Οι σύγχρονοι Όλιβερ Τουίστ

Τα δακτυλικά αποτυπώματα του Μαστρογιώργη είχαν εξαφανιστεί από τα ακροδάκτυλά του. Κάηκαν από τη σκληρή δουλειά. Από μικρό παιδί αναγκάστηκε να δουλέψει παραγιός σε σιδεράδικο, γιατί ορφάνεψε νωρίς και ως το πρώτο αγόρι της οικογένειας, σε αυτόν έπεφτε ο κλήρος να τραβήξει το μεγάλο κουπί της ευθύνης της επιβίωσης της οικογένειας. Ήταν άριστος μαθητής και μυαλό κοφτερό, που δίψαγε για γνώση.

Όμως δεν μπόρεσε να χορτάσει τη δίψα του στα άγουρα χρόνια της προεφηβείας του, που σφυροκοπήθηκαν μέσα στη μουτζούρα, το καμίνι και τη βιοπάλη. Ήταν πάντα εξαιρετικά συνοπτικός, όταν μίλαγε για κείνα τα χρόνια της ζωής του, που κύλησαν με μεγάλη σκληρότητα και χωρίς μεροκάματο, αφού η ανταμοιβή του ήταν ότι μάθαινε την τέχνη. Όπως τη μάθαινε… Με σφαλιάρα, προσβολές και αδιάκοπη δουλειά.

Τα μάτια του έσταζαν παράπονο τις στιγμές που αναφερόταν στην ευκαιρία που δεν του δόθηκε για να σκαρφαλώσει στις πιο ψηλές κορφές της γνώσης. Το ίδιο παράπονο έχει ραγίσει τις ζωές τόσων ανθρώπων, που έζησαν τη φτώχεια και την ορφάνια στα πέτρινα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γενιές και γενιές παιδιών ενός κατώτερου Θεού, αποχωρίστηκαν με πόνο ψυχής τα θρανία και τα όνειρά τους για ένα καλύτερο αύριο, και κρατήθηκαν στη ζωή με το σκαπέτι, το μυστρί, το σφυρί…

Έρχεται λοιπόν σήμερα ο βουλευτής Μαγνησίας της ΝΔ, Κωνσταντίνος Μαραβέγιας από το ωραίο του και βολικό γραφείο για να μας πείσει για τα οφέλη της παιδικής εργασίας, λέγοντας μας το ανεκδιήγητο ότι «υπάρχει η κατάντια των παιδιών που νομίζουν ότι η λύση της ζωής βρίσκεται μόνο μέσα από το Πανεπιστήμιο».

Όλα αυτά μετά την ανακοίνωση της «συνεργασίας του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος για την Κοινωνική Πρόνοια» που προβλέπει την απασχόληση σε ξενοδοχειακές μονάδες παιδιών μεγαλύτερα από 16 ετών τα οποία ζουν σε δομές φροντίδας ανηλίκων. Εδώ τα ερωτήματα είναι αμείλικτα σε σχέση με το είδος της εργασίας στο οποίο θα επιστρατευτούν οι ανήλικοι, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα δουλέψουν και τα δικαιώματά τους.

Πριν όμως από αυτά, το αρμόδιο υπουργείο θα πρέπει να απαντήσει γιατί θα πρέπει να προπορεύεται η «προσαρμογή» στην αγορά εργασίας και όχι η εκπαίδευση και η γνώση, καθώς μιλάμε για ανήλικα παιδιά.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που δε βλέπει το μεγάλο δωράκι της Κυβέρνησης στην εργοδοσία, στην οποία χαρίζει μια δεξαμενή πάμφθηνων εργατικών χεριών ανήλικων παιδιών. Και μπορεί σήμερα να μπαίνει το όριο των 16 ετών, το οποίο όμως με ευκολία κατεβαίνει για να έχουν και μικρότερα παιδιά του Δημοτικού, τη δυνατότητα να πάρουν «γεύση… μια μυρωδιά» -όπως περιγράφει ο βουλευτής- από την αγορά εργασίας, που μας επιστρέφει με φόρα στην εποχή του Ολιβερ Τουίστ…

Λίλιαν Δαφερμάκη
Πηγή: patris.gr