«Δεν γεννήθηκε κομμουνίστρια, ούτε έφτασε στα 101 χρόνια της ανέμελα…» – Στερνό αντίο στη Γιάννα Τρικαλινού (ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ)

Σε κλίμα συγκίνησης, θλίψης, αλλά και σεβασμού έγινε στο Νεκροταφείο Καισαριανής η πολιτική κηδεία της σ. Γιάννας Τρικαλινού, η οποία «έφυγε» χτες, πλήρης ημερών και αγώνων, σε ηλικία 101 ετών. Το φέρετρο σκεπασμένο με την κόκκινη σημαία, τη σημαία που κράτησε ψηλά η σ. Γιάννα για περισσότερες από 7 δεκαετίες στις οποίες ήταν μέλος του ΚΚΕ.

Τιμητική φρουρά στάθηκαν αρχικά ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και γραμματέας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, ο Θοδωρής Χιόνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ του Κόμματος. Στη συνέχεια, οι σύντροφοί της από τις Κομματικές Οργανώσεις Καισαριανής έπαιρναν διαδοχικά τη θέση τους στο πλευρό της ακριβής συντρόφισσας Γιάννας.

Εκ μέρους του Κόμματος, τον επικήδειο εκφώνησε ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Τον ύστατο αποχαιρετισμό εκ μέρους της ΚΝΕ απηύθυνε η Αφροδίτη Μπόμπολη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ ο Γιώργος Κατημερτζής, ενώ εκ μέρους της οικογένειάς της την αποχαιρέτησε ο γιος της, Χρήστος Τρικαλινός. (Δείτε παρακάτω βίντεο)

Στον αποχαιρετισμό του εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Δημήτρης Γόντικας σημείωσε (Δείτε το βίντεο):

«Συντρόφισσα Γιάννα,

Δεν μπορέσαμε πέρυσι, καθώς συμπλήρωνες τα 100 χρόνια από τη γέννησή σου, μαζί με τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, να χαρούμε με τη ζωντανή παρουσία σου την εκδήλωση που είχε προγραμματίσει η ΚΕ. Δεν μας επέτρεψε η πανδημία. Ούτε σήμερα μπορούμε να τιμήσουμε την αποχώρησή σου από τη ζωή όπως θα θέλαμε.

Μα τίποτα όμως δεν μπορεί να επισκιάσει τη λαμπρή σου ιστορία. Είμαστε σήμερα εδώ όλοι, παρόντες με κάθε τρόπο. Όλοι όσοι και όσες σε γνώρισαν και σε αγάπησαν.

Η ΚΕ του ΚΚΕ εκ μέρους όλων αυτών σε αποχαιρετάμε με μεγάλη θλίψη, αλλά και περηφάνια. Με περηφάνια για όλα όσα προσέφερες και για όλα όσα μας άφησες ως παρακαταθήκη.

Έφυγες με το κεφάλι ψηλά, όπως έζησες, αφοσιωμένη, αταλάντευτη ως την τελευταία στιγμή της ζωής σου, ως κομμουνίστρια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για κάθε μέλος του ΚΚΕ, για κάθε αγωνιστή που παλεύει για τα δίκια του λαού, να τερματίζει νικητής, όπως εσύ κρατώντας ψηλά τη σημαία του Κόμματος.

Είναι μία μεγάλη παρακαταθήκη για όλους εμάς, για τις γενιές που έρχονται, ό,τι μας άφησες μαζί με χιλιάδες άλλους συντρόφους και συντρόφισσες που έφυγαν από τη ζωή “ορθοπατώντας και ορθοβαδίζοντας”. Μας δείξατε με το παράδειγμά σας ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ανώτερο και πιο σπουδαίο από το να ζούμε και να παλεύουμε για να “ανθρωπέψει ο άνθρωπος” και να μην υπολογίζουμε καμία θυσία, κανένα εμπόδιο, καμία αναποδιά και δυσκολία.

Τα λόγια μας αυτά δεν εκφράζουν κάποιο ονειροπόλημα, δεν είναι αντιγραφή από κάποιο καλογραμμένο μυθιστόρημα. Πηγάζουν από τη ζωντανή ιστορική διαδρομή της αγαπημένης μας συντρόφισσας.

Δεν γεννήθηκε κομμουνίστρια, ούτε έφτασε στα 101 χρόνια της ανέμελα. Ξεκίνησε από το χωριό της, το Μικρό Χωριό της Ευρυτανίας, με μόνα εφόδια την πείρα της σκληρής αγροτικής ζωής και τη θέληση για μόρφωση, όπως η ίδια λέει στο βιογραφικό της.

Η φασιστική κατοχή δεν άφησε αδιάφορη τη νεαρή χωριατοπούλα. Το κάλεσμα του ΚΚΕ για αντίσταση και το πέρασμα του Άρη Βελουχιώτη από τα χωριά της την ενέπνευσε για δράση. Μπήκε στον αγώνα το 1941 οργανωμένη στην “Εθνική Αλληλεγγύη”, στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ και στο ΚΚΕ το 1943. Μαζί με όλη την οικογένεια δίνουν το “παρών” στις ανάγκες του αγώνα. Τίποτα δεν ήταν εύκολο. Παράνομη δουλειά κάτω από τη μύτη του κατακτητή και των ντόπιων συνεργατών του. Ατέλειωτες ώρες, μέρες, νύχτες, μήνες, χρόνια αγωνίας, αλλά και γεμάτες καμάρι, γιατί χτιζόταν ένα λαμπρό κίνημα αντίστασης.

Ατσαλώνεται μέσα στις δυσκολίες του αγώνα, αλλά και από την υπεύθυνη θέση που αναλαμβάνει ως σύνδεσμος του ΚΣ της ΕΠΟΝ. Η χαρά του αγώνα και της προσφοράς τής δίνουν δύναμη και ισχυρή θέληση να ξεπερνάει κάθε εμπόδιο, να ολοκληρώνεται ως αγωνίστρια και ως γυναίκα. Η γνωριμία της με τον μελλοντικό της σύντροφο Γιώργη Τρικαλινό αποτέλεσε την αρχή μιας όμορφης, αλλά και πολύ ταραγμένης πορείας, λόγω συνθηκών, αλλά μια σχέση ταιριαστή και ολοκληρωμένη ως το τέλος.

Γνώρισε σε συνέχεια το όργιο της τρομοκρατίας και των διωγμών, όπως όλοι οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, μετά την απελευθέρωση.

Νέο ξεσπίτωμα, νέα παρανομία και πάλι από την αρχή στο καθήκον για να μην υποταχθεί ο λαός στη νέα τυραννία που έχτιζαν οι δοσίλογοι, η μεγαλοαστική τάξη και οι Εγγλέζοι σύμμαχοί της.

Είχε πλέον κάνει την επιλογή της. Δεν την τρόμαζαν οι δολοφονίες των αγωνιστών από τους Καλαμπαλίκηδες και τους Σούρληδες και οι φυλακίσεις αγαπημένων της προσώπων. Εντάσσεται στον ΔΣΕ συμμετέχοντας στη μεγάλη αυτή εποποιία για πάνω από 3 χρόνια. Μια νέα αγωνιστική πορεία ξεκινάει. Γνώρισε από ακόμη πιο κοντά και σε πιο ανώτερο ακόμη επίπεδο την αξία της ισότιμης σχέσης του άνδρα με τη γυναίκα. Δεν ήταν μία τυπική αναγνώριση και καταξίωση. Ήταν μια ολοκλήρωση στη φλόγα της μάχης με το όπλο στο χέρι. Με αρχηγούς τον Γιώτη και τον Διαμαντή πήρε μέρος στην κατάληψη της Καρδίτσας και του Καρπενησίου και σε άλλες ακόμη μάχες. Έφτασε από τη Ρούμελη στο Βίτσι μαζί με άλλες μαχήτριες, μέσα από μία σκληρή πορεία 13 ημερών μέσα από εχθρικές γραμμές και κακοτοπιές με ένα κομμάτι ψωμί -κι αν υπήρχε- και πήρε μέρος στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη των Γυναικών.

Όλα αυτά δεν είναι απλές περιπέτειες. Είναι άθλοι. Ένας άθλος πάνω στον άλλο μέσα από αφάνταστες δυσκολίες. Εντυπωσιάζει η μαχητικότητα, το πνεύμα αυτοθυσίας, η καρτερικότητα μπροστά στην αγριότητα των καιρικών φαινομένων και των απίστευτων στερήσεων, η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα.

Μέσα σ΄ ένα τέτοιο περιβάλλον η σ. Γιάννα συνεχίζει αγέρωχα την πορεία της.

Ατρόμητη, μαζί με χιλιάδες μαχητών και μαχητριών του επίλεκτου τμήματος Φλωράκη – Μπελογιάννη διασχίζουν όλη τη ραχοκοκαλιά της Πίνδου από τον Γράμμο ως τη Ρούμελη, ως αντιπερισπασμό στη μεγάλη και τελική μάχη στο Γράμμο – Βίτσι. Δεν ήταν πάλι μία ακόμη πορεία. Ήταν κάθε μέρα και μάχη, όπου για άλλη μία φορά η γυναίκα μαχήτρια δοξάζεται δίπλα στους άντρες μαχητές. Ο τραυματισμός της Γιάννας, η υποχώρηση πλέον του ΔΣΕ δεν την πτοούν. Η πίκρα της ήττας γέννησε δύναμη και αντοχή για νέο και πάλι ξεκίνημα.

Η ζωή στην προσφυγιά δεν ήταν ανάπαυλα. Αλλού ο άντρας της, αλλού ο γιος της, αλλά τα καθήκοντα του αγώνα πάντα ψηλά στην πρώτη γραμμή, έτοιμη για νέες αποστολές.

Η νέα αποστολή δεν ήταν και από τις εύκολες. Μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες το 1958 ήρθαν παράνομα στην Ελλάδα για την ανασυγκρότηση του Κόμματος και του κινήματος. Η πιθανή σύλληψη σήμαινε πολλά χρόνια φυλακή, όπως έγινε με τον άντρα της σε άλλη αποστολή. Δύο ολόκληρα χρόνια πάλεψε σε συνθήκες βαριάς παρανομίας και γνώρισε για άλλη μια φορά από κοντά την αδίστακτη φύση της αστικής τάξης, την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και του λαού, το αιματηρό όργιο της τρομοκρατίας.

Με την επιστροφή της στην προσφυγιά συνέχισε τον αγώνα από διάφορες θέσεις, αφού ολοκλήρωσε την αγωνιστική της πορεία με την απαραίτητη θεωρητική μόρφωση.

Με τη λήξη της αναγκαστικής προσφυγιάς συνεχίζει την προσφορά της από άλλες υπεύθυνες θέσεις. Στο διάστημα αυτό αναδείχνεται σε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Έζησε μαζί με όλο το Κόμμα τις μεγάλες φουρτούνες που έφερε η αντεπανάσταση. Στάθηκε και πάλι όρθια.

Η συντρόφισσα Γιάννα έφυγε πλήρης ημερών και ήσυχη με τη συνείδησή της. Τίμησε τον τίτλο του μέλους του Κόμματος ως το τέλος.

Ο βίος της δεν είναι βγαλμένος από κάποιο μυθιστόρημα, αλλά είναι μια ζωντανή πορεία που εμπλουτίζει την ιστορική βιβλιογραφία των λαϊκών αγωνιστών. Διδάσκει και εμπνέει. Διδάσκει και εμπνέει όλους εμάς που συνεχίζουμε, χωρίς να αγκομαχάμε μπροστά στις ανηφόρες που έχουμε μπροστά μας.

Είναι όμως και μία ακόμη απάντηση σε όλους εκείνους που λοιδορούν και συκοφαντούν την αξία του αγώνα και στην πρώτη δυσκολία σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Αλλά και σε όλους εκείνους που νόμισαν ότι τελείωσαν με την ταξική πάλη και τα ιδανικά του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.

Είμαστε περήφανοι για την συντρόφισσα Γιάννα Τρικαλινού. Είμαστε περήφανοι για το Κόμμα μας, το ηρωικό ΚΚΕ που γεννάει και διαπαιδαγωγεί τέτοιες αγωνίστριες.

Συντρόφισσα, η ΚΕ του ΚΚΕ σε αποχαιρετά στο τελευταίο σου ταξίδι. Στους γιους σου, στα εγγόνια σου, σε όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει».

Με μεγάλη θλίψη και σεβασμό αποχαιρέτησε εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ την σ. Γιάννα Τρικαλινού, η Αφρ. Μπόμπολη, σημειώνοντας ότι «εσύ συντρόφισσα Γιάννα μας μαθαίνεις πως ο αγώνας μπορεί να είναι δύσκολος, μπορεί να έχει θυσίες, αλλά είναι μονόδρομος για να ζήσουμε όπως μας αξίζει (…) Μόνο μέσα στο Κόμμα μας, ακριβώς γιατί είναι το επαναστατικό εκείνο κόμμα που παλεύει για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, μόνο μέσα σε αυτόν τον αγώνα που δίνουμε φτιάχνονται άνθρωποι σαν κι εσένα, τότε και τώρα.

Φτιάχνονται γυναίκες σαν κι εσένα, τίμιες, μαχητικές, ασυμβίβαστες, ανυποχώρητες στα πιστεύω και τα ιδανικά τους, δοσμένες ολόψυχα στον αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου από το ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό και γίνονται γυναίκες πραγματικά ελεύθερες. Όπως εσύ». Δείτε το βίντεο:

Εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, ο Γιώργος Κατημερτζής, υπογράμμισε ότι «το παράδειγμά σου, σ. Γιάννα, φωτίζει τους νέους αγωνιστές και αγωνίστριες. Σήμερα μπορεί οι συνθήκες να είναι διαφορετικές, αλλά ο αγώνας παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ».

«Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησες χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, σε πέτρες και αγκάθια για να μας φέρεις ψωμί, νερό και τριαντάφυλλα. Θα σε θυμόμαστε για πάντα. Το όνομά σου έχει γραφτεί με κόκκινα γράμματα στο πάνθεον των ηρώων του λαού μας». Δείτε το βίντεο:

«Μάνα έζησες μια μεγάλη ζωή, όχι μόνο σε χρόνια, αλλά και σε γεγονότα, σε συναισθήματα, σε ηρωικές πράξεις. πάλεψες για τα ιδανικά σου, για τον λαό μας, χωρίς να λογαριάζεις κόστος», σημείωσε ο γιος της Χρήστος, αποχαιρετώντας εκ μέρους της οικογένειας τη μητέρα του, Γιάννα.

«Ευτύχησες να δεις τα τρία παιδιά σου να προκόβουν, να κάνουν οικογένειες. Χάρηκες τα πέντε σου εγγόνια και τα τρία δισέγγονα. Έτσι τα έφερε η ζωή, ο αγώνας που εμείς, τα παιδιά σου, πολλές φορές σε  στερηθήκαμε. Ζήσαμε μήνες και χρόνια με το όνειρο της αγκαλιάς σου, ξέραμε όμως ότι αυτή μας περιμένει, ότι δεν θα αργήσει η στιγμή της αντάμωσης». Δείτε το βίντεο:

902.gr