Ελλάς Ελλήνων χριστιανών: Η ιστορία ενός συνθήματος

Η φράση αυτή δίδονταν με τη σημασία μίας χώρας, της Ελλάδας, που να ανήκει σε Έλληνες Χριστιανούς. Ως σύνθημα αυτό καθ΄ αυτό, προπαγανδιστικά, είχε μεγάλη επιτυχία αφενός εκ του γεγονότος ότι συνέδεε σε τρίπτυχο χώρα, λαό και θρησκεία, αφετέρου ακουγόταν εύηχα με την επανάληψη του Ελ (Ελλάς – Ελλήνων).

Σαν σήμερα συμπληρώνεται μισός αιώνας από την πρώτη φορά που ακούστηκε από το δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο το χαρακτηριστικότερο σύνθημα της χούντας, το “Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών”. Αφορμή ήταν ομιλία του δικτάτορα στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρον της Θεσσαλονίκης, γνωστότερο ως Παλαί ντε Σπορ, μπροστά σε αγρότες, όπου εξήγγειλε και το διαβόητο λαϊκίστικο μέτρο της διαγραφής των αγροτικών χρεών. Η ακριβής φράση ήταν: “Υπάρχει το ιδανικόν και το ιδανικόν είναι ένα. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”. Έκτοτε η φράση επαναλαμβανόταν διαρκώς από τους εκπροσώπους και τα δημοσιογραφικά όργανα του καθεστώτος, γράφτηκε με μπογιά ή αναρτήθηκε με πινακίδες και πανώ σε όλη τη χώρα ως το μικρότερο χωριό, ενώ, όπως θα δούμε και παρακάτω χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον και στον Ελληνικό Στρατό, όπως θα ήταν ανμενόμενο. Πρέπει να σημειωθεί πάντως πως το ιδεολογικό υπόβαθρο του συνθήματος δεν ήταν χουντικής επίνευσης, αλλά κινούνταν απολύτως εντός της παράδοσης του ιδεολογήματος περί “ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”, το οποίο αν και πρωτοδιατυπώθηκε από το Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο στα μέσα του 19ου αιώνα, απέκτησε θεσμική κατοχύρωση μετεμφυλιακά, όταν και οριζόταν ρητά ως κατευθυντήριος γραμμή της ελληνικής εκπαίδευσης στο σύνταγμα του 1952. Είναι χαρακτηριστική εξάλλου η αντίδραση του μεγάλου αστού ποιητή Γιώργου Σεφέρη, ο οποίος στο γνωστό  αντιδικτατορικό επιγραμματικό του ποίημα “Από βλακεία”, δεν αντιτίθεται στον ίδιο τον νοηματικό πυρήνα του συνθήματος, αλλά στην καπήλευσή των εννοιών που εμπεριείχε από τους δικτάτορες: Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ! Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;

Παρακάτω παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, “Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974”, με περισσότερα στοιχεία για τη χρήση του συνθήματος από τη χούντα καθώς και την αντιμετώπισή του από τους αντιπάλους της δικτατορίας, πριν και μετά τη μεταπολίτευση:

Η φράση Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ήταν ένα από τα πολιτικά συνθήματα που ειπώθηκαν από τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο κατά τη διάρκεια της 7ετούς δικτατορίας που επικράτησε στην Ελλάδα, από τη Χούντα των Συνταγματαρχών, αλλά και τη Χούντα του Ιωαννίδη.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος σε κάποιο από τα διαγγέλματά του προς τον Ελληνικό λαό είχε πει επί του συγκεκριμένου: Υπάρχει το ιδανικόν και το ιδανικόν είναι ένα. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Η Χούντα διοργάνωνε κάθε 29 Αυγούστου την εορτή της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Κυρίως μέσω αυτής της εορτής αλλά και πολλών άλλων εκδηλώσεων, καθώς και μέσω ραδιοφωνικής και της τηλεοπτικής προπαγάνδας, πρότρεπε όλους τους Έλληνες και κυρίως τη νεολαία να καταστούν συντελεστές της «ισχυράς Ελλάδος», μίας Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών.
 
Η φράση αυτή δίδονταν με τη σημασία μίας χώρας, της Ελλάδας, που να ανήκει σε Έλληνες Χριστιανούς. Ως σύνθημα αυτό καθ΄ αυτό, προπαγανδιστικά, είχε μεγάλη επιτυχία αφενός εκ του γεγονότος ότι συνέδεε σε τρίπτυχο χώρα, λαό και θρησκεία, αφετέρου ακουγόταν εύηχα με την επανάληψη του Ελ (Ελλάς – Ελλήνων). Ειδικότερα όμως στα στρατόπεδα, στα κέντρα εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων, σ΄ όλες τις στρατιωτικές παραγωγικές σχολές, ακόμα και στις σχολές εμπορικού ναυτικού, αλλά και στις επίσημες παρελάσεις, με το σύνθημα αυτό επαναλαμβανόμενο ρυθμικά με δυνατή φωνή διατηρείτο ο καθόλου βηματισμός των πεζοπόρων τμημάτων, κτυπώντας μάλιστα το πόδι στο οδόστρωμα σε πέντε χρόνους: «Ελλάς (αριστ. πόδι) – Ελλάς (αριστ. πόδι) – Ελλήνων (αριστ. πόδι) – Χριστ (δεξί πόδι) – ιανών (αριστ. πόδι)».
Έφθασε βέβαια το σύνθημα αυτό να επαναλαμβάνεται ομοίως και σε σχολικές παρελάσεις γυμνασίων (τα λύκεια είχαν καταργηθεί την περίοδο εκείνη), ή ν΄ αναγράφεται σε αψίδες εισόδου πόλεων, ή σε πλαγιές βουνών εκατέρωθεν των εθνικών οδών, σιδηροδρομικών δικτύων, καθώς και επί ακρωτηρίων.
 
Είναι χαρακτηριστικό ότι στον πίνακα απαγορευμένων βιβλίων (ο οποίος περιείχε 1.046 έργα Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών και σοφών), κατά τα 3 πρώτα χρόνια της χούντας ήταν απαγορευμένοι και οι Αριστοτέλης, Αριστοφάνης, Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης. Η Ελλάδα της χούντας θα έπρεπε να είναι χώρα Ελλήνων χριστιανών και όχι «ειδωλολατρών» σαν τους αρχαίους Έλληνες ή «άθεων» σαν τους κομμουνιστές. 
 
Σημειωτέον, λίγο πριν πεθάνει ο Γιώργος Παπανδρέου το παρέφρασε, διακωμωδώντας το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, ευρέως και καθολικώς διαμαρτυρομένων. Με τη μεταπολίτευση έγινε και τραγούδι που παίχθηκε σε επιθεωρήσεις: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, άνευ βουλής και εκλογών, έτσι τα έθνη μόνο ζουν, ταρατατζούμ, ταρατατζούμ».
Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: