Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε (VIDEO)

Το 2016 η ΚΕ του ΚΚΕ επιμελήθηκε ένα πολύ αξιόλογο ντοκιμαντέρ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού, που προκαλεί αλλεργία στους κονδυλοφόρους της αστικής τάξης και μόνο από τον τίτλο του: “Τι και αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε”. Η ταινία-ντοκιμαντέρ κάνει τον κύκλο της στις κινηματογραφικές αίθουσες, και το 2018 ο Κυριακάτικος Ριζοσπάστης το προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του. Λίγες μέρες αργότερα, ανεβαίνει και στο YouTube.

Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει με το τικ-τακ του ρολογιού, του ιστορικού χρόνου, που ταξιδεύει από τον ύμνο και τα τραγούδια του αντάρτη, στο σήμερα και τις εκδηλώσεις τιμής για τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ. Έναν αγώνα που συνεχίζεται, παρά την προσωρινή ήττα. Τι και αν έπεσε ο Γράμμος…

Το ντοκιμαντέρ θέτει τα κατάλληλα ερωτήματα για τις στρατηγικές αντιφάσεις, αλλά κυρίως για τον ηρωισμό του τριετούς ένοπλου αγώνα. Πώς γεννήθηκαν τέτοιοι λαϊκοί αγωνιστές; Από πού άντλησαν δύναμη να αψηφήσουν το θάνατο; Ποιοι τους πολεμούν μέχρι και σήμερα, διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια;

Η παρακαταθήκη που αφήνουν είναι απαράγραπτη, κι ας μην μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα της εξουσίας, για να οδηγήσει στη νίκη. Τα σημάδια του αγώνα παραμένουν μέχρι σήμερα στα βουνά, στα θραύσματα και τα σκαμμένα υψώματα της Πίνδου. Μα πάνω από όλα στη διαμόρφωση του ΚΚΕ, του ιστορικού φορτίου που το κράτησε όρθιο στις πιο δύσκολες στιγμές.

Η εξιστόρηση αρχίζει από την περίοδο της Κατοχής. Ακολουθούν η απελευθέρωση, τα Δεκεμβριανά, η Βάρκιζα και το όργιο τρομοκρατίας ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Η φωνή του Ζαχαριάδη ακούγεται ηχογραφημένη από την 7η Ολομέλεια -αυτή που τον διέγραψε από το κόμμα- να μιλάει για το έγκλημα της παράδοσης των όπλων, τις αυταπάτες που είχαν κάποιοι για δημοκρατική λύση μέσα από τις εκλογές του 46′, για να καταλήξει ότι “μπορούσαμε να πάρουμε την εξουσία” και πως αν δε γινόταν το δεύτερο αντάρτικο, θα έχανε πολιτικά το ΚΚΕ.

Στο ντοκιμαντέρ γίνεται ειδική αναφορά σε μια σειρά επιμέρους κεφάλαια αυτής της τριετούς εποποιίας. Τους Σλαβομακεδόνες και την πολύτιμη συμβολή τους στον αγώνα. Τη μαζική συμμετοχή γυναικών και νέων -που ήταν αντίστοιχα το 1/4 και τα 4/5 του δυναμικού του ΔΣΕ. Τις συνελεύσεις των ανταρτών και το θεσμό του Πολιτικού Επιτρόπου. Τους λαογέννητους θεσμούς στην “Ελεύθερη Ελλάδα” και τη μάχη ενάντια στον αναλφαβητισμό. Τη διαμόρφωση του ΔΣΕ που αποκτά αρχηγεία, εννιά μεραρχίες, στρατιωτικές σχολές, και υγειονομικό τμήμα. Την καθημερινότητα των ανταρτών, το ψυχικό τους μεγαλείο, ψηφίδες μιας καθημερινής εποποιίας στο πεδίο των μαχών και πέρα απ’ αυτό. Το ραδιοφωνικό σταθμό “Ελεύθερη Ελλάδα”, την πλούσια εκδοτική δραστηριότητα, τα λαϊκά γλέντια, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Και στον αντίποδα, τα μέσα που χρησιμοποιούσε ο ταξικός εχθρός. Τα έκτακτα στρατοδικεία που σπέρνουν το θάνατο και την τρομοκρατία. Τα ξερονήσια και τους μαρτυρικούς τόπους εξορίας και βασανιστηρίων. Το δόγμα Τρούμαν, τις βόμβες Ναπάλμ. Τις διώξεις, τις εκτελέσεις, την κήρυξη του ΚΚΕ και του Ριζοσπάστη εκτός νόμου. Τους μαζικούς εκτοπισμούς εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της υπαίθρου, για να μην έχουν στηρίγματα και εφεδρείες οι αντάρτες. Το πραγματικό παιδομάζωμα -που χωρίς ντροπή θέλησαν να φορτώσουν στη δική μας πλευρά. Τις αλλεπάλληλες επιχειρήσεις, που δεν μπορούσαν να κάμψουν το φρόνημα των ανταρτών, ούτε να τους απομακρύνουν από τις θέσεις τους.

Βλέπουμε τις βασικές εξελίξεις στο πεδίο των μαχών, με αναφορές στους ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους για έναν λεύτερο, σοσιαλιστικό κόσμο, βέβαιοι πως δεν πρόκειται να πάει χαμένη στον αγώνα που δίνουν. Όλα αυτά ντυμένα με εντυπωσιακά πλάνα, σπάνια ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα -πολλά από το αρχείο του ΚΚΕ. Τίποτα δεν είναι όμως πιο εντυπωσιακό από τις μαρτυρίες των τελευταίων επιζώντων του ΔΣΕ και τη βεβαιότητά τους πως θα έκαναν πάλι τα ίδια από την αρχή. Παλεύουν για να απελευθερωθεί η κοινωνία από τους ληστές. Είδαν τους δικούς τους ανθρώπους, να θυσιάζονται, τις οικογένειές τους να διαλύονται, αλλά έμειναν όρθιοι, με αλύγιστο φρόνημα. Και θα αλλάξουν τώρα κόμμα και ιδεολογία;

Ρητορικό το ερώτημα και αυτονόητη η απάντηση. Και ποιοι είμαστε εμείς που θα διαφωνήσουμε. Το μόνο που μπορούμε είναι να εμπνευστούμε από τον αγώνα τους και τα αστείρευτα αποθέματά τους. Αυτά που έκαναν μια συντρόφισσα να πει στους δήμιούς της, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Τον τόπο που θα ποτίσει το αίμα μου, αύριο θα τον ραίνουν με λουλούδια τα παιδιά σας…