Λίγο νιονιό ρε Νιόνιο, μπροστά στον Μίκη είσαι
Μπροστά στο φέρετρο του Μίκη, ο Σαββόπουλος μας θύμισε μια βασική διαφορά των δύο ανδρών. Ο Θεοδωράκης δεν άντλησε ποτέ στάλα έμπνευσης από την αστική τάξη και την εξουσία της. Ο Νιόνιος αντίθετα έγινε οργανικός αυλικός και ενίοτε γελωτοποιός τους
Θεωρητικά ήταν μια συγκινητική στιγμή, όπου ένας δημιουργός αποτίει φόρο τιμής και αναγνωρίζει την αξία ενός μεγάλου -ίσως του μεγαλύτερου- συνθέτη. Στην πράξη ωστόσο έμοιαζε με (άλλη) μια κίνηση αυτοπροβολής του Σαββόπουλου μπροστά στον φακό -και… παρεμπιπτόντως μπροστά στο φέρετρο του Μίκη. Που δεν είναι στρατιωτικός για να του πρέπουν τέτοιες “τιμές”, ίσα-ίσα που βασανίστηκε από ένα στρατιωτικό καθεστώς. Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό…
Κάποιοι σχολίασαν αρνητικά ότι ο Σαββόπουλος χαιρετά στρατιωτικά και μάλιστα ασκεπής. Το βασικό ερώτημα είναι όμως αν σκεπάζει εσωτερικά πλέον τίποτα την κεφαλή του Νιόνιου, πέρα από τη σφοδρή του επιθυμία να παίξει με τις κάμερες και τη δημοσιότητα.
Κι αν στον Μίκη Θεοδωράκη το έργο του ήταν συνυφασμένο με την προσωπικότητα και τη ζωή του, εδώ ισχύει μάλλον το αντίθετο και το αξιόλογο έργο (κάποτε) του Σαββόπουλου έχει αυτονομηθεί από τη δική του πορεία και μένει άσπιλο. Και ας κάνει ο,τι μπορεί ο ίδιος για να το λεκιάσει και να το διαγράψει από τη μνήμη μας, έχοντας καιρό τώρα ξεχάσει πώς ξεκίνησε και τι φαινόταν πως θα γίνει…
