Ο Πατούλης, ο Πονοψυχούλης και ο Εμετούλης
Δεν πρόκειται για τα τρία γουρουνάκια, αλλά για το ένα και το αυτό.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Πονοψυχούλης, που ήταν πολύ ευαίσθητος και πονούσε πολύ η ψυχή του, κάθε φορά που αργούσε να κάνει ντόρο στα κανάλια.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινά (και να τελειώνει) το παραμύθι της Λίας Λιάππα με τον κεντρικό της ήρωα που βασίστηκε στο δήμαρχο Αμαρουσίου, καθώς ο πληθωρικός του χαρακτήρας και η ματαιοδοξία του δεν καλύπτονταν από το δήμαρχο Χαρχούδα ή έστω το Μάικ το Φασολάκη της Ζαν Μαρί πρώην Κυριακού.
Είμαι ο δήμαρχος Χαρχούδας,
ο φουντωτός και παχουλός,
που το χορό της πεταλούδας
χορεύω στο λιβάδι σαν τρελός
Η λύση είναι μόνο μία,
το πράγμα είναι φανερό,
χαρχουδική δημοκρατία
με μένα το Χαρχούδα αρχηγό.
Μια καλή ιδέα για την επόμενη περιπέτεια, θα ήταν να προστεθεί κι ο Εμετούλης, από την ίδια πηγή έμπνευσης και η ιστορία να τελειώνει κάπως έτσι:
Και ζήσανε οι αστοί καλά κι εμείς χειρότερα…
Μια ιδέα ρίχνουμε.
