Μαύρο Ποτάμι – Με θεωρία δύο άκρων προωθεί απαγόρευση μαθητικών κινητοποιήσεων ο Σταύρος Θεοδωράκης

Σαν έτοιμος από καιρό χτύπησε και πάλι ο Σταύρος Θεοδωράκης, υπενθυμίζοντας το βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα των ιδεολογημάτων που κρύβονται πίσω από τη “χίπστερ” και “εναλλακτική” αισθητική που προβάλλει ο πολιτικός του φορέας. Με μια ανάρτηση του στο facebook, ο ηγέτης του Ποταμιού δράττεται της ευκαιρίας των εθνικιστικών καταλήψεων σε ορισμένα σχολεία, για να καταφερθεί συνολικά κατά της κατάληψης ως μορφής πάλης, εξομοιώνοντας “μαύρες” και “κόκκινες” όπως τις χαρακτήρισε καταλήψεις. Αφού λοιπόν επιδίδεται σε μια ανάλυση βγαλμένη από τα πιο σκοτεινά κιτάπια της θεωρίας των δύο άκρων, έρχεται στο ψητό ζητώντας να σταματήσουν “επιτέλους” οι “πολιτικές καταλήψεις” στα σχολεία, επικαλούμενος “καπέλωμα” και εκμετάλλευση της “αθωότητας” των μαθητών. Γιατί προφανώς το μόνο που αρμόζει σε αθώους μαθητές είναι η -καθόλου πολιτική εικάζουμε – προπαγάνδα υπέρ της ΕΕ, της “ανάπτυξης” και της “υγιούς επιχειρηματικότητας”, που με κάθε τρόπο περνάει μέσα από το αναλυτικό πρόγραμμα. Ως άλλος Κάτωνας με την καταστροφή της Καρχηδόνας, έτσι κι ο Σταύρος δεν παραλείπει να αναφερθεί στο διαρκή καημό του για τους “κομματικούς στρατούς” στα πανεπιστήμια, δηλαδή το δικαίωμα των φοιτητών στο συνδικαλισμό, παρότι για το ξεκάρφωμα παραδέχεται πως “δεν είναι της παρόντος”.

Αποκορύφωμα των αντιδραστικών του σαλπισμάτων είναι η “έκκληση” σε τοπικούς άρχοντες και βουλευτές να πιέσουν γονείς και καθηγητές, προκειμένου να νουθετήσουν τους “ατίθασους” μαθητές.

Ο πόνος των ποταμίσιων και των ομοϊδεατών τους για την έξαρση του εθνικισμού μεταξύ κάποιων τμημάτων των μαθητών είναι καθ’όλα υποκριτικός. Στόχος τους είναι με αυτή την αφορμή να χτυπηθεί κάθε μαθητική διεκδίκηση, κάθε προβληματισμός που κυμαίνεται έξω από την κυρίαρχη ιδεολογία. Εξάλλου, η όποια διείσδυση επιτυγχάνουν εθνικιστικά και ρατσιστικά συνθήματα μεταξύ των μαθητών, δεν είναι καθόλου άσχετη με την απολιτικοποίηση που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην πλειονότητα των νέων, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες, την απολιτικοποίηση δηλαδή που θεωρεί ιδεατή και ένδειξη “αθωότητας” ο Σταύρος Θεοδωράκης. Όσο κι αν προσπαθούν αστοί πολιτικοί διαφόρων αποχρώσεων να επιβάλλουν έμμεσες και άμεσες μορφές καταστολής (ας μην ξεχνάμε τα μαθητοδικεία, που ακόμα τρέχουν σε κάποιες περιπτώσεις) σε όσους μαθητές σηκώνουν κεφάλι, η νέα γενιά δεν πρόκειται να δει ως εναλλακτική στο φασισμό την υποταγή στα συστημικά τους καλούπια, που στην πραγματικότητα λειτουργούν σε λογική αλληλοτροφοδότησης με τον πρώτο.