Γιάννης Κουτσοχέρας: «Πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι κι ας μένεις μόνος»

Ποιητής, νομικός και πολιτικός ο Γιάννης Κουτσοχέρας, γεννήθηκε στις 25 του Δεκέμβρη 1904 στη Ζήρια  Πατρών και έφυγε από τη ζωή στις 28 του Αυγούστου 1994, έχοντας καλύψει με το πολύπλευρο και πολυσήμαντο έργο του σχεδόν το σύνολο του 20ου αιώνα. Η ποίηση του Γιάννη Κουτσοχέρα διακρίνεται για τον έντονο λυρισμό, την ευαισθησία αλλά ταυτόχρονα και για τη δυναμικότητα και αγωνιστικότητά της.

Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε  26 ποιητικές συλλογές του και μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Στο αρχείο του υπάρχει πλήθος ακόμα από αδημοσίευτα ποιήματά του. To ποιητικό έργο του Γιάννη Κουτσοχέρα τιμήθηκε με διάφορα διεθνή (Grand Prix d’ Europe, 1985) και ελληνικά βραβεία, και για το σύνολο της κοινωνικής και πνευματικής προσφοράς του προτάθηκε επανειλημμένα για το Νόμπελ Ειρήνης και Λογοτεχνίας.

Ο Γιάννης Κουτσοχέρας συμμετείχε ενεργά στους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες, στην Εθνική Αντίσταση, στον αγώνα της Κύπρου, στον αντιδικτατορικό αγώνα και σε ειρηνιστικά κινήματα.

Το ποίημα που παρουσιάζουμε περιλαμβάνεται στην “Ανθολογία Ελληνικής Αντιστασιακής Λογοτεχνίας 1941-194” (τόμος ΙΙ Ποίηση), που επιμελήθηκε η Έλλη Αλεξίου, κυκλοφόρησε από τον οίκο Akademie – Verlag – Berlin τo 1971 και ξαναεκδόθηκε από τις εκδόσεις Ηριδανός με επιμέλεια έκδοσης Μαρίκας Μινεέμη.

ΜΗΝΥΜΑ

Πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι
κι ας μένεις μόνος.
Μονάχος, έρημος, γαλήνιος,
να πολεμάς για το καλό του Ανθρώπου.

Στους δυνατούς ενάντια, στους σκληρόκαρδους
και στους δειλούς, στους χωματένιους.
Ενάντια και του αφέντη του ανελεύτερου,
και του τρεμόκαρδου του δόλου ενάντια.
Και να πονάς, και να γελάς και να ονειρεύεσαι,
πάντα για το αγαθό και το καλό του Ανθρώπου.

Να πολεμάς με το γνωστό και το άγνωστο,
με την κακή και την καλή τη μοίρα.
Και με τους άπονους θεούς
και τους απάνθρωπους ανθρώπους
πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι.
Κι όλο για το καλό – το φως του Ανθρώπου.