Σαν πας μια κυριακάτικη βόλτα, μην αναλύεις το Κεφάλαιο του Μαρξ!

Ακόμη και η ταχύτητα των 60 χιλιομέτρων την ώρα σε εκείνον το δρόμο ήταν πολύ μεγάλη, για να προλάβω να καταλάβω αν ήταν ένα μεγάλο ή πολλά μικρά, αν ζούσαν ή όχι. Κάνω σινιάλο με το χέρι μου στην πίσω μηχανή, υποδεικνύοντας το σημείο προσοχής. Βλέπω τα φώτα πίσω να επιβραδύνουν και να σβήνουν. Κάνω αναστροφή. Βλέπω το φίλο να σηκώνει κάτι με τα χέρια του και να το εναποθέτει στα χορτάρια, μακριά από την άσφαλτο. Πλησιάζω. Εντέλει, πρόκειται για τρία κουταβάκια. Το ένα είναι εμφανώς πεθαμένο ή πιο συγκεκριμένα πατημένο. Έμεινε ένα ακόμη να κλαψουρίζει στην άσφαλτο δίπλα του με κλειστά τα ματάκια του. Ο Θάνος το μεταφέρει και αυτό, όπως και το πρώτο. «Δεν πρόκειται να ζήσουν» του λέω. «Δεν έχουν πιει ακόμη το γάλα από τη μάνα τους». Επικρατεί αμηχανία. «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι» του λέω και ξεκινάω να φύγω. Νιώθω ότι δε με ακολουθεί. Γυρνάω και τον βλέπω να τα κοιτάζει. Επιστρέφω και κάπως αγριεμένη του πετάω ξερά «Ή θα τα αφήσουμε να πεθάνουν επώδυνα, έχοντας τη συνείδησή μας ήσυχη, ή θα τα σκοτώσουμε με ακαριαίο τρόπο, για να τα λυτρώσουνε μια ώρα αρχύτερα, νιώθοντας ίσως όμως πολύ άσχημα. Αποφάσισε». Πλέον στέκομαι ευθυτενής απέναντί του και τον κοιτάζω ίσια στα μάτια. Δεν έχουμε βγάλει τα κράνη και είμαστε σαν μονομάχοι.

Το ξέρω ότι κάνω πνεύμα. Δεν το εννοώ, αλλά η αδρεναλίνη της καβάλας με είχε παρασύρει. Τα κουτάβια κάτω από τα πόδια μας κλαψουρίζουν. Ο Θάνος κάτι ψελλίζει, αλλά δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ να τα πιάσω στα χέρια μου και να τα στραγγαλίσω. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Ψάχνω γύρω μου για μια μεγάλη πέτρα πλατιά και βαριά. Όμως για να πετύχει πρέπει πάλι να τα επιστρέψουμε στην άσφαλτο, αλλιώς το μαλακό χώμα δε θα αφήσει να γίνουν με τη μία μια νεκρή μάζα. Βρίσκω κάτι, αλλά δεν είμαι ευχαριστημένη. Πλέον για μένα δεν υπάρχει ο Θάνος στο σκηνικό. Έχω πλέον κολλήσει. Δε θέλω να τα αφήσω να πεθάνουν από πείνα και δίψα αβοήθητα. Δε θα ζήσουν ακόμη και αν τα πάρω για να τα γιατροπορέψω. Πάλι ο θάνατος θα έρθει αργός και βασανιστικός. Αρχίζω να τρελαίνομαι που δε βρίσκω κάτι να με βοηθήσει. Ξαφνικά νιώθω ένα ισχυρό σκούντημα σαν σφαλιάρα στο κράνος μου. Κοντεύω να πέσω. Το κεφάλι μου κουδουνίζει. Γυρίζω και κοιτάζω το Θάνο. Προφανώς με έχει χτυπήσει αυτός. Του φωνάζω τι θέλει. Τον βλέπω να ωρύεται, αλλά πάλι δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. Έρχεται ορμητικά προς το μέρος μου και με σπρώχνει. Σωριάζομαι στο χώμα δίπλα στο δρόμο. Ευτυχώς, φοράω κράνος και τη στολή με τα προστατευτικά. Καθώς ορμάει κατά πάνω μου τον απωθώ με μια κλοτσιά στα ευαίσθητα.

Σηκώνομαι και τρέχω προς τη μηχανή, που είναι πιο πέρα. Δε θυμάμαι αν έχω αφήσει τα κλειδιά πάνω ή είναι στην τσέπη μου. Φοράω ακόμη τα γάντια και τότε δε θα είναι εύκολο να ψαχουλέψω μέσα στην τσέπη. Δεν προλαβαίνω να πλησιάσω καλά-καλά τη μηχανή και ακούω ξεκάθαρα παρατεταμένο στρίγκλισμα φρεναρίσματος. Το αναμενόμενο μπαμ δεν έρχεται, μα νιώθω ένα χτύπημα από πίσω. Κενό. Προσγειώνομαι και κουτρουβαλάω στην άσφαλτο. Κενό. Πρέπει να δω αν είμαι καλά. Αν έχω σπάσει κάτι. Δε νιώθω τίποτα. Καλό είναι αυτό. Έτσι, δεν είναι; Ακούω κάπου στο βάθος ομιλίες. Τρέχουν προς το μέρος μου πάνω από ένα ζευγάρια πόδια. Δε βλέπω μοτοσυκλετιστικές μπότες. Πάνε να μου βγάλουν το κράνος. Τους φωνάζω να μην το κάνουν. Θα μου κάνουν κακό. Τους φωνάζω να καλέσουν ασθενοφόρο. Δεν μπορώ να κουνήσω τίποτα. Δε νιώθω τίποτα. Νομίζω ότι δεν ακούω σχεδόν τη φωνή μου. Μήπως φαντάζομαι ότι τους φωνάζω; Τι συμβαίνει; Πού είναι ο Θάνος; Πρέπει να μου πει κάποιος τι συμβαίνει. Μου τραβούν το κράνος από το κεφάλι. Όχι! Όχι, αυτό! Θα μου ανοίξει το κρανίο άραγε; Γαμώτο, εγώ δεν αξίζω έναν ΕΥθάνατο;

Ιωάννα Ζορμπά