Αυτοί και μουστάκι θα σε βάλουν να αφήσεις

Η νέα μόδα στις τάξεις των μπασκετμπολιστών είναι η μουστακαλίδικη πρόκληση. Την ξεκίνησε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, που είναι από τους πιο καλλιεργημένους, αλλά κουβαλάει κι αρκετά καντάρια τρέλα στο κεφάλι του, και προκάλεσε τον κολλητό του, Αντώνη Φώτση, που φεύγει από τον Παναθηναϊκό και φαίνεται σαν παιδάκι, χωρίς γένια, για να συνεχίσουν την αλυσίδα ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής, ο Παπανικολάου και τελευταίος ο Πρίντεζης, μεταμφιεσμένος ρεμπέτης.

Μπορεί τώρα βέβαια τα μουστάκια να παραπέμπουν στους χίπστερ, αλλά εμείς παίρνουμε την αφορμή, για να θυμηθούμε μερικούς μεγάλους μουστακαλήδες των παρκέ, σε μια επιλεκτική (άρα όχι ολοκληρωμένη) αναδρομή με αρκετές ρετρό αναφορές. στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που το μουστάκι δεν ήταν μόδα, αλλά κάτι σαν κανόνας.

Ο Δημήτρης Κοκολάκης ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας ψηλός -στην προ Φασούλα εποχή- και κράτησε το μουστάκι του ακμαίο τουλάχιστον μέχρι το 94′ που έκανε ειδική γκεστ εμφάνιση στης Ελλάδος τα Παιδιά.

Στην ίδια φωτογραφία, από την πεντάδα του Παναθηναϊκού, στις αρχές της δεκαετίας του 80′, εμφανίζεται κι ένας άλλος κλασικό μυστακοφόρος των ελληνικών γηπέδων, ο Απόστολος Κόντος.

Της ίδιας περίπου γενιάς ήταν ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, που δεν καθιερώθηκε με αυτό το στιλ, αλλά έτρεφε μουστάκι για κάποιο χρονικό διάστημα (στη διπλανή φωτογραφία τον βλέπουμε με αμάνικη φανέλα ως παίκτη του Άρη, μαζί με το Γιάννη Ιωαννίδη). Ενώ κάπως παλιότερος είναι ο μακαρίτης Γιάννης Κολοκυθάς, που κράτησε το δικό του μουστάκι ως το τέλος, όταν δούλευε στις τάξεις της ΕΟΚ (της Ομοσπονδίας του μπάσκετ).

Μπορούμε επίσης να αναφέρουμε το Μιχάλη Γιαννουζάκο (που σήμερα έχει αφήσει την προπονητική και δουλεύει σε ένα καφενείο κοντά στο Δημαρχείο της Θεσσαλονίκης) καθώς και τον Πατρινό Κώστα Πετρόπουλο, το Νουρέγεφ του ελληνικού μπάσκετ, που ήταν ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας, πριν την εμφάνιση του Νίκου Γκάλη.

Αξίζει τέλος μια αναφορά σε δύο Γιούγκους, που όμως έμειναν αρκετά χρόνια στην Ελλάδα και τους νιώθουμε δικούς μας. Ο λόγος για το Ντούσαν Σάκοτα (τον αρχιτέκτονα του τελευταίου πρωταθλήματος της ΑΕΚ) και το Βλάντο Τζούροβιτς, που σε κάποια φάση έκανε το λάθος να αποχωριστεί το δικό του μουστάκι, αλλά ευτυχώς το διόρθωσε σύντομα.

Ο Σάλε στον Απόλλωνα Πάτρας

Το πριν…

…και το μετά, που το διόρθωσε γρήγορα

Η μεγάλη των Σοβιετικών σχολή

Ασφαλώς υπάρχουν παίκτες σαν τον πρώιμο Ορτίθ και το μουστάκι του στους Γιούτα Τζαζ ή το Μάικ Ντ’ Αντόνι και άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλά προτιμήσαμε για ευνόητους λόγους να επικεντρώσουμε σε παίκτες του παλιού σοσιαλιστικού μπλοκ, αλλά και μεταγενέστερους, που είχαν το μουστάκι ως σήμα κατατεθέν τους. Παρουσιάζουμε ενδεικτικά -καθώς μια εξαντλητική αναφορά θα έπιανε πολύ μεγάλη έκταση- τους παρακάτω μυστακοφόρους.

Η αναφορά επιβάλλεται να ξεκινήσει από το μακαρίτη Σεργκέι Μπέλοφ, έναν από τους καλύτερος παίκτες παγκοσμίως που δεν αγωνίστηκε ποτέ στο ΝΒΑ -και πολύ καλά έκανε, εδώ που τα λέμε. Αν και στον επεισοδιακό νικηφόρο τελικό του Μονάχου εναντίον των ΗΠΑ, έκανε μία από τις σπάνιες εμφανίσεις του χωρίς τον αχώριστο σύντροφο στο πρόσωπό του.

Υπήρχαν τα λεπτά “αντεπαναστατικά” μουστάκια των Βαλτ(ικ)ών επί Περεστρόικα…

Μαρτσουλιόνις, Κουρτινάιτις, Σαμπόνις, Γιοβάισα

…όπου ξεχώριζε βασικά ο Σαμπόνις, το επονομαζόμενο θαύμα της φύσης…

…αλλά κι άλλοι παίκτες, όπως ο Βάλτερς.

Στην ίδια κατηγορία, θα μπορούσε να μπει κι ο γνωστός μας -από τη θητεία του στα ελληνικά γήπεδα- Τιτ Σοκ.

Ενώ λίγο μεταγενέστερος είναι ο Μπαζάρεβιτς (που έκανε κι αυτός ένα σύντομο πέρασμα από τον ΠΑΟΚ) με το φοβερό βλέμμα του τρελού επιστήμονα.

Αλλά ο ένας και μοναδικός, ο πραγματικός άρχοντας των μουστακιών, δεν είναι άλλος από τον αξεπέραστο αγαθό γίγαντα, Βλαντίμιρ Τσατσένκο, που τρόμαζε τους κοινούς θνητούς με το παράστημά του.

Και παραμένει πιστός στις αναμνήσεις μας, το στιλ που υπηρέτησε (πιθανότατα και το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε) μέχρι σήμερα…