Ζει ο βασιλιάς καρνάβαλος; Φιλελέ αρθρογράφος λάβρος κατά αντικαπιταλιστικού άρματος του Πατρινού Καρναβαλιού

Το φετινό καρναβάλι της Πάτρας συζητήθηκε όσο κανένα τα τελευταία χρόνια. Μπορεί το ενδιαφέρον να εστιάστηκε αρχικά στη δήθεν λογοκρισία στο άρμα του Αμβρόσιου – Χίτλερ και στη συνέχεια στους “Τσουτσουνοπαίχτες”, το άγρυπνο μάτι του φιλελεύθερου πατρινού γιατρού και αρθρογράφου στο liberal.gr Αντώνη Δαρζέντα όμως, δε στέκεται στην επιφάνεια, αλλά εντοπίζει την πραγματική ουσία των κακοδαιμονιών της Πάτρας, όπως εκφράζονται μέσα από την καρναβαλική παρέλαση. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το κάψιμο του βασιλιά καρνάβαλου.

Ιδιαίτερα δε όταν ο εν λόγω βασιλιάς λειτουργεί ως σύμβολο της αστικής δημοκρατίας όπου:

“Τα γρανάζια του όλου συστήματος λειτουργούν στην εντέλεια, το σύστημα δουλεύει με μηχανικό ρυθμό ακριβείας, που τον δίνουν οι τυμπανιστές του και οι μουσικοί του, αρμονικά και κατευθυνόμενα, έτσι ώστε να μας κοιμίζουν και να ακολουθούμε σαν υπνωτισμένοι τις γραμμές του.

Με βάση το σχέδιο του άρματος του Βασιλιά Καρνάβαλου, ο κάθε μηχανισμός, το κάθε γρανάζι, η κάθε παρουσία μέσα στο όλο σύστημα εκπληρώνει τον δικό του ρόλο, εξυπηρετώντας την όλη λειτουργία του συστήματος για να πετυχαίνει τον σκοπό που θέλει.”

Δεν πίστευε στα μάτια του όταν διάβασε το συγκεκριμένο κείμενο, καθήμενος σε εστιατόριο στο king’s cross του Λονδίνου (ζηλέψτε πτωχοί). Πώς να μην τον κυριεύσει ιερή οργή που κάποιοι άνιωθοι μπολσεβίκοι τόλμησαν να θίξουν αυτό το ιδανικό κοινωνικό σύστημα, που του επιτρέπει σήμερα να απολαμβάνει το γεύμα του εκεί που άλλοτε “φτωχοί και βασανισμένοι εργαζόμενοι φτυάριζαν κάρβουνο για τα βρετανικά τρένα”;

Ακολουθούν σκληρές περιγραφές ψυχικής και ιδεολογικής οδύνης:

Διάβασα την είδηση ξανά. Σήκωσα το κεφάλι μου. Είδα εμπρός μου ξανά ένα σημείο που πριν από 150 χρόνια ήταν αποθήκες κάρβουνου να έχει γίνει ένα μέρος όπου το Μεγαλύτερο Κεφάλαιο του κόσμου η Google και το Facebook αλλά και τόσες άλλες, το μεταμόρφωσαν σε ένα από τα πιο όμορφα προάστια του Λονδίνου. Και ένα μέρος με τους καλύτερα πληρωμενους και με τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες, εργαζόμενους. Όπου το Μεγάλο Κεφάλαιο και η Αστική Δημοκρατία των οποίων το ομοίωμα καίμε στην Πάτρα κάνουν ακριβώς αυτό. Κάνουν τα γρανάζια “να λειτουργούν στην εντέλεια”.

Ενώ λοιπόν αυτά τα υπέροχα συμβαίνουν στο Λονδίνο, το οποίο όπως καταλαβαίνουμε από το κείμενο αποτελείται μάλλον στην πλειονότητά του από όμορφα προάστια, στην Πάτρα κυριαρχούν ανεργία, καφέ με ανέργους νέους, σκουπίδια, μετανάστες (οι οποίοι όπως καταλαβαίνουμε από το ύφος είναι κάτι εξορισμού κακό, επίσης, βάσει πάντα του συγγραφέα, συμπεραίνουμε ότι είναι θέαμα άγνωστο στο Λονδίνο. Στο Λονδίνο, επαναλαμβάνω), κατεστραμμένα πεζοδρόμια και όνειρα. Πριν τον Πελετίδη εξάλλου – που δεν κατονομάζεται, αλλά βρίσκεται επί τους ουσίας στο στόχαστρο του συγγραφέα – η ανεργία ήταν κάπου στο 0,5% και οι δρόμοι αυτοεπισκευάζονταν.

Το κείμενο κλείνει με το βαθυστόχαστο συμπέρασμα πως:

Κατάλαβα γιατί το King’s cross θα συνεχίσει να μαζεύει τους νέους για δουλειά και καλύτερη ζωή και γιατί η Πάτρα θα συνεχίσει να καίει τους Καρναβαλους της.

 

Εμείς πάλι καταλάβαμε πως χωρίς το κάψιμο του καρνάβαλου – αστική δημοκρατία, η Πάτρα θα ήταν ένα Μονακό.