Αόρατος παρατηρητής

Αόρατος παρατηρητής

Μέσα από ένα παράθυρο
βλέπω ανθρώπους που πάνε κι έρχονται.
Ανθρώπους ηττημένους από τον χρόνο.
Πώς ζούμε, άραγε, την κάθε στιγμή μιας επαναλαμβανόμενης μέρας;
Χωρίς καμία τύψη, σκοτώνουμε την αλήθεια της, μέσα από ανούσιες ενέργειες.
Η φιγούρα του καθένα, μέσα στον όχλο της φασαρίας και της κίνησης, καθρεφτίζει κάτι μοναδικό.
Σαν αόρατος παρατηρητής, προσπαθώ να εντοπίσω έστω ένα βλέμμα, ένα βλέμμα που θα επιβεβαιώσει την ύπαρξη μου.
Μα τα κεφάλια τους είναι χαμηλωμένα προς την γη.
Λίγα είναι αυτά που κοιτούν τον ουρανό.
Βρίσκομαι μπροστά τους, δίπλα τους, τα μάτια μου στραμμένα στα δικά τους, μήπως βρουν  ψίχουλα ζεστασιάς.
Μα το μόνο που βρίσκουν είναι σκοτάδι.
Το σκοτάδι της κούρασης, της απελπισίας, της ήττας τους.
Το σκοτάδι της παράδοσης τους σε μία συστηματοποιημένη καθημερινότητα.
Είναι γκρίζος ο ουρανός σήμερα. Το σκοτάδι μεγαλώνει.
Δεν μπορώ να διακρίνω πια τα μάτια.
Παραμένω αόρατη μέσα σε μια ορατή ανυπαρξία.

Κλεοπάτρα