Αλί, δεν είχα δικαίωμα να ρωτήσω για σένα… – Συγγνώμη για αυτό από τη χώρα του Ιπποκράτη

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επώνυμη καταγγελία, η οποία δεν αποτελεί προϊόν ρεπορτάζ του Περιοδικού Κατιούσα, αλλά προσωπική μαρτυρία του γράφοντος, θίγει ωστόσο ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα και γι’ αυτό τίθεται προς προβληματισμό:

Δεν ξέρω άμα είναι το νέο δόγμα των «αρίστων» αυτό, της νέας κυβέρνησης της Ν.Δ: Οτιδήποτε δεν μας αρέσει θα πατάσσεται με την αστυνομική καταστολή. Έτσι αντιμετωπίστηκα από τον πρόεδρο του Ιατρικού συλλόγου Πιερίας και γιατρού παθολόγου στο Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης, τον κύριο Ηρακλή Τσανικίδη.

Κατά την άποψη του προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Πιερίας, δεν πρέπει να ενδιαφέρεσαι, να νοιάζεσαι, και να ρωτάς τίποτα και για κανέναν άλλον, κυρίως όταν είναι αλλοδαπός, γιατί αλλιώς θα καταστέλλεσαι από την αστυνομία.

Αυτό μου συνέβηκε όταν ρώτησα για το πρόβλημα υγείας ενός 18χρονου Πακιστανού που εισήρθε στο νοσοκομείο με την συνοδεία αστυνομίας και με χειροπέδες. Έδειχνε φοβισμένος μεταξύ πολλών ανθρώπων που δεν καταλάβαινε την γλώσσα τους, πονούσε και ήταν μόνος του.

Όταν αντίκρισα τον νεαρό Πακιστανό σκέφτηκα ότι στην θέση του θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε, ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Ένα χαμόγελο, μια χειραψία, μια κουβέντα, ίσως θα αποτελούσε ένα είδος ανακούφισης σε αυτές τις περιπτώσεις.

Μέσα από πολλές διαδρομές κατάφερα να βρω έναν γιατρό και προς τιμήν του (δεν γνωρίζω το όνομα του) μου είπε περίπου τι είχε ο μικρός Αλι και τι εξετάσεις έπρεπε να κάνει.

Όταν πήρα απόφαση να κάτσω δίπλα του, να του ευχηθώ περαστικά και να ανταλλάξω δυο κουβέντες, τότε άρχισε η επίθεση απέναντί μου. Γυναίκα γιατρός που εφημέρευε στα επείγοντα τα ξημερώματα της Πέμπτης 18 Ιουλίου, άρχισε να μου φωνάζει και να μου μιλάει απότομα. Έλεγε ότι δεν είχα δικαίωμα να ρωτήσω οτιδήποτε για τον μικρό κρατούμενο γιατί δεν του ήμουν τίποτα.

Προφανώς ότι ήμουν ένας απλός άνθρωπος και ενδιαφέρθηκα για την υγεία ενός μικρού αλλοδαπού κρατούμενου, δεν είναι σημαντικό για κάποιους.

Αλλά ακόμα και έτσι να είναι εξαιτίας κάποιου πρωτόκολλου (εγώ έχω άλλη άποψη γιατί το ενδιαφέρον για έναν συνανθρώπο δεν μπορεί να υπαγορευτεί από κανένα πρωτόκολλο) δε μιλάς θυμωμένα και νευριασμένα σε οποιοδήποτε που ρωτάει για έναν ασθενή.

Να πω εδώ ένα μπράβο στο ανθρώπινο πρόσωπο και στον παράλληλο επαγγελματισμό που έδειξαν οι δυο αστυνομικοί που φυλούσαν τον μικρό Αλί, αφού ήταν κρατούμενος αιτούντος ασύλου.

Η γιατρός που εφημέρευε συνέχιζε να φωνάζει έξαλλα και με απείλησε λέγοντάς μου: θα δεις τώρα τι θα πάθεις. Φωνάζει τον γιατρό και πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Πιερίας Ηρακλή Τσανικίδη που στην αρχή απέκρυβε το όνομα του γιατί ρώτησα με ποιον μιλάω.

Ο κύριος Ηρακλής Τσανικίδης στο ίδιο ύφος με την συνάδελφο του και ακόμα χειρότερα με αντιμετώπισε με απαξία, χωρίς ίχνος ευγένειας, προσβλητικά και κάλεσε την αστυνομία να με συλλάβει. Ξαναυπενθυμίζω, επειδή ρώτησα τι έχει ο μικρός αλλοδαπός κρατούμενος με βάση τις εξετάσεις που του κάνανε.

Το γεγονός αυτό αποτελεί μια απαράδεκτη συμπεριφορά και πρέπει να προβληματίσει όλους τους συναδέλφους του Ιατρικού κόσμου στον νομό και όχι μόνο.

Δεν μπορεί ο πρόεδρος ενός Ιατρικού συλλόγου που είναι και επιστημονικός φορέας να αντιμετωπίζει με αστυνομικά μέτρα και καταστολή, ανθρώπους που ρωτάνε για την υγεία άλλων αδύναμων συνανθρώπων. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Δεν περιποιεί καμιά τιμή για τον κύριο Ηρακλή Τσανικίδη, ο οποίος ενώ κάλεσε την αστυνομία ο ίδιος ,εξαφανίστηκε χωρίς να δώσει εξηγήσεις στους αστυνομικούς για τον λόγο που τους κάλεσε και για αυτό αποχώρησαν κιόλας.

Οι Αλίδες αυτού του κόσμου, οι ξεριζωμένοι φτωχοδιάβολοι από τους πολέμους και την εξαθλίωση δεν είναι οι «λαθροεισβολείς», όπως κάποιοι πάνε να τους βαφτίσουν.

Κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις απεργάζονται σχέδια ώστε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να αποτελέσουν τα εξιλαστήρια θύματα και να συσκοτιστούν οι πολιτικές που μόνιμα και σταθερά υπονομεύουν του βιοτικό επίπεδο του λάου μας, δημιουργούν συνθήκες σχετικής ή απόλυτης φτώχειας, συνθήκες ανασφάλειας και αβεβαιότητας για την λαϊκή πλειοψηφία.

Πολιτικές που ευθυγραμμίζονται με τις επιταγές της Ε.Ε και υποτάσσονται στην στρατηγική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων.

Γιατί σε έναν τέτοιο μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο της περιοχής στον κλάδο των τροφίμων δούλευε και ο Αλι. Σε συνθήκες πλήρους εντατικοποίησης, χωρίς καμιά προστασία υγιεινής και ασφάλειας, 12 ώρες δουλειάς, χωρίς ασφάλιση, χωρίς κανένα δικαίωμα, με μεροκάματο 15ευρω.

Ο Αλι ζούσε με άλλους ομοεθνείς του σε μια αποθήκη που κοιμόντουσαν όλοι μαζί. Ένας χώρος που δεν είχε τις υποτυπώδες υποδομές για ανθρώπινη διαβίωση. Στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον πήγαιναν όλοι μαζί για δουλειά στην βιομηχανία τροφίμων και επέστρεφαν εξαντλημένοι όλοι μαζί στην αποθήκη.

Η σύγχρονη δουλεία είναι εδώ. Αν νομίζουνε κάποιοι ότι δεν μας αφορά, είναι πολύ γελασμένοι, και όσοι εθελοτυφλούν μάλλον δεν αντιλαμβάνονται την υπόκωφη βοή ενός κοινωνικού κανιβαλισμού που θέλουν να αποδεχτούμε σαν δεδομένο. Με αυτό τον τρόπο αξιώνουν να διευρυνθούν οι ακίδες του «διαιρεί και βασίλευε» των λίγων εκμεταλλευτών προς την κοινωνική πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων, που δεν πρέπει να αντιδρά στην αδικία, να μην μιλάει, να μην σηκώνει κεφάλι στην εκμετάλλευση και καταπίεση, και να ζει υποταγμένη και συμβιβασμένη στα «θέλω» των λίγων.

Ο επιχειρηματικός αυτός όμιλος πρόσφατα βραβεύτηκε στην Ευρώπη για την εξωστρέφειά του, την ανταγωνιστικότητα και τον αυξημένο όγκο εξαγωγών του. Παρουσιάστηκε σαν επιχείρηση πρότυπο (από αυτές που θα φέρουν την ανάπτυξη) που μέσα στην κρίση αυτή επεκτάθηκε, αύξησε την παραγωγική και την οικονομική της δραστηριότητα.

Δεν μας είπαν όμως ότι αυτή η πρότυπη καπιταλιστική επιχείρηση, πατάει πάνω στην πιο στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, δημιουργώντας μεσαιωνικούς όρους στους χώρους δουλειάς της, εκμεταλλευόμενη Ασιάτες εργάτες, που πολλοί από αυτούς βρίσκονται στη συνέχεια κρατούμενοι, αφού καθυστερούν να βγουν τα χαρτιά τους από τις αιτήσεις ασύλου που έκαναν.

Γιατί για αυτό τον λόγο είχαν συλλάβει τον μικρό Αλι και τον έχουν πάνω από 3 εβδομάδες με άλλους 40 ομοεθνείς του στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πιερίας.

Ο μικρός Αλι ήταν ένας από αυτούς που ζούσε κάτω από άθλιες συνθήκες στην αποθήκη. Δούλευε κάθε μέρα σε εξαντλητικά ωράρια για 15 ευρώ, για να τα στείλει στην μάνα του και στις 2 του αδελφές στο Πακιστάν, για να μπορέσουν να τραφούν και να ζήσουν κάπως αξιοπρεπώς.

Για αυτόν τον Αλι και τον κάθε Αλι δεν πρέπει να ρωτάς, δεν σε αφορά, να μην σε νοιάζει, κοίτα την δουλειά σου. Αυτή είναι η «σύγχρονη» αντίληψη, έτσι νουθετούν οι διάφοροι μηχανισμοί προώθησης της κυρίαρχης ιδεολογίας και προπαγάνδας του συστήματος.

Σε αυτή την βαρβαρότητα κοινωνοί δεν θα γίνουμε.

Θα ανασυνταχθούμε, θα αντισταθούμε, θα αντεπιτεθούμε.

Παναγιώτης Σαββίδης