Δύο χρόνια χωρίς τον Ζακ…

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα βίντεο, το οποίο ήταν εξ αρχής σοκαριστικό. Αν είσαι άνθρωπος δεν χρειάζεται να αναλύσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται μια αποτρόπαια πράξη σαν κι αυτή, ούτε να γνωρίζεις ποιο είναι το θύμα.

Ένα βίντεο που κάποιοι θέλησαν να παρουσιάσουν ως “οφθαλμαπάτη”. Όταν είδαν πως δεν τους έβγαινε το αφήγημα, ενοχοποίησαν το θύμα. Αυτή είναι άλλωστε συνήθης πρακτική. Κάποιες ώρες μετά, διέρρευσε η ταυτότητα του ανθρώπου που λιντσαρίστηκε μέρα μεσημέρι μπροστά στα μάτια περαστικών και μαρτύρων. Υπήρξαν δύο κόσμοι: εκείνος που έσπευσε να δικαιολογήσει τους δολοφόνους-προστάτες περιουσιών, τάξεως και ηθικής(!) κι ευτυχώς κι ο άλλος που βυθίστηκε στο πένθος και ορκίστηκε να μην αφήσει ατιμώρητη αυτή την πράξη!

Με όλους εκείνους που προσπάθησαν να αθωώσουν και να ενθαρρύνουν ανάλογες πρακτικές στο όνομα δήθεν της “αυτοάμυνας”, δεν έχουμε τίποτα να πούμε, ήταν, είναι και θα είναι απέναντί μας. Στη θέση του Ζακ θα μπορούσε να είναι για αυτούς ο καθένας από εμάς, ένας αντιφασίστας, ένας ακτιβιστής, μια κομμουνίστρια, ένας ζητιάνος, ένας εργάτης, βάλτε όποιον θέλετε, εκτός από φασίστες, συντηρητικούς, ζάμπλουτους, ανθρώπους του συστήματος.

Δύο χρόνια μετά κι εγώ ακόμη αρνούμαι να παρακολουθήσω εκείνο το βίντεο. Κλείνω τα μάτια μου ακόμη και σε κάποιες φωτογραφίες, που το αποτυπώνουν. Το ματωμένο πεζοδρόμιο και το παπούτσι του Ζακ/Zackie Oh, καθώς και οι περιγραφές όλων όσοι κατάφεραν να το παρακολουθήσουν μου αρκούν για να μην αντέχω ούτε στη σκέψη του φρικτού θανάτου που επεφύλασσαν κάποιοι στυγμοί δολοφόνοι για αυτό το “αλλιώτικο παιδάκι”.

Το όνομα του Ζακ Κωστόπουλου δεν έγινε γνωστό, επειδή ο Ζακ δολοφονήθηκε. Τον γνώριζαν οι άνθρωποι που εκείνος ήθελε να τον γνωρίζουν, τον γνώριζαν όλοι όσοι ενδιαφέρονταν για όσα εκείνος αγωνιζόταν και δρούσε, όσο ζούσε. Ίσως και για αυτό ενοχλούσε πάρα πολύ κάποιους. Όποιος τολμά να υψώσει το ανάστημά του είναι πολύ ενοχλητικός. Αλήθεια, για ποιο κράτος “δικαίου” μιλάμε, όταν γίνεται ανεκτή μια τέτοια βαρβαρότητα;

Αν είχε συμβεί κάτι ανάλογο σε κάποιον άλλο, ο Ζακ/Zackie θα πρωτοστατούσε στην προσπάθεια απόδοσης δικαιοσύνης και θα ήταν σήμερα στους δρόμους φωνάζοντας δυνατά.

Αντίο Ζακ/Zackie με την υπόσχεση να σε δικαιώσουμε!

Y.γ: Όσες φορές αρνήθηκα να δω το βίντεο της δολοφονίας, άλλες τόσες και παραπάνω είδα το βίντεο-κλιπ που συνοδεύει το τραγούδι “Ένα αλλιώτικο παιδάκι”, του Παύλου Παυλίδη