-Χαμογελάστε, επιστρέφουμε στην κανονικότητα!

Πριν λίγες ώρες, δόθηκε στη δημοσιότητα από το προφίλ του πρωθυπουργού στο τουίτερ ένα προπαγανδιστικό βίντεο, που διαφημίζει το κυβερνητικό έργο και την “επιστροφή στην κανονικότητα”, δείχνοντας το αφήγημα που θέλει να χτίσει -και στο οποίο θα στηριχτεί- το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Τώρα πια μας ακούν, μας αναγνωρίζουν, μας σέβονται.
Από τις θυσίες των πολλών, περνάμε στις ανάγκες, στο δίκιο των πολλών και στα δικαιώματα για όλους. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. pic.twitter.com/Gvq0FHFT8q

— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) 15 Μαΐου 2018

Η παραγωγή του βίντεο είναι προσεγμένη κι η σκηνοθεσία βγαλμένη από τα χειρότερα κλισέ της αστικής πολιτικής διαφήμισης, γεμάτη κούφια κλισέ και “αμερικανιές”. Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα πρώτα πλάνα που δείχνουν τον πρωθυπουργό να μένει αργά το βράδυ στο γραφείο του, με προβληματισμένο ύφος που φανερώνει την πολύ σκληρή δουλειά -για να βγει το βίντεο- και την αφοσίωση στο κοινό συμφέρον. Ή απλά μπορεί να μην του έβγαινε η πασιέντζα που έπαιζε στο λαπ-τοπ.

Αν πάω το εννιάρι εδώ, μετά η ντάμα…

Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτά είναι φτηνό χιούμορ κι όχι πολιτική κριτική. Θα του απαντήσουμε πως το βίντεο δεν έχει καμία σοβαρή πολιτική βάση, για να πατήσουμε σε αυτή, συνεπώς κρίνουμε αυτό ακριβώς που βλέπουμε. Το κόκκινο χαλί που βγαίνει στη συνέχεια, είναι ό,τι πιο πολιτικό και κόκκινο-αριστερό μπορεί να δει κανείς σε αυτό το βίντεο.

Κι ο Τσίπρας θυμίζει κάτι από τους στίχους του Τριπολίτη (σε σύνθεση Μικρούτσικου):

Εσύ πατάς στο κόκκινο χαλί των επισήμων
Κι εγώ είμαι στο ψάξιμο γυναίκας και ενσήμων

Ήδη έχει μπει το πιάνο, για να μας φτιάξει την ψυχική διάθεση και να νιώσουμε με όλες τις αισθήσεις πως τέλος σε λίγο τα μνημόνια, βγαίνουμε-μωρό μου βγαίνουμε, μέσα απ’ το τούνελ, έξω στο φως και στις αγορές. Η λέξη-κλειδί είναι η κανονικότητα, και αν αποτύχει κανείς το καταλάβει με την πρώτη, θα την ακούσει τρεις-τέσσερις φορές για να την εμπεδώσει. Πάρτε κι ένα κοντινό χαμόγελο, για να το χωνέψετε ή στην τελική να γελάσετε με τη γελοιότητα του πράγματος.

Τα μηνύματα είναι τόσο απλοϊκά, που ο Κ. Τζούμας στους Απαράδεκτους μετά βίας θα τα ενέτασσε σε ένα πρώτο γκεστάλτ. Το βασικό είναι να ξεχάσουμε το “στραπατσίρεν” και το στραπατσάρισμα των κατακτήσεων που είχαν ως τώρα οι εργαζόμενοι (ασφαλιστικό, ύψος μισθών κτλ), γιατί τώρα έρχονται “καλύτερες μέρες”…

Μετά παρελαύνουν όλοι οι εταίροι, που γίνανε φίλοι μας, και τώρα μας ακούνε και μας σέβονται, οπότε εμείς καμαρώνουμε για το κύρος της χώρας και της κυβέρνησης, που κάποτε έπαιζε το χαρτί του “περήφανου όχι” ενάντια σε αυτούς που τώρα υποδέχεται με δόξα και τιμή. Κρίμα μόνο που λείπει ο Νετανιάχου από τα πλάνα, για να δέσει το γλυκό με τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στα εγκλήματα του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας.

Στο τέλος μαθαίνουμε για την κοινωνία που σηκώνει κεφάλι -για να παραπέμπει αμυδρά, αλλά όχι πολύ, σε εκείνο το σύνθημα που λέει “εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι”- και βαδίζει σταθερά σε μια χώρα… κανονική. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερή, ούτε φιλελεύθερη, αλλά “κανονική”. Μακριά από ανωμαλίες κι εξαλλοσύνης του παρελθόντος… Για να μας αποτελειώσει με γκραν φινάλε και το αγαπημένο του κλισέ: “ήτανε δίκαιο, έγινε πράξη…”.

Αυτό που μας λέει ουσιαστικά το σποτάκι είναι πως επιστρέφουμε στην αστική κανονικότητα. Τώρα, γιατί αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει χαρούμενο και περήφανο έναν αριστερό, αυτό πρέπει να το ρωτήσει κανείς σε όσος ακόμα πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα. Αλλά από τα κανονικά, όχι τίποτα ριζοσπαστικά και επικίνδυνα…