Θοδωρής Τσουανάτος: ”O κόσμος δεν έχει ανάγκη από ήρωες αλλά από γνώση”

Η πρώτη εικόνα που σχηματίζεις για τον Θοδωρή είναι σίγουρα λάθος. Μπορεί να τον δεις, αν τον κοιτάξεις επιφανειακά, σαν ένα Πήτερ -Παν που αρνείται να μεγαλώσει και να συμβιβαστεί. Ξέρουμε όλοι πως ο αγαπητός Πήτερ -Παν παρά τις ωραίες περιπέτειες του στην πραγματικότητα μας θυμίζει και τον ανώριμο ανήλικο εαυτό μας. Αυτό το μικρό εγωιστικό παιδί που μέσα μας φωνάζει ”πρώτος εγώ” ή ”δε θα μεγαλώσω ποτέ και πάντα θα κάνω αυτό που θέλω, χωρίς να λογαριάζω τους άλλους”.

Κάπως έτσι μπορείς να δεις τον Θοδωρή ή να μείνεις στα εύπεμτα αστεία του για μελομακάρονα και  τους Ιάπωνες και στους αστείους του σχολιασμούς του στα κοινωνικά δίκτυα…Πάλι θα τον έχεις χάσει.

Ο Θοδωρής Τσουανάτος δεν είναι ούτε ένα ακόμη τρολ των κοινωνικών μας δικτυακών ”φυλακών”, ούτε ο ανώριμος Πήτερ -Παν που αρνείται να ωριμάσει. Προσπαθεί να μείνει ο εαυτό του και ακέραιος  απέναντι σε εκείνα τα οποία θέλει. Δεν είναι πως δεν μπαίνει σε καλούπια απο  “άποψη”, για να θαυμάσεις την ανεξαρτησία του ή τη ζωή του ή για να αναβιώσει ένα ρόλο ασυμβίβαστου επαναστάτη στην εποχή των εύκολων επαναστάσεων.  Δεν πρόκειται να σταθεί να σου δώσει εξηγήσεις για όσα πιστεύει… Ενδιαφέρεται να παραμείνει μέσα σε ένα μικρό φιλικό κύκλο, προφυλαγμένος απο τις συναναστροφές των πολλών .

Οι αρνήσεις και οι καταφάσεις του στην ζωή είναι συνειδητές και είναι έτοιμος να αποδεχτεί τις όποιες συνέπειες των επιλογών του. Παράλληλα, εκπέμπει αυτή την άδολη παιδικότητα που τον βοηθά να ”παίζει” και να μεταμορφώνει τον εαυτό του μέσα απο τους ρόλους που υποδύεται.

Πότε κατάλαβες πως έχεις τάση προς τις τέχνες;

Νομίζω πως απο μικρός έδειχνα σημάδια για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Οι γονείς μου λένε πως σαν παιδί αντέγραφα χαρακτήρες απο σειρές, τραγουδούσα συνέχεια και πάντα αγγάρευα τον αδερφό μου να γίνεται ο βοηθός μου στις παιδικές καλλιτεχνικές ανησυχίες. Κρατούσα, βέβαια, ως μεγαλύτερος το πρωταγωνιστικό ρόλο π.χ στην σειρά ”Σογκούν” θα ήμουν εννοείται ο ήρωας και ο αδερφός μου ως μικρότερος όλοι οι υπόλοιποι.

Σε ό,τι αφορά την αγάπη για το τραγούδι και αυτό ξεκίνησε να με ενδιαφέρει παράλληλα.  Με θυμάμαι να σιγοτραγουδώ διάφορα τραγούδια κατά καιρούς… συνήθως αυτά που έβαζε το ραδιόφωνο ή κασέτες που άκουγαν οι δικοί μου. Υπήρχε μια κασέτα του Κώστα Τουρνά που την είχαν λιώσει, γιατί κάθε βράδυ τους ζητούσα να την βαλουν για να κοιμηθώ.

Δηλώνεις φαν του Κώστα Τουρνά ακόμα;

Εννοείται. Πιστεύω πως έχει γράψει καλή μουσική.

Οι γονείς σου πως είδαν αυτή την έφεση; Όχι προς τον Κώστα Τουρνά προς την ηθοποιία και το τραγούδι …

Οι γονείς μου σε γενικές γραμμές ήταν θετικοί. Η μητέρα μου στην αρχή έφερε κάποιες αντιρρήσεις. Ήθελε να με δει γιατρό ή δικηγόρο και να φέρνω χρήματα στο σπίτι και  να ζω άνετα… Ο πατέρας μου ήταν πιο χαλαρός. Μου είχε πει ”Θοδωρή αν  πιστεύεις πως αυτός είναι ο δρόμος σου, ακολούθα τον”. Ο ίδιος  για μικρό χρονικό διάστημα υπήρξε τραγουδιστής και στα νιάτα του χίπης, οπότε δεν μπορούσε να φέρει και τις τρελές αντιρρήσεις.. Η μητέρα μου παρότι ζωγράφος έπρεπε να περάσει καιρός ώστε να το δει πιο θετικά.

Είναι εύκολο να δηλώνει κάποιος καλλιτέχνης σήμερα;

Είναι σκληρό, δύσκολο και ως ανέφικτο σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζει τίποτα.

Απο την άλλη μεριά  το να ‘ναι κάποιος καλλιτέχνης έχει και τα καλά του..Ας μην είμαστε πεσιμιστές… Δημιουργείς πνευματικό έργο και προσφέρεις στο κοινό…

Δεν πιστεύω πως γινόμαστε καλλιτέχνες για να προσφέρουμε στο κοινό. Θεωρώ πως λένε ψέματα όσοι λένε αυτό το ρομαντικό ”Έγινα καλλιτέχνης γιατί ήθελα να προσφέρω”. Για μας γινόμαστε καλλιτέχνες, για το εσωτερικό μας εγώ, για τον εγωϊσμό μας, για την φιλαυτία μας, για το τομάρι μας, για την πάρτη μας. Είναι εσωτερική μας ανάγκη… Δε θα σου πω ψέματα..Είμαστε νάρκισσοι Πως αλλιώς εκτίθεσαι μπροστα στο κόσμο; Ό,τι κάνω, το κάνω για να αρέσω πρώτα σε μένα.

Ξέρω πως ακούγεται αυτό. Δεν απαξιώνω τον θεατή που θα΄ρθει να με δει σε μια δουλειά μου. Αυτό που εννοώ, είναι πως είναι πρακτικά αδύνατο να σε ενδιαφέρει προσωπικά μια άγνωστη μάζα ανθρώπων περισσότερο απo τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν ανεβαίνω πάνω στην σκηνή και εκτίθομαι είναι για μένα, γιατί κάτι μέσα μου με κάνει να θέλω να βγω σαν μονάδα μπροστά σε ένα άγνωστο πλήθος και να δείξω το προσωπικό μου ταλέντο. Δεν παίζω για τον άγνωστο και ανώνυμο θεατή ή για τη ”θεά” τέχνη ή εις μνήμη του τάδε θεατρικού συγγραφέα. Παίζω πρώτα για το μέσα μου. Αν αποδώσω καλά στον ρόλο μου νιώθω ικανοποίηση για μένα, πως επέλεξα σωστά ένα δρόμο… Τώρα αν η δική μου ικανοποίηση αφήνει και κάτι στον θεατή ή στην τέχνη συνολικά έχει καλώς… Αλλά ξέρεις; Όλα ματαιοδοξία είναι στην τελική.. Yπήρξαν χειρότεροι ή καλύτεροι ηθοποιοί απο μένα πάνω στην σκηνή, παίζοντας το ίδιο έργο με άλλους θεατές μέσα στα χρόνια, στους αιώνες και στο τέλος μένει μια αναφορά στο όνομα τους και αν… Τουλάχιστον, η προσωπική μου ικανοποίηση είναι πιο απτή και αληθινή απο.. την καλλιτεχνική υστεροφημία τους ή την ΤΈΧΝΗ που οι περισσότεροι θα σου πουν πως υπηρετούν…

Δεν είσαι απο εκείνους τους καλλιτέχνες που τρέμουν πριν ανέβουν στην σκηνή; Που άγχονται για τις επιδόσεις τους;

Πιστεύω πως το άγχος για μένα είναι δημιουργικό και όχι καθηλωτικό. Υπήρξα πάντα ένας ζωντανός άνθρωπος που ήξερα τι ήθελα και διεκδικούσα πράγματα στην ζωή μου. Δεν τρέμω πίσω στις κουίντες, γιατί είμαι σίγουρος για μένα και για την απόδοση μου.

Έχω ακούσει πολλούς συναδέλφους να μιλούν για το τρέμουλο λίγο πριν την έκθεση, αλλά εγώ δεν είμαι έτσι. Αυτό δεν σημαίνει πως οι άλλοι δεν είναι ειλικρινείς, αν τους συμβαίνει, άλλωστε διαφέρω σε πολλά απο την πλειοψηφία των ηθοποιών.

Δηλαδή;

Είμαι της πιο undreground σκηνής. Δεν παίζω σε τεράστια θέατρα, σε εμπορικές παραγωγές και με τη φοβερή δημοσιογραφική κάλυψη ή σε  φθηνά πράγματα που αρέσκονται οι πολλοί.

Πιστευεις πως υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ εμπορικής και μη θεατρικής σκηνής;

Εννοείται πως υπάρχει. Υπάρχουν άνθρωποι που δε θα έπρεπε να είναι στο θέατρο και είναι στο θέατρο, άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι στο θέατρο και δεν τους ξέρεις κανείς.

Περίεργο που κάνεις ένα τόσο κάθετο διαχωρισμό ο ίδιος.. Η παρουσία σου στα κοινωνικά δίκτυα δε δείχνει άνθρωπο που δεν του αρέσει το εύκολο χιούμορ ή η αναγνώριση απο το κοινό… Έχεις μια διαφορετική εικόνα εκεί μέσα..

Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ένας χώρος που ο καθένας μας μπορεί να παρουσιάσει τον εαυτό του όπως θέλει.  Όταν κάνω χιούμορ π.χ για τους Ιάπωνες λειτουργώ σαν ένα τρολ, ωστόσο  δεν κάνω μόνο αυτό στο διαδίκτυο. Πολλές φορές έχω σχολιάσει κοινωνικά ή πολιτικά γεγονότα ή ευρωπαϊκές ταινίες.

Βλέπεις πιο εύκολα την τάδε ανάρτηση μου εξαιτίας του αλγόριθμου. Αυτό θα μαζέψει 200 likes και θα σταθεί ο πολύς κόσμος. Στην κριτική για την ταινία; Αν ξεκινήσει κάποιος να τη διαβάζει στα μισά θα σταματήσει. 5 γραμμές έχει μάθει ο άλλος να διαβάζει σε ποστ και αν… Δεν το λέω για κακό. Είναι έξυπνο να μπορείς να συμπυκνώσεις τον λόγο σου σε 5 γραμμές και να πεις κάτι εύστοχο, αλλά ανάλυση 5 γραμμών δεν μπορείς να κάνεις. Οπότε άπατη η ανάρτηση και ο Θοδωρής είναι ο τύπος με τα αστεία για τους Ιάπωνες και τα μελομακάρονα.

Έξω λοιπόν απο τα κοινωνικά δίκτυα ποια είναι η πραγματική σου προσωπικότητα;

Είμαι δύσκολος χαρακτήρας. Δε μ’ αρέσουν οι πολλές συναναστροφές και δεν κάνω φθηνό χιούμορ.Δεν βλέπω παραγωγές στο Παλλάς ή στο Δελφινάριο, βαριέμαι τις αμερικάνικες ταινίες. Δε μ’αρέσουν τα πάρτι και η σύγχρονη μουσική. Τα μαγαζιά με R ‘n’ B και ποπ.

Στα κοινωνικά δίκτυα, εμφανίζομαι σαν να λέω ”Ξέρετε, μπορώ να παίξω το παιχνίδι σας πολύ καλά. Να σας γράφω ποστ για να γελάτε. Δεν είναι κάτι δύσκολο. Επιλέγω όμως να είμαι διαφορετικός και να προτιμώ άλλα πράγματα από εκείνα που αρέσουν σε εσάς. Μπορώ να προσαρμοστώ στην κοινωνία σας, αλλά δεν θέλω ”.

Πότε αποφάσισες να μπεις στην Δραματική Σχολή;

Το αποφάσισα αρκετά αργά στην ζωή μου εξαιτίας μιας πολύ καλής μου φίλης. Πριν από αυτό έκανα άλλα πράγματα. Ξέρεις να βγάλεις χρήματα… Είχα μια επιχείρηση εστίασης και διασκέδασης και ύστερα απο μερικά χρόνια, τα παράτησα όλα για να κάνω αυτό που με έτρωγε εντός μου.

Πήγα έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού, πέρασα με υψηλή βαθμολογία και αργότερα γράφτηκα στην σχολή Τράγκα που με αγκάλιασε. Εκεί πέρα είχα την τύχη να γνωρίσω τον αγαπητό μου δάσκαλο Βασίλη Ρίτσο, ο οποίος με στιγμάτισε σαν ηθοποιό και σαν προσωπικότητα.

Παράλληλα, μελέτησα το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ και ένιωσα να βρίσκω το δρόμο μου μέσα απο τα γραπτά του …

Στα λέω τώρα ίσως ρομαντικά ..για να προσγειωθούμε θα σου πω πως 11 χρόνια αργότερα ίσως να μην ξαναποφάσιζα να γίνω ηθοποιός..

Γιατί τόση απαισιοδοξία;

Στην  Ελλάδα η αισθητική του κοινού είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο και είναι μάταιο να είσαι ηθοποιός. Θα ακούσεις να λένε ”Α, το θέατρο στην Ελλάδα είχε παράδοση και τώρα..” Ψέματα, αυτά ίσχυαν πολλά χρόνια πίσω και αν ίσχυαν δηλαδή…

Ρίξε μια ματιά  τι θέατρα γεμίζουν; Τι βλέπει ο κόσμος; Το θέατρο δεν είναι χώρος διασκέδασης. Να φορέσω τα καλά μου, να με δούνε και να τους δώ. Το θέατρο πρέπει να είναι ”δύσκολο”, να σου δίνει τροφή για σκέψη και όχι να σε αποκοιμίζει. Να πας εκεί και να κάνεις τον χάχα ή να πεις ”Χθες πέρασα φανταστικά και έπειτα πήγα και έφαγα”. Το θέατρο πρέπει να βάλει σε διαδικασία να δουλεύει το μυαλό σου.

Γιατί πιστεύεις πως ο κόσμος δεν έχει καλύτερη αισθητική;

Δε θέλει να έχει. Δε θέλει ο κόσμος να ενδιαφερθεί για κάτι που θα του φανεί δυσνόητο. Δ θα το θέσω σε κάποιο εξωτερικό παράγοντα π.χ στο maistream media που προβάλλουν τα λάθος πρότυπα. Στην ίδια κοινωνία ζω με αυτούς, αλλά έχω ψάξει το μέσα μου να δω τι συμβαίνει τριγύρω απο μένα.

Αυτό το προσωπικό ψάξιμο ο κόσμος το βαριέται… και το τρέμει .. Δεν ξέρει τι μπορεί να ανακαλύψει… Οπότε αφήνεται στο εύκολο θέαμα… Παράλληλα δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη για το τι βλέπει και λέει ”Η τηλεόραση δείχνει σκουπίδια”  και βλέπεις πως το σκουπίδι κάνει 40%. Δεν νομίζω πως οι τηλεοράσεις ανοίγουν αυτόματα μέσα στο σπίτι.. Κάποιος πατάει το κουμπί και κάποιος βλέπει … Απλά υπάρχει και ο εγωισμός ”Δεν βλέπω εγώ σκουπίδια, αλλά ο άλλος”’ και βλέπουμε όλοι μας λίγο πολύ.

Εν ολίγοις, δεν φταίει σαν μέσο η τηλεόραση, το θέατρο, ο κινηματογράφος ή το ραδιόφωνο που παίζουν σαχλαμάρες. Αυτές πουλάνε στο κόσμο και αυτά που λένε πως ο κόσμος έχει καλύτερο κριτήριο ή πως θα είχε καλύτερο κριτήριο αν ήταν καλύτερα τα μέσα είναι αηδίες… Απλά όσοι τα λένε χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου πως τάχα έχει ποιότητα… ο πολύς κόσμος δεν έχει αισθητική.

Ποιά ήταν  πρώτη παράσταση στην οποία έπαιξες και τι συναισθήματα είχες όταν ανέβηκες πρώτη φορά σαν ηθοποιός στο σανίδι ;

Ήταν στο θέατρο ”Πορεία”  με τίτλο ”Ελένη και Αντιγόνη” για γυμνάσιο-λύκειο. Έπαιξα τους ρόλους του B’ Αγγελιοφόρου και του Αίμωνα. Μ’ άρεσε που ξεκίνησα με αρχαία τραγωδία, αλλά σαν εμπειρία  μου έχει αφήσει μέτριες εντυπώσεις. Οι πιτσιρικάδες σαν κοινό δεν είναι πάντα ήσυχο. Το καλύτερο ήταν πως ξεκίνησα με ψευδαίσθησεις βέβαια… Με συμβόλαια και χρήματα. Μετά κατάλαβα πως ο ηθοποιός στην Ελλάδα δουλεύει με ποσοστά…

Κάποιες δουλειές τις αποδέχτηκα στην πορεία, αλλά τώρα λέω ”προτιμώ να κάτσω σπίτι μου απο το να δεκτώ δουλειά με ποσοστά”.

Αν σε ακούσει κάποιος θα πει ”μα είναι δυνατόν να περιμένει από underground παραστάσεις να βγάλει χρήματα;”

Σίγουρα δεν κάνω αυτή την δουλειά για τα χρήματα, ωστόσο κάθε δουλειά που κάνεις πρέπει να έχει και ένα χρηματικό όφελος μικρό ή μεγάλο . Δεν μπορείς να δουλεύεις για το τίποτα. Αν πάω σε ένα ζαχαροπλαστείο και πάρω ενα κουτί μελομακάρονα ο άλλος πρέπει να πληρωθεί. Δεν μπορείς να του πεις θα σου πληρώσω στα 2 κιλά τα 100 γραμμάρια και γειά σου!

Ο κινηματογράφος είναι στα μελλοντικά σου σχέδια;

Αγαπώ τον κινηματογράφο. Έχω συμμετάσχει σε 5 ταινίες, αλλά δεν έχω ανοιξει τον κύκλο μου για κάτι περισσότερο. Να κάνω δηλαδή “Δημόσιες Σχέσεις”. Εχω πίκρα που δεν έχω ασχοληθεί με αυτό. Τη θεωρώ κορυφαία τέχνη.. Θα ΄θελα να είχα γεννηθεί στην Γαλλία ή σε κάποια σκανδιναβική χώρα όπου ο κινηματογράφος έχει ”καλλιεργηθεί”  σαν τέχνη και υπάρχει μια σοβαρή παράδοση από πίσω .

Ο κινηματογράφος  δεν μπορεί να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα. Έχουν γίνει κάποιες αξιόλογες παραγωγές, αλλά ακόμα και ο Γιώργος Λάνθιμος για να πετύχει έπρεπε να φύγει έξω... Ζηλεύω τους ηθοποιούς που έπαιξαν στον ”Κυνόδοντα”. Θα ‘θελα να έχω παίξει σε ένα τέτοιο φιλμ. Όπως να συνεργαστώ κάποια στιγμή με τον Γιάννη Οικονομίδη.

Σε έχει πιάσει ποτέ ”η επιθυμία” να μπει σε ένα mainstream κύκλωμα και να κλείσεις καλύτερες και εμπορικότερες δουλειές ..Να κάνεις τηλεόραση ας πούμε ;

Τηλεόραση δε θα ‘θελα να κάνω.

Ξέρεις πως όποιον ηθοποιό και αν ρωτήσεις ”αν θέλει να μπει στην τηλεόραση ” θα σου πει όχι μέχρι να μπει …

Εγώ το λέω και το εννοώ. Δε θα το έκανα ούτε για πολλά λεφτά.

Σου το έχουν προτείνει για σήριαλ ;

Μου έχουν προτείνει τέτοιες τηλεοπτικές δουλειές, αλλά έχω συνειδητά αρνηθεί. Σε καθημερινό μου είχε προτεθεί. Σου λένε οι φίλοι ”Κάνε τηλεόραση για να αναγνωριστείς” … για μένα αναγνώριση είναι να έρθουν στο θέατρο, στο καμαρίνι και να μου πουν συγχαρητήρια για ό,τι είδαν. 

Υπάρχει κάποιος ρόλος τον οποίο ονειρεύεσαι να παίξεις κάποια στιγμή ;

Του Πέερ Γκυντ του Χενρικ Ίψεν. Τεράστια παραγωγή και πολύ απαιτητικός ρόλος, αλλά νομίζω πως θα μείνει όνειρο γιατί για να παίξεις έναν τέτοιο ρόλο πρέπει να μπεις στα κυκλώματα που ανέφερες.

Πως τα βγάζεις πέρα οικονομικά κάνοντας ένα τόσο δύσκολο είδος θεάτρου το οποίο κατά κύριο λόγο δεν πληρώνει  κανονικά ;

Είμαι εκφωνητής, μέλος του σωματείου εκφωνητών και εκεί είναι ο κύριος όγκος δουλειάς και χρηματικών απολαβών. Είμαι τραγουδιστής και με αυτές τις δύο ασχολίες έχω την άνεση να επιλέγω τι θέατρο θα κάνω.

http://www.sedike.gr/author/tsouanatos/?fbclid=IwAR1ExtBlp84J3FloKyxSs3RIejxxukCJZV6yrgXELXBkS46LGX_hQAiFzX4

Σαν τραγουδιστής ξεκίνησες πιο μπροστά απο ηθοποιός ..Γιατί επέλεξες αγγλόφωνο στίχο και όχι ελληνικό ;

Πίεζα τον εαυτό απο μικρός να πάει προς τα εκεί . Μ’ άρεσε η ροκ μουσική και ήθελα να παίζω κομμάτια αγγλόφωνων συγκροτημάτων τα οποία θαύμαζα. Με την  μπάντα μου, η οποία ονομάζεται ”Zero 2 nothing ” παίζουμε stoner rock  και σύντομα πρόκειται να κυκλοφορήσουμε και ένα δίσκο.

Γράφεις περισσότερο στίχο ή μουσική ;

Ο καθένας μέσα στην μπάντα βάζει κάτι. Γράφω τους στίχους ή μελωδία φωνής. Τη μουσική την γράφουν ο μπασίστας και ο κιθαρίστας της μπάντας.

Πιστεύεις πως αυτό το είδος μουσικής έχει οπαδούς στο ελληνικό κοινό ;

Τα τελευταία χρόνια αυτό το μουσικό είδος έχει απήχηση στο ελληνικό κοινό. Ήδη υπάρχουν ελληνικές μπάντες που έχουν ακουστεί εντός και εκτός συνόρων. Έχουν συμμετάσχει σε φεστιβάλ και σιγά σιγά χτίζεται αυτή η σκηνή στην Ελλάδα.

Θα ‘θελα να πούμε δύο λόγια το δίσκο που επίκειται να βγει .. Υπάρχει ή υπάρχουν τραγούδια μέσα σε αυτό που θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει βιωματικά ;

Ο δίσκος που ετοιμάζουμε θα έχει τίτλο ”Limits of temptation”. Τα κομμάτια είναι 9 και μερικά απο αυτά βιωματικά, άλλα ολόκληρα και κάποια άλλα αποσπασματικά … Μερικοί στίχοι τους.. Τα τραγούδια που είναι καθαρά βιωματικά κρύβουν από πίσω και μια ιστορία και θα ήταν καλύτερα, όταν κυκλοφορήσει με το καλό ο δίσκος να μιλήσουμε τότε με περισσότερες λεπτομέρειες.

Ποιά είναι τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας σου και πως δημιουργηθήκατε σα μπάντα;

Είναι ο μπασίστας Χρήστος Πεβερέτος, ο Βασίλης Κούβελης ο κιθαρίστας και η Ουρανία Βλαχούλη στα πλήκτρα. Η μπάντα ξεκίνησε πριν από 5 χρόνια, προσπαθήσαμε να κάνουμε μια cover band. Στην πορεία διαλυθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε πριν απο 1,5 χρόνο μπήκαμε στούντιο και γράψαμε μέσα σε τρεις μήνες τα κομμάτια. Ο δίσκος ετοιμάζεται και ελπίζουμε και σε δεύτερο, τρίτο κ.ο.κ.

Σε ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στα μελλοντικά σου σχέδια. Θα ΄θελες κλείνοντας να πεις δύο λόγια και στους αναγνώστες της Κατιούσας ;

Να διαβάζουν πάντα με ανοιχτές κεραίες και καθαρή σκέψη, ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από ήρωες αλλά από γνώση.