Πέμπτη 11 Απρίλη 2019 – Τι… παίζει σήμερα;

Μουσική, Θέατρο, Κινηματογράφος, Εικαστικά, Βιβλίο, Εκθέσεις και άλλες εκδηλώσεις – προτάσεις για έξοδο.

8 Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας
Studio new star art cinema. Σπάρτης & Σταυροπούλου 33, Πλ. Αμερικής

Πέμπτη 11 Απριλίου
Νέοι Σκηνοθέτες 61min Έναρξη ώρα 21:00
21:00 Anker-Η Άγκυρα, 09΄18΄΄, Μιχάλης Γαλανόπουλος, Denmark/Greece-Δανία/Ελλάδα, Premiere-Πρεμιέρα
•21:10 Πολυέλαιος / Chandelier, 9΄ 50΄΄, Antonis Glaros/Αντώνης Γλαρός, Greece/ Ελλάδα
•21:20 Οι εξομολογήσεις ενός μουσικού | Confessions of a singing freak, 08΄21΄΄, Stathis Papadimitriou
Στάθης Παπαδημητρίου, Ελλάδα | Greece, Premiere-Πρεμιέρα
•21:29 Κυκλάμινο / Cyclamen, Βέλκο-Velko. 8΄38΄΄ Ελλάδα-Greece
•21:38 Η Ερήμωση – Desolation, 9΄, Θωμάς Γιαννάκης – Thomas Giannakis, Ελλάδα -Greece
•21:47 Χρυσόψαρο / Goldfish, 14΄ 21’’, Γιώργος Αγγελόπουλος/ Yorgos Angelopoulos, Ελλάδα/ Greece
•22:00 Θα τα καταφέρω / I'll succeed, 2΄52΄΄, Μιλτιάδης Γρέκος, Ελλάδα / Greece, Premiere-Πρεμιέρα
•22:03 Απίθανη Δευτέρα / Impossible Monday, 9΄23΄΄, Γεωργία Βρόσγου. Ελλάδα
Διεθνές Διαγωνιστικό Μυθοπλασίας 61min Έναρξη ώρα 22:10
•22:10 Εξόριστος Ποιητής / A Poet In Exile, 7,’ Pavlos Tripodakis / Παύλος Τριποδάκης, Greece – Ελλάδα,
Premiere-Πρεμιέρα
•22:17 Fake News, 15΄, Δημήτρης Κατσιμίρης / Dimitris Katsimiris, Ελλάδα/Greece
•22:30 Figaro, 06΄, Δημήτρης Άντζους / Dimitris Andjus, Ελλάδα / Greece, Premiere-Πρεμιέρα
•22:36 Fire, 13 min, Maria Shulgina, Russia / Ρωσία Premiere-Πρεμιέρα
•22¨50 Maelstrøm, 3΄, Carlos Gómez-Trigo, Spain, Greek premiere
•22:53 Metaslash, 3’, Σωτήρης Πετρίδης και Δημήτρης Τσακαλέας/Sotiris Petridis and Dimitris Tsakaleas, Ελλάδα / Greece
•22:56 My Stavroula, 13΄40΄΄, Κώστας Κολημένος / Kostas Kolimenos, Ελλάδα Greece
Διαγωνιστικό Ντοκιμαντέρ 64min Έναρξη ώρα 23:10
•23:10 5 Minutes Silence,11΄, Δημήτρης Αργυρίου, Ελλάδα / Greece
•23:20 Break, Break, Break, 3’ 56’’, André Almeida Rodrigues, Portugal Premiere-Πρεμιέρα
•23:24 Fourth Wall – Τέταρτος Τοίχος, 10', Gkotsis Dimitris – Γκότσης Δημήτρης, Greece – Ελλάδα
•23:34 New Era- Νέα Εποχή, 11΄34’’, Peggy Zouti- Πέγκυ Ζούτη, Greece-Ελλάδα
•23:49 Remains (Ίχνη), 42’, Ειρήνη Χατζή, Εμμανουέλα Κυριακοπούλου, Ελλάδα
Video Art 11min 24:00
•24:00 “Cages 2018” 5΄2΄΄, Σοφία Λιάρου, Ελλάδα, Premiere-Πρεμιέρα
•24:05 Tracce Nascoste (Hidden Tracks), 5΄, Filomena Rusciano, Italy Premiere-Πρεμιέρα
•24:10 Passing, 1΄, Bouge Alexandra, France, Premiere-Πρεμιέρα
Πληροφορικό Ντοκιμαντέρ 24 λεπτά ώρα έναρξης 24:11
•24:11 Title- Taxonomy 101, 24΄, John Bunyui Njabi, Καμερούν / Cameroon, Πρεμιέρα/ Premiere

***
Αφιέρωμα στους αδελφούς Ταβιάνι από την κινηματογραφική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Αμπελοκήπων

H Κινηματογραφική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Αμπελοκήπων το μήνα Απρίλιο παρουσιάζει αφιέρωμα στους σπουδαίους Ιταλούς σκηνοθέτες Πάολο & Βιτόριο Ταβιάνι με προβολή δύο αριστουργηματικών ταινιών τους.

Κινηματογραφική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Αμπελοκήπων το μήνα Απρίλιο παρουσιάζει αφιέρωμα στους σπουδαίους Ιταλούς σκηνοθέτες Πάολο & Βιτόριο Ταβιάνι με προβολή δύο αριστουργηματικών ταινιών τους και ολοκληρώνει την παλέτα των προβολών με μια Γαλλική ταινία. Στην αίθουσα του πάρκου ΚΑΠΑΨ, Λάκωνος 9.

Πέμπτη 11/04 στις 8.15μ.μ.

Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΣΑΝ ΛΟΡΕΝΤΖΟ (1982, διάρκεια 106′)

Ιταλική δραματική ταινία, σκηνοθεσία Πάολο & Βιτόριο Ταβιάνι.

Η περιπετειώδης οδύσσεια μιας ομάδας κατοίκων ενός χωριού της Τοσκάνης που αποφασίζουν το καλοκαίρι του 1944 να συναντήσουν τους Συμμάχους, που διαφαίνεται να επικρατούν στον Πόλεμο, παρά τις αντίθετες διαταγές που έχουν λάβει από τους Ναζί. Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο είναι η νύχτα που πέφτουν τ’ αστέρια, και η νύχτα όπου τα όνειρα πραγματοποιούνται, σύμφωνα με την ιταλική λαϊκή παράδοση.

Ενα εκθαμβωτικό και ολοζώντανο ποίημα για τις ευχές που κάνεις όταν πέφτουν τα αστέρια τις νύχτες του Σαν Λορέντζο και καμιά φορά βγαίνουν αληθινές και τις αληθινές ιστορίες που – κόντρα στις όποιες προλήψεις – μπορούν να τελειώνουν με happy end.

Το λυρικό αντιπολεμικό αριστούργημα των αδερφών Ταβιάνι, η ταινία που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες το 1984 και η επιτομή του έργου τους, μια κινηματογραφική δεξιοτεχνική ισορροπία πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τον νεορεαλισμό από την ποίηση.

Μουσική

Ένα κι ένα – Σοφία Παπάζογλου – Θοδωρής Κοτονιάς

Τα αγαπημένα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη
από 7 Φεβ. κάθε Πέμπτη στη BABEL!

Δυο φίλοι καλλιτέχνες που έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές με αφορμή τα τραγούδια του Θοδωρή Κοτονιά ερμηνεύοντας η Σοφία Παπάζογλου ‘’Το σκαρί’’& ‘’Το όνειρο’’ στο ‘’Καλό ταξίδι’’ και το ‘’της Άνοιξης πουλί’’ στον ομώνυμο δίσκο της μεγάλης επιτυχίας ‘’Τα κλειδιά’’.

Αυτή τη φορά σμίγουν μουσικά για λόγους αγάπης προς τα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη. Του ανθρώπου που άλλαξε την πορεία του λαϊκού τραγουδιού στην Ελλάδα, που έδωσε τα ‘’όπλα’’ να ‘’εκδικηθεί’’ η μέχρι τότε ‘’γυφτιά’’, μαζί με μια παρέα από ανθρώπους που σημάδεψαν πάντα τη καρδιά μας.

Με πρώτο από όλους το Νικόλα Παπάζογλου, το Νίκο Ξυδάκη τον Πέτρο Βαγιόπουλο τη Βάσω Αλλαγιάννη, τον Διονύση Σαββόπουλο, και άλλους.

Τις Πέμπτες στη BABEL o Θοδωρής Κοτονιάς και η Σοφία Παπάζογλου με τη ζεστή τους ερμηνευτική ικανότητα, μας βάζουν στη παρέα και μας φέρνουν κοντά με τα τραγούδια που ’’μεγαλώσαμε’’ μαζί.

Ένα & Ένα διαλεγμένα τραγούδια με καρδιά, που στέκονται πάντα δίπλα μας στις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές.
Ένα μουσικό σημείο αναφοράς ‘’για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι’’.

Πέμπτες με τραγούδι και χορό, με ευαισθησία και μερακλίκλι.
Γεμάτες από Ρασούλη ….και όχι μόνο….

Οι εξαιρετική μουσική παρέα απαρτίζεται από τους:

Μιχάλης Ατσάλης στη κιθάρα
Νίκος Σαμαράς στο μπουζούκι – τζουρά – μπαγλαμά
Καλογιάννης Βεράνης στο βιολί

12 ευρώ (μπύρα/κρασί)
BABEL Πυρήνας Τέχνης
Βασ. Σοφίας 87, Μαρούσι
Τηλ Κρατ: 215 5252982

***

Ο Δημήτρης Υφαντής υποδέχεται την Πέγκυ Ζήνα και τα Υπόγεια Ρεύματα
Στη μουσική σκηνή Σφίγγα

Ο Δημήτρης Υφαντής υποδέχεται την Πέγκυ Ζήνα και τα Υπόγεια Ρεύματα στη μουσική σκηνή Σφίγγα, την Πέμπτη 11 Απριλίου.

Μια ιδιαίτερη συντροφιά, μια ξεχωριστή μουσική πρόταση, μια κοινή ρίζα, το Πωγώνι της Ηπείρου, κοινός τόπος καταγωγής για τον Δημήτρη, την Πέγκυ και τον Γρηγόρη Κλιούμη (Υπόγεια Ρεύματα) έρχεται να συνδέσει τις μελωδίες του, πρωτότυπες και διασκευασμένες, με τον έντεχνο, λαϊκό και ροκ ήχο . Ο Δημήτρης προσκαλεί την Πέγκυ και τον Γρηγόρη, να θυμηθούν παραδοσιακά τραγούδια από τα βουνά της πεντατονίας και όχι μόνο, και να τα μοιραστούν μαζί μας σε μια παράσταση που προσπερνά τα κλισέ και τα προγράμματα. Χωρίς εντυπωσιασμούς, απλά, όπως ταιριάζει στους Ηπειρώτες, με κέφι όμως και αγάπη στη μουσική, μας καλούν να σμίξουμε μαζί τους σ’ ένα μοναδικό πανηγύρι.

Τους συντροφεύουν στη σκηνή οι Παναγιώτης Βούλγαρης (πλήκτρα, synth bass, υπεύθυνος ορχήστρας), Γεωργία Βακάλη (τραγούδι, κρουστά), Δημήτρης Σταύρου (έγχορδα, πνευστά), Χρήστος Σιούλας (κλαρίνο), Σπύρος Χότζας (βιολί, μπουζούκι) και Δημήτρης Υφαντής (κιθάρα, πνευστά).

Την Πέμπτη 11 Απριλίου 2019 στις 21.00

Είσοδος στο μπαρ: 12 ευρώ με μπύρα ή κρασί
Είσοδος σε τραπέζι: 18 ευρώ με μπύρα ή κρασί
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2114096149, 6987844845  /  [email protected]
Μουσική Σκηνή Σφίγγα, Ακαδημίας & Ζωοδόχου Πηγής (πεζόδρομος Κιάφας 13) Αθήνα
Τηλέφωνο : 2114096149, 6987844845

Θέατρο

«Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» στο θέατρο Altera Pars

Ο Τάσος Ιορδανίδης σε έναν αντιπολεμικό μονόλογο.
Θεατρική απόδοση: Σοφία Αδαμίδου, η ίδια σημειώνει:

«Πρόκειται για ένα τραγικά επίκαιρο έργο που συγκλονίζει με τη δύναμη και την αμεσότητά του» «Ένα έργο γροθιά στο στομάχι. Ένα έργο που θέτει όλους μας απέναντι στην ευθύνη όπως την ορίζει ο Καζαντζάκης “Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω”» 

Στο αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» που γράφτηκε το 1939 και μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971, βασίζεται ο θεατρικός μονόλογος που υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου και παρουσιάζεται από τις 5 Απριλίου, στο θέατρο Altera Pars, με τον Τάσο Ιορδανίδη στον ομώνυμο ρόλο.

«Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», μια αμείλικτη κριτική στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ, ενώ η ταινία, που σκηνοθέτησε ο συγγραφέας, πήρε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών.

Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος σε μια ολοκληρωτική σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης…

Τάσος Ιορδανίδης

Ο Τάσος Ιορδανίδης θα αναμετρηθεί με τον συγκεκριμένο μονόλογο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θάλειας Ματίκα, η οποία σημειώνει «ο Τζο, όπως κάθε άνθρωπος, το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια όμορφη χώρα. Δεν έχει σημασία σε ποιά. Όλες οι χώρες είναι όμορφες. Ο πόλεμος όμως ακύρωσε τη ζωή του. Δεν ήταν δικός του αυτός ο πόλεμος. Ποτέ δεν έμαθε κι ούτε θα μάθει για ποιο λόγο πραγματικά έγινε αυτός ο πόλεμος, για ποιο λόγο γίνονται οι πόλεμοι. Το μόνο που νιώθει είναι το αίμα του να χτυπάει στα μηνίγγια του. Αλλά δεν πονάει. Είναι ένας ζωντανός που είναι νεκρός. Ένας νεκρός που είναι ζωντανός. Μπορεί να μην έχει ούτε πόδια, ούτε χέρια, ούτε ακοή, ούτε φωνή, να μην έχει πρόσωπο, να είναι ένα κομμάτι κρέας που το τρέφουν με σωληνάκια, αλλά χτυπάει η καρδιά του και το κυριότερο σκέφτεται. Έχει μνήμη. Θυμάται, σκέφτεται, θυμώνει, επιθυμεί, παλεύει για επικοινωνία. Δεν θέλει να συνεχίσει να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες αν δεν μπορεί να είναι χρήσιμος για τον άνθρωπο. Αναζητά ευήκοα ώτα. Αλλά μάταια. Η αντιπολεμική φωνή του γίνεται μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Θάλεια Ματίκα

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Θεατρική διασκευή και απόδοση κειμένου: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Σκηνογραφία-Κοστούμι: Ηλένια Δουλαδήρη
Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Τζο:  Τάσος Ιορδανίδης
υπεύθυνη για την επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Διάρκεια: 70 λεπτά

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Γενική είσοδος: 12 €

Ισχύει η προνομιακή τιμή των 10 ευρώ για όποιον προβεί στην αγορά εισιτηρίου μέχρι και την παραμονή της πρεμιέρας. μέσω της viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theatre/theatro-altera-pars/o-tzoni-phre-to-oplo-tou/

ΘΕΑΤΡΟ ALTERA PARS – Από τις 5 Απριλίου

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

 Τετάρτη έως και Κυριακή στις 21.00

Ο Τζέιμς Ντάλτον Τράμπο, γεννήθηκε στο Μοντρόουζ του Κολοράντο στις 9 Δεκεμβρίου του 1905. Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 προσλήφθηκε στη Warner Bros, για να διαβάζει σενάρια πριν την τελική έγκρισή τους και το 1937 προήχθη σε σεναριογράφο. Το 1940 έλαβε την πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ, για το διασκευασμένο σενάριο της ταινίας «Kitty Foyle» (Το δράμα μιας γυναίκας – 1940), σε σκηνοθεσία του Sam Wood.

Το 1947 κλήθηκε στο Κογκρέσο για να καταθέσει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων. Μαζί με εννέα ακόμα σεναριογράφους και σκηνοθέτες, γνωστοί ως οι «Δέκα του Χόλιγουντ», ο Τράμπο παρουσιάστηκε αλλά αρνήθηκε να καταθέσει, υποστηρίζοντας ότι τέτοιες διαδικασίες καταστρατηγούσαν τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία συνείδησης. Οι «Δέκα» απολύθηκαν αμέσως από τις εργασίες τους, και διαγράφηκαν από το Screen Writers Guild, το οποίο σήμαινε πως δεν θα μπορούσαν να εργαστούν ξανά στο Χόλιγουντ. Ο Τράμπο φυκακίστηκε για 11 μήνες. Για τα επόμενα δεκατρία χρόνια, όλα τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ αρνούνται να προσλάβουν τον Τράμπο, από φόβο μήπως συνδεθούν με τις ριζοσπαστικές πολιτικές του αντιλήψεις.

Αυτοεξορίζεται στο Μεξικό όπου έζησε περίπου μια δεκαετία γράφοντας σενάρια για την εταιρεία King Brothers Productions και υπογράφοντας με ψευδώνυμο. Μια από αυτές τις ταινίες, το «The Brave One» του χαρίζει το πρώτο του Όσκαρ για πρωτότυπο σενάριο το 1957. Στην απονομή, κανένας… Ρόμπερτ Ριτς δεν εμφανίζεται για να το παραλάβει και ο Τύπος οργιάζει. Από τη στιγμή που αποκαλύπτεται ότι το όνομα ανήκει σε μικρό ανιψιό του παραγωγού του φιλμ, οι δημοσιογράφοι και η φανατική αντικομμουνίστρια Χέντα Χόπερ, ξεκινούν κούρσα αναζήτησης του πραγματικού σεναριογράφου της ταινίας. Στο Χόλιγουντ είναι πια κοινό μυστικό πως οι διωγμένοι δημιουργοί έχουν αρχίσει να δουλεύουν με ψευδώνυμα.

Με την υποχώρηση του Μακαρθισμού και της Μαύρης Λίστας, ο Τράμπο επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ξανάπιασε δουλειά σε υπερπαραγωγές όπως ο «Σπάρτακος» (Spartacus – 1960) του Stanley Kubrick και ο «Πεταλούδας» (Papillon – 1973) του Franklin J. Schaffner. Το 1971 πραγματοποίησε και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη το ομώνυμο βιβλίο του: «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του».

Στην καριέρα του κέρδισε δυο Όσκαρ, για το φιλμ The Brave One του 1956, σε σκηνοθεσία του Irving Rapper και ένα για το έργο Roman Holiday του 1953, σε σκηνοθεσία του William Wyler, το οποίο τελικά του απονεμήθηκε μετά θάνατον, αφού το είχε υπογράψει ο Ian McLellan Hunter. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Λος Άντζελες στις 10 Σεπτεμβρίου του 1976.

***

Το Αγκάθι της Ακακίας – Τρίτος κύκλος παραστάσεων

«Το Αγκάθι της Ακακίας» του Φίλιππου Ζαρφειάδη, το έργο που τολμά να φέρει στο φως τις πραγματικές ιστορίες γυναικών, οι οποίες έχουν υποστεί την πρακτική της κλειτοριδεκτομής, επιστρέφει για τρίτο κύκλο παραστάσεων στο θέατρο Άβατον από την Πέμπτη 4 Απριλίου.

Κάθε 11 δευτερόλεπτα κάπου στον κόσμο ένα κορίτσι ηλικίας 3-12 χρόνων κινδυνεύει να ακρωτηριαστεί.
Κάθε 11 δευτερόλεπτα κάπου στον κόσμο θα ακουστεί η κραυγή ενός παιδιού.
Μια ομάδα νέων καλλιτεχνών-τρεις ηθοποιοί και ένας μουσικός έστρεψαν «ευήκοον ους» στην κραυγή αυτή.

Εσύ;

«Το Αγκάθι της Ακακίας» του Φίλιππου Ζαρφειάδη, το έργο που τολμά να φέρει στο φως τις πραγματικές ιστορίες γυναικών, οι οποίες έχουν υποστεί την πρακτική της κλειτοριδεκτομής, αφού ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη, την Λάρισα και την Πάτρα, επιστρέφει για τρίτο κύκλο παραστάσεων στο θέατρο Άβατον από την Πέμπτη 4 Απριλίου.

«Τρεις φορές πονάει η αγάπη: μία όταν σε κόβουν, μία όταν παντρεύεσαι και μία όταν γεννάς». 

Λίγα λόγια…

… για την παράσταση
Ο Ακρωτηριασμός των Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων (Α.Γ.Γ.Ο.), η επίσημη ονομασία που καθιέρωσε ο Ο.Η.Ε., είναι μια παράδοση που καταστρατηγεί τα ανθρώπινα δικαιώματα του παιδιού και της γυναίκας. Αυτό το έθιμο «κατάρα» της γυναικείας σεξουαλικότητας είναι το έναυσμα για «Το Αγκάθι της Ακακίας».
Τρεις νέοι ηθοποιοί: ο Φίλιππος Ζαρφειάδης (υπογράφει και το κείμενο), η Μαρίνα Παντελάκη και η Μαριλένα Δήμα, καθώς και ένας μουσικός, ο Θωμάς Αντωνόπουλος δραματοποιούν ιστορίες γυναικών, βασισμένες και εμπνευσμένες από μαρτυρίες και ντοκουμέντα. Στόχος τους, να φωτίσουν πτυχές που μας είναι άγνωστες ακόμη και σήμερα.
Μέσα από ένα μωσαϊκό εικόνων, λόγου και αφρικανικών κρουστών, το κοινό θα μάθει όλα όσα συνέβησαν στη Σεμπίγια, την Αμίνα και την Ζανάχ, αλλά και τι  σημαίνει μια γυναίκα να πηγαίνει ενάντια στην υποτιθέμενη «αναπόδραστη» νομιμότητα…

«Μπορεί κανείς να ξεχάσει και να καταπνίξει πολλές από τις αναμνήσεις του. Δεν μπορεί όμως να σβήσει ποτέ από τη μνήμη του τις εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας».

… για τον σκηνοθέτη

Ο Φίλιππος Ζαρφειάδης είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Δραματικής Σχολής «Κεντρική Σκηνή», με μεταπτυχιακές σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου και έχει εργαστεί ως ηθοποιός στις παραστάσεις «Η Πηνελόπη Δέλτα συναντάει τον μάγκα» και «Σμύρνη μου αγαπημένη» στον Ελληνικό Κόσμο και στην παράσταση «Καθρέφτες» στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης. Το τελευταίο διάστημα ασχολείται επαγγελματικά και με το Εκπαιδευτικό Θέατρο.

Ταυτότητα παράστασης:
Το Αγκάθι της Ακακίας
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Φίλιππος Ζαρφειάδης
Ερμηνεία: Φίλιππος Ζαρφειάδης, Μαρίνα Παντελάκη, Μαριλένα Δήμα
Κρουστά: Θωμάς Αντωνόπουλος
Φώτα: Γιώργος Ψυχράμης
Φωτογραφίες και Βίντεο: Βαγγέλης Γουβέλης, Παναγιώτης Δομούζης, Έφη Γελέ
Αφίσα: Κυριακή Γεωργοπούλου
Σύνθεση-Στίχοι πρωτότυπου τραγουδιού: Γιώργος Τριανταφύλλου
Χορηγοί της παράστασης: Beer time και On tap Athens
Παραγωγή: Ουρανός με αστέρια
Προβολή/Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will

Πού: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι
Πότε: Από 4 Απριλίου και κάθε Πέμπτη και Κυριακή στις 21:15

Διάρκεια:  80’ (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: 10 € (κανονικό), 8 € (φοιτητικό, πολυτέκνων, ανέργων, ατέλειες, εκπαιδευτικό), 7 € (για ομαδικά των 7 ατόμων και πάνω)

Προπώληση: Στα ταμεία του θεάτρου

Τηλ. Κρατήσεων: 6946225169 και 210 3412689

***

«Γυναίκες του Παπαδιαμάντη» στο Θέατρο ΧΩΡΑ

«Σα να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ΄ οι καημοί του κόσμου…»

Ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία της και τη μεγάλη απήχηση σε κοινό και κριτικούς, η παράσταση «ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ» επιστρέφει για δεύτερη θεατρική σεζόν, στο Θέατρο ΧΩΡΑ, από τις 11 Οκτωβρίου 2018.

Η Νένα Μεντή συναντά τον Πέτρο Ζούλια και μαζί με την ΄Ερση Μαλικένζου, την Ευγενία Δημητροπούλου, την Χριστιάννα Ματζουράνη, την Μαριάννα Τουντασάκη και την Έφη Σακελλαρίου ζωντανεύουν με ανεπανάληπτο τρόπο τις ηρωίδες του Σκιαθίτη συγγραφέα!

Οι γυναίκες στον Παπαδιαμάντη, μοναχικές αλλά δυναμικές φιγούρες, παλεύουν με τη φύση, τη ζωή, το θάνατο, με τη χαρά και τη λύπη. Μάνες, γυναίκες, κόρες ξενιτεμένων, ναυτικών ή χαμένων ανδρών που συμμαχούν για να κερδίσουν την επιβίωση, το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους, αποτελούν το δραματουργικό καμβά αυτής της σκηνικής δημιουργίας με αρωγό το δημοτικό τραγούδι, την παράδοση και το θρησκευτικό πνεύμα του συγγραφέα.

Με προεξάρχουσα γυναίκα-ηρωίδα τη Φραγκογιαννού-Φόνισσα, που αποτελεί το βασικό πρόσωπο της παράστασης αλλά και της παπαδιαμαντικής δημιουργίας, στήνεται ένας χορός από κωμικά και δραματικά περιστατικά ζωής γυναικών στις αρχές του 20ου αιώνα, σε ένα απομονωμένο νησί της Ελλάδας.

Οι μελωδίες και η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων μπερδεύονται με το πένθιμο πνεύμα της Σταύρωσης και του Πάσχα, η χαρά της γέννας συναντά με το πόνο του θανάτου. Η μαγεία και η δεισιδαιμονία διασταυρώνονται τη θρησκοληψία και την προκατάληψη.

Πλούσιο το υλικό των υπέροχων διηγημάτων του συγγραφέα ζωντανεύει μπροστά μας μια σειρά από μοναδικά πορτραίτα ηλικιωμένων και νεαρών γυναικών. Κοινός τους στόχος η επιβίωση, κόντρα στα εμπόδια, τη φτώχια και τις απώλειες μιας δύσκολης ζωής. Μια δύσκολη εποχή που ακουμπά σε πολλά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας… «Σα να ΄χαν ποτέ  τελειωμό τα πάθια κ΄ οι καημοί του κόσμου»όπως λέει ο Παπαδιαμάντης.

Η πολυσχιδής προσωπικότητα της Φραγκογιαννούς γίνεται το όχημα για να ταξιδέψει κανείς μέσα στο πέλαγο της παπαδιαμαντικής αφήγησης. Στο τιμόνι καπετάνιος, για το θεατρικό ταξίδι στέκει η «γραία» γυναίκα που φτάνει να σκοτώσει για να χαρίσει ζωή και γίνεται δολοφόνος για να ακουμπήσει την αγιοσύνη και την αγνότητα του Θεού, θύτης και θύμα στη διαχρονική ανθρώπινη περιπέτεια.

Ταυτότητα Παράστασης:
Κείμενο- σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά – Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Φώτα: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική επιμέλεια: Παναγιώτης Αυγερινός

Πρωταγωνιστούν:
Νένα Μεντή, ΄Ερση Μαλικένζου,Χριστιάννα Ματζουράνη, Ευγενία Δημητροπούλου, Μαριάννα Τουντασάκη, Έφη Σακελλαρίου.

Χώρος: Θέατρο ΧΩΡΑ
Αμοργού 20, Κυψέλη
Τηλέφωνο, 2108673945 
Πρεμιέρα: 11 Οκτωβρίου 2018 
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη στις 20:00, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00,
Κυριακή στις 19:00

Parking με 3 ευρώ (πλησίον του θεάτρου, Αμοργού 18)
Επίσημος δικτυακός τόπος θεάτρου: www.choratheatro.gr
Facebook Page: https://www.facebook.com/choratheatro/

***

«Η αγάπη άργησε μια μέρα» στο Θέατρο ΑΡΓΩ

Το συγκλονιστικό έργο της Λιλής Ζωγράφου «Η αγάπη άργησε μια μέρα», σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, επαναλαμβάνεται στο Θέατρο ΑΡΓΩ για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου. Η παράσταση αυτή, την οποία αγκάλιασε από την αρχή το κοινό με πολλή αγάπη, θα αποτελέσει την έναρξη στο καινούργιο πρόγραμμα του ΑΡΓΩ.

Το έργο είναι ένας ύμνος στον έρωτα και την ελευθερία και ταυτόχρονα ένα δριμύ κατηγορώ στην καταπίεση. Καταγγέλλει την γυναικεία υποδούλωση στην πατρική και τη συζυγική εξουσία με γυναίκες θύματα και θύτες μιας κλειστής κοινωνίας οι οποίες σπαταλούν τη ζωή τους στις κοινωνικές συμβάσεις και την ερωτική στέρηση. Η ΑΓΑΠΗ παρουσιάζει την εικόνα της ελληνικής επαρχίας από τα μέσα της δεκαετίας του 30 έως τις αρχές τις δεκαετίας του 80, εικόνας που άφησε τα σημάδια της στις επόμενες γενιές και εποχές.

Σε μια αγροτική περιοχή της Κρήτης τέσσερις γενιές γυναικών της οικογένειας Φτενούδου ζουν κάτω από τη σκιά της πατριαρχικής καταπίεσης. Ξεχνούν τα όνειρά τους, καταπνίγουν τα συναισθήματά τους, υποτάσσονται στην επιταγή του πατέρα. Αλλά και υποτάσσουν… Η μεγαλύτερη κόρη, έπειτα από το θάνατο του πατέρα και της μητέρας της, αναλαμβάνει τον ρόλο του εξουσιαστή, προσπαθώντας να ελέγξει τις ζωές και την τύχη όλων των αδερφών της. Κάποιες θα υποχωρήσουν, άλλες θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν. Ανάμεσα τους η Ερατώ θα είναι αυτή που θα τολμήσει με μια τεράστια δύναμη ψυχής να επιλέξει τον δρόμο της ελευθερίας, να αναζητήσει τον έρωτα, την ανεξαρτησία, τη λύτρωση.

Ταυτότητα παράστασης

Διασκευή-Σκηνοθεσία : Ένκε Φεζολλάρι

Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Πρωτότυπη Μουσική: Γιώτα Κοτσέτα

Δραματουργική επεξεργασία: Ναταλί Μηνιώτη

Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Λιανάκη

Βοηθός σκηνογράφου: Ανθή Παρασκευά-Βελουδογιάννη

Φωτογραφίες: Γιάννης Βολιώτης (Volition Pictures)

Παίζουν: Αιμιλία Υψηλάντη, Αθηνά Τσιλύρα, Μαρία Καρακίτσου, Βασιλική Διαλυνά, Δάφνη Λιανάκη, Ιωάννα Λέκκα, Μαρία Νεφέλη Δούκα.

ΗΜΕΡΕΣ και ΩΡΕΣ παραστάσεων

Τετάρτη: 18:30  |  Πέμπτη 21:00  |  Παρασκευή: 20:00

Σάββατο: 21:00  |  Κυριακή: 19:00

Θέατρο ΑΡΓΩ – Αιμιλία Υψηλάντη

Ελευσινίων 15, Αθήνα – Στάση Μετρό Μεταξουργείο

Τηλέφωνο επικοινωνίας:  210 5201684

***

Οι 12 Ένορκοι στο Θέατρο Αλκμήνη

Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μία μάχη, αλλά…
μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια!
Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους;
Και με τι «κόστος» για τον καθέναν από τους 12;

Οι 12 Ένορκοι του Ρέτζιναλντ Ρόουζ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, η sold-out παράσταση των τελευταίων χρόνων, έχοντας αποσπάσει βραβεία, εξαιρετικές κριτικές και το ενδιαφέρον περισσότερων από 80.000 θεατών, συνεχίζει για 5η χρονιά!

Το ατμοσφαιρικό θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ μετατρέπεται για άλλη μια χρονιά σε δικαστικό μέγαρο, φέρνοντας ενόρκους και θεατές αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις τους.

Υπόθεση

Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι 16 χρόνων κατηγορείται για φόνο. Η τύχη του είναι στα χέρια 12 ενόρκων οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι ένοχο. Σ’ αυτή την περίπτωση η θανατική ποινή είναι υποχρεωτική. Οι 12 άντρες, κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε ταυτίζονται κι άλλοτε συγκρούονται. Πρέπει να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας, ο καθένας από αυτούς, τη συνείδησή του αλλά και τις συνειδήσεις των υπολοίπων. Οι 12 ένορκοι αντικατοπτρίζουν τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή.

Κείμενο: Reginald Rose

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος

Σκηνικά: David Negrin

Κοστούμια: Κική Μήλιου

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα & Κατερίνα Κωνσταντέλλου

Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς

Γραφιστική επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης

Promo video: Κώστας Γεραμπίνης

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Οι 12 ένορκοι (αλφαβητικά):

Νίκος Βατικιώτης, Τάσος Γιαννόπουλος, Σωτήρης Δούβρης, Μάνος Ζαχαράκος, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Τρύφων Καρατζάς*, Θανάσης Κουρλαμπάς, Περικλής Λιανός, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Κωνσταντίνος Μπάζας, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας

*Διπλή διανομή με τον Παντελή Παπαδόπουλο

Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Είδος: Δικαστικό Δράμα
Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr

Με ελληνικούς κ αγγλικούς υπέρτιτλους κάθε Πέμπτη, από αρχές Νοέμβρη

Στο ταμείο του θεάτρου διατίθενται εισιτήρια για ΑΜΕΑ μαθητές-φοιτητές και ανέργους.

***

«Το Τίμημα», του Άρθουρ Μίλλερ, στο Θέατρο Ιλίσια
Το αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Το Τίμημα», από τα γνωστότερα έργα του, με αυτοβιογραφικά στοιχεία, γραμμένο το 1967 και πολυανεβασμένο σε θεατρικές σκηνές παγκοσμίως, ήταν από τα αγαπημένα έργα του Άρθουρ Μίλλερ, καθώς είναι και το μόνο έργο που αποφάσισε να σκηνοθετήσει. Σκιαγραφεί τους χαρακτήρες του περίτεχνα να προσπαθούν να ισορροπήσουν και να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, σε ένα κόσμο χωρίς δικαιοσύνη, όπου το παρελθόν καθορίζει το παρόν σε μια πραγματικότητα χωρίς λογική.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή του Ιλίσια για να ερμηνεύσει τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Gregory Solomon, την πηγή του κωμικού στο έργο, τον ρόλο που κινεί τα νήματα της δράσης. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Χρήστος Σαπουντζής  ενσαρκώνουν τα δύο αδέλφια που συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια για να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους. Μαζί τους η Ρένια Λουιζίδου στο ρόλο της γυναίκας, η οποία διεκδικεί τη ζωή της που τόσα χρόνια βρίσκεται σε αναμονή.

Οι ήρωες του έργου εκπρόσωποι μιας κοινωνίας που κάποτε φαινόταν να αλλάζει, ώστε να ισορροπήσει ανάμεσα στην ευαισθησία και τη δύναμη, το δίκαιο και την ανάγκη… Μιας κοινωνίας που τελικά δεν έχει αλλάξει και τόσο, αλλά πρέπει να συνεχίσει να πιστεύει στη δύναμη της αλλαγής γιατί αλλιώς έχει πεθάνει…

Διάρκεια: 120 λεπτά // Μέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19:00 // Πέμπτη στις 21:00 // Παρασκευή στις 21:00 // Σάββατο στις 21:00 // Κυριακή στις 19:00

Θέατρο Ιλίσια, Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας, τηλ. 210 7210045

Ο Φιάκας – «Κωμωδία αστειοτάτη», γραφείσα εν Κωνσταντινουπόλει, το σωτήριον έτος 1870

Πρόκειται για μια σπαρταριστή Ελληνική κωμωδία ηθών, γραμμένη σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γλώσσα, όπου το τοπικό ιδίωμα της Κωνσταντινούπολης μπλέκεται με την «λόγια γλώσσα» του 19ουαιώνα. Το έργο, με επιρροές από τις μεγάλες κωμωδίες του Μολιέρου και του Γκόγκολ, σατιρίζει με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο τις υπερβολές της Κωνσταντινουπολίτικης κοινωνίας της εποχής, με πολλές ανατροπές και σκηνικές εκπλήξεις, που έχουν σαφείς αναφορές στο σήμερα. Η παράσταση κρατάει το άρωμα της εποχής που γράφτηκε, αποδίδοντάς το με μια φρέσκια και παιχνιδιάρικη διάθεση, είναι δε πλημμυρισμένη από τραγούδια και μοτίβα από την Κωνσταντινουπολίτικη παράδοση.

Υπόθεση του έργου:

Το έργο διαδραματίζεται στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα, όπου ο Ελληνισμός ήταν παντοδύναμος.

Κύριο πρόσωπο ο “Φιάκας” ένας γοητευτικός νεαρός απατεώνας, που με τους ελιγμούς και τις μπαγαποντιές του, επιβιώνει εις βάρος των άλλων. Τωρινό του θύμα, μια νεόπλουτη αφελής και φαντασμένη νέα που πιστεύει το παραμύθι που της σερβίρει, ότι είναι δήθεν ένας Γερμανός αριστοκράτης μεταμφιεσμένος.

Στη δράση μπλέκονται , ο υπηρέτης του Φιάκα, η θεία της νέας και ένας τοκογλύφος που τελικά αποκαλύπτει την ταυτότητα του απατεώνα.

Το “δίδαγμα” είναι απλό. Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε και να γοητευόμαστε από τον ξενόφερτο χρυσό.

Σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία, μουσική επιμέλεια: ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ

Σκηνικός χώρος, κοστούμια: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΤΖΙΚΩΦ

Χορογραφίες, επιμέλεια κίνησης: ΕΦΗ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ

Φωτισμοί: ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΣΑΤΣΑΚΟΣ

Βοηθός σκηνοθέτη: ΚΙΚΗ ΣΤΑΥΡΙΑΝΙΔΗ

Λαμβάνουν μέρος:

Φιάκας, ο απατεών: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΥΤΣΙΑΣ Γιάννης,  υπηρέτης του: ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗΣ Ευανθία, μελλόνυμφος του Φιάκα: ΔΑΝΑΗ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΥ  Κοκκώνα Φρόσω, θεία της Ευανθίας: ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ  Καζαμίας, δανειστής του Φιάκα: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΣΣΟΣ

Κάθε Τετάρτη στις 20:00 και κάθε Πέμπτη στις 21:00

Θέατρο Φούρνος – Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη Εξαρχείων, Αθήνα // Τηλέφωνο: 210 646 0748

Κινηματογράφος

Clandestinos (1987), του Fernando Perez


CLANDESTINOS
Σκ: Fernando Perez
Σεν: Jesus Diaz
Φωτ: Adriano Moreno
Μοντάζ: Jorge Abello
Μουσ: Edesio Alejandro
Παίζουν: Luis Alberto Garcia, Isabel Santos, Susana Perez, Jorge Luis Sanchez, Miguel Gutierrez
Διάρκεια: 98 (88)
Παραγωγή: ICAIC
Χώρα: Κούβα
Έγχρωμη
1987

Λίγα λόγια για την ταινία:

Σε σενάριο του καθηγητή φιλοσοφίας, συγγραφέα και σκηνοθέτη Jesus Diaz (κυκλοφορούν στα ελληνικά τα βιβλία του ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ/ ΕΞΑΝΤΑΣ και ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ/ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ) η ταινία αυτή αναπλάθει τη δύσκολη εποχή του αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα. Τοποθετημένη χρονικά την περίοδο πριν την Επανάσταση, η ιστορία της ταινίας  χρησιμοποιεί τη φόρμα του ιστορικού δράματος για να καταγράψει κάποιες από τις στιγμές της πάλης ενάντια στο καθεστώς του δικτάτορα Μπατίστα.
Τα πρόσωπα αυτού του δράματος είναι μια ομάδα αγωνιστών, μια ομάδα παρανόμων που μάχονται το καθεστώς. Κεντρικό πρόσωπο στην ομάδα των μαχητών είναι ο αρχηγός της.  Φυλακισμένος και αφού έχει υποστεί βασανιστήρια δέχεται μια παράξενη επίσκεψη: μια νεαρή γυναίκα που μεταφέρει ένα μήνυμα. Η επίσκεψή της θα αναστατώσει την ζωή του πρωταγωνιστή…

Πρόσωπα που διαμορφώνουν την ιστορία και αλλάζουν την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, οι ήρωες της ταινίας επιλέγουν να ζουν επικινδύνως. Μια απεργία πείνας και οι δυσκολίες της, τα βασανιστήρια, η απελευθέρωσή τους από τις φυλακές, οι προσπάθειες για τη συνέχεια του αγώνα, για την τελική ανατροπή του καθεστώτος: η αφήγηση επικεντρώνεται στον αγώνα τους ενάντια στην δικτατορία.

Παράλληλα όμως η σκηνοθεσία δεν επικεντρώνεται μόνο στις στιγμές της έντασης και της δράσης, στις ηρωικές στιγμές του αγώνα. Αντίθετα στρέφει ένα βλέμμα συμπάθειας και κατανόησης και στις μικρές ανθρώπινες στιγμές αυτού του αγώνα: τις ερωτικές ιστορίες που συμβαίνουν στο περιθώριο του αγώνα, τα απρόοπτα κωμικά συμβάντα, τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της ομάδας. Είναι τελικά αυτές οι μικρές ανθρώπινες στιγμές του αγώνα που κυριαρχούν, που δίνουν τον τελικό τόνο στην ταινία: οι μικρές απογοητεύσεις, οι εντάσεις, οι αγωνίες, οι ελπίδες, οι προσδοκίες… 
Δ.Μ.

trailer  ταινιας CLANDESTINOS

 
ling με φωτογραφιες και αφισσα ταινιας CLANDESTINOS
imdb  ταινιας CLANDESTINOS

Ο κουβανέζικος κινηματογράφος: μια επισκόπηση

Χρονολογία γέννησης του σύγχρονου κουβανέζικου σινεμά, το 1959, είναι επίσης και η χρονιά, που το κίνημα των νεαρών επαναστατών, υπό την καθοδήγηση του Τσε και του Φιντέλ Κάστρο, κατέλαβε την εξουσία. Ανατρέποντας τη δικτατορία του Μπατίστα, οι νεαροί επαναστάτες, ταυτόχρονα, άλλαξαν και το τοπίο στο χώρο του κινηματογράφου. Από τις ομάδες κινηματογράφου, που είχαν δημιουργηθεί στα πλαίσια του αντάρτικου στρατού και τα ντοκιμαντέρ των Tomas Gutierrez Alea και Julio Garcia Espinosa, το κουβανέζικο σινεμά πέρασε, με την ίδρυση του Instituto Cubano del Arte e Industrias Cinematograficos (ICAIC), σε μία νέα δημιουργική περίοδο. Με τη βοήθεια ξένων κινηματογραφιστών, όπως ο Ρώσος σκηνοθέτης Mikhail Kalatozov (γύρισε το Είμαι η Κούβα/ Soy Cuba), ο Ολλανδός ντοκιμαντερίστας Joris Ivens ή οι Γάλλοι Chris Marker και Agnes Varda, δημιουργήθηκε ένα εθνικό σινεμά που εξέφραζε τις αξίες της νεαρής επανάστασης. Άρνηση του χολιγουντιανού μοντέλου, προσανατολισμός στις ανεξερεύνητες, από τον κινηματογράφο, πτυχές της κουβανέζικης ιστορίας, αλλά και τολμηρές καταγραφές των προβλημάτων, που η νέα πραγματικότητα δημιούργησε: αυτοί ήταν οι δρόμοι που ακολούθησαν οι σκηνοθέτες που στελέχωσαν το Ινστιτούτο.

Τα πρόσωπα (αλλά και οι ταινίες), που έκαναν διεθνώς γνωστό αυτό το νέο κινηματογράφο, υπογραμμίζουν το δημιουργικό κλίμα που επικράτησε τα τελευταία σαράντα χρόνια: ντοκιμαντέρ με πολιτικό προσανατολισμό από τον Santiago Alvarez, ιστορικές ταινίες πορτραίτα από τον Humberto Solas (Λουτσία/ Lucia, 1968 και Ένας Πετυχημένος Άνθρωπος/ Un hombre de exito, 1985), ταινίες για τον πόλεμο της ανεξαρτησίας του 1868 όπως το La primera carga al machete (1969) του Manuel Octavio Gomez, δικαστικά δράματα όπως το Ustedes tienen la palabra (1973) του ίδιου, παρωδίες όπως το Aventuras de Juan Quinquνn (1967) του Julio Garcia Espinosa. Το τοπίο του κουβανέζικου σινεμά συμπληρώνουν μεταξύ άλλων και οι Enrique Pineda Barnet (La Bella Del Alhambra, 1989), Fernando Perez (Clandestinos, 1987), Sergio Giral (El otro Francisco, 1976), Sara Gomez (De cierta manera, 1974) και ο σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων Juan Padron (η ταινία του Quinoscopios, βασίζεται στην δουλειά του γνωστού Αργεντινού σκιτσογράφου Quino).
Όμως το κεντρικό πρόσωπο στον χώρο είναι ο Tomas Gutierrez Alea: τα ντοκιμαντέρ αλλά και οι ταινίες μυθοπλασίας του -όπως το πορτραίτο ενός αστού διανοούμενου Μνήμες Υπανάπτυξης /Memorias del subdesarrollo (1968), η πολιτική σάτιρα Ο Θάνατος Ενός Γραφειοκράτη/ La muerte de un burocrata (1966), η πολιτική αλληγορία Ο Τελευταίος Δείπνος/ La ultima cena (1978) ή οι κωμωδίες Φράουλα και Σοκολάτα/ Fresa y chocolate (1994) και Guantanamera (1995)-, είναι ταυτόχρονα μια καταγραφή της πορείας της επανάστασης αλλά και μια “εκ των έσω” αφήγηση των προβληματισμών και των ανησυχιών του κουβανέζικου λαού. 

Διατηρώντας μια σχετική αυτονομία από την κυβέρνηση, το Ινστιτούτο και οι κουβανοί σκηνοθέτες, δημιούργησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια ένα σινεμά όπου τα στοιχεία εθνικής ταυτότητας κυριαρχούν. Κριτικό ως προς την εξουσία, ευαίσθητο απέναντι στα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα: το κουβανέζικό σινεμά διεκδίκησε δυναμικά το δικαίωμα να εκφράσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες μίας ολόκληρης κοινωνίας. Ένα σινεμά πολιτικό, με έντονες επιρροές από τον ιταλικό νεορεαλισμό, ένα σινεμά των ταπεινών και καταφρονεμένων, το κουβανέζικο σινεμά μέσα σε δύσκολες συνθήκες -ο οικονομικός αποκλεισμό των ΗΠΑ, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης- επιχείρησε να εκφράσει τον αγώνα και τις αγωνίες του λαού της Κούβας: τα δισεπίλυτα κοινωνικά προβλήματα, τις δυσκολίες και τα εμπόδια που η γραφειοκρατία δημιουργούσε, την θέση της γυναίκας, το τραυματικό ιστορικό παρελθόν. Η τελική εικόνα για τον κινηματογράφο στην Κούβα μοιάζει με τη θέση του νησιού στον γεωγραφικό χώρο: Είναι η εικόνα μιας πολύμορφης εθνικής κινηματογραφίας, μιας νησίδας αντίστασης απέναντι στην τυποποίηση και την ισοπέδωση, που η Χολιγουντιανή Αυτοκρατορία επιχειρεί να επιβάλλει.

***

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα 

Κοινωνική/Ασπρόμαυρη/Διάρκεια: 97′

Παραγωγή: Κουβανική Σκηνοθεσία: Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα

Πρωταγωνιστούν: Σέρτζιο Κοριέρι, Ντέιζι Γκρανάντος, Εσλίντα Νούνιεζ, Ομάρ Βαλντές, Ρενέ Ντε Λα Κρούζ, Ιολάντα Φαρ, Οφέλια Κονζάλες, Χοσέ Γκιλ Αμπάντ

Περίληψη: Ο σκηνοθέτης Αλέα θίγει σε αυτήν την ταινία το θέμα των αστικών κατάλοιπων της παλιάς τάξης και των δυσκολιών προσαρμογής στη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Η ιστορία του φιλμ τοποθετείται το 1961 δύο χρόνια μετά την επικράτηση του νέου καθεστώτος. Ο Αλέα αφομοιώνοντας τις αισθητικές αρχές της νουβελ-βαγκ και τις αφηγηματικές τεχνικές του σινέ –βεριτέ, στήνει την ταινία του στο ενδιάμεσο της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ, κινηματογραφώντας την εύθραυστη και ευμετάβλητη περιοχή όπου τέμνονται οι μικρές ασήμαντες ανθρώπινες ιστορίες και οι προσωπικές μνήμες με τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, συλλαμβάνοντας τις αντηχήσεις της Ιστορίας στο εσωτερικό του κεντρικού ήρωα.

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

Υπόθεση:Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας καλλιεργημένος αστός που αρνήθηκε να ακολουθήσει τη γυναίκα του, τους γονείς του και τους φίλους του στην Αμερική κι έμεινε μόνος του στην Κούβα, παρατηρητής και σχολιαστής των μεταλλαγών που γίνεται στη χώρα του. Προτιμά να παραμείνει στην Αβάνα και μολονότι υποστηρίζει την επανάσταση, έστω κι αν δεν καταλαβαίνει πλήρως τους στόχους της, δεν αποφασίζει να πάρει μέρος στο χτίσιμο της νέας κοινωνίας. Ζει χωρίς να δουλεύει. Ηρωας εξαιρετικά αντιφατικός, που μένει απελπιστικά αδρανής όταν ξεσπά η κρίση στον Κόλπο των Χοίρων κι όλη η χώρα κινητοποιείται για να αντιμετωπίσει την αμερικανική εισβολή.

Δείτε το trailer της ταινίας:

Η κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη στην εφημερίδα «Το Βήμα», 7-3-1979:

Τούτη η ταινία του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου, που τη γύρισε το 1968, δυο χρόνια μετά το θάνατο ενός γραφειοκράτη, πριν από το καθετί είναι ένα εκπληκτικό μάθημα διαλεκτικής με εικόνες: οι έννοιες «καλός» (προλετάριος) και «κακός» (αστός) θα αδειάσουν από το αρχικό γραμματολογικό τους νόημα και θα μπουν υπό κρίσιν και έρευνα. Για να αποδειχθεί στο τέλος ότι η υπανάπτυξη είναι κοινό χαρακτηριστικό τόσο του αστού όσο και του προλετάριου, εφόσον και οι δύο βιώνουν την υπανάπτυξη, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο ο καθένας: η υπανάπτυξη του αστού είναι κυρίως ιδεολογική, ενώ η αυτή του προλετάριου είναι κυρίως ηθική.

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

Ένας καλόβολος και βαριεστημένος αστός αρνείται να εγκαταλείψει την Κούβα μετά το φιάσκο του Κόλπου του Χοίρων. Και προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται στην πατρίδα του. Και καταλαβαίνει πολύ λίγα πράγματα, παρά την καλή του διάθεση. Αυτό που κυρίως τον εντυπωσιάζει, είναι μια κάποια αλλαγή, έννοια παντελώς άγνωστη στη λιμνασμένη, στην ιδεολογική της μούχλα τάξη του. Από την άλλη μεριά, όμως, η σχέση του με μια «λαϊκιά» που αντικαθιστά τη φυγάδα σύζυγο του, του μαθαίνει πως οι προλετάριοι είναι ολικά υπανάπτυκτοι όσον αφορά τα ήθη, κυρίως τα σεξουαλικά, που δίνουν τον τόνο στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Λοιπόν, εκείνοι πρέπει ν’ ανέβουν στο επίπεδο της ηθολογικής φινέτσας του αστού κι αυτός να ανέβει στο επίπεδο της ιδεολογικής πληρότητας του αγωνιζόμενου, μέσα στην αγραμματοσύνη του προλετάριου. Μόνο τότε θα είναι πλήρης η κατάργηση της υπανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα.

Όλα αυτά ο Αλέα μας τα λέει εντελώς υπαινικτικά μέσα από ένα έξοχο μοντάζ, που αρθρώνει τέλεια το παλιό και το καινούργιο.

Βλ. και Λεξικό Ταινιών Βασίλης Ραφαηλίδης (Κριτικός κινηματογράφου)

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη Tomás Gutiérrez Alea:

Ο σημαντικότερος σκηνοθέτης του σύγχρονου κουβανέζικου κινηματογράφου, ο Tomás Gutiérrez Alea είναι επίσης και ο πιο γνωστός στο δυτικό κοινό.

Γεννήθηκε στην Αβάνα το 1928 και σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και κινηματογράφο στην Ιταλία, στο Centro Sperimentale di Cinematografia.

Έντονα επηρεασμένος από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό, επέστρεψε, την δεκαετία του ’50, στην Κούβα και εντάχθηκε στη ομάδα Nuestro Tiempo. Μαζί με τον σκηνοθέτη Julio Garcia Espinosa σκηνοθέτησαν το 1955, ένα ντοκιμαντέρ που απαγορεύτηκε από το καθεστώς. Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα. Κεντρικό πρόσωπο στην κινηματογραφία της Κούβας μετά την επανάσταση, ο Tomas Gutierrez Alea είναι ένας από τους ιδρυτές του Instituto Cubano del Arte e Industrias Cinematograficos (ICAIC).

Το έργο του αντανακλά και καταγράφει τους ιδεολογικούς και πολιτικούς προβληματισμούς, τις εσωτερικές ανησυχίες της κουβανέζικης κοινωνίας. Με τις ταινίες του παρακολουθεί την πορεία της χώρας του από τον αγώνα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και από τις δύσκολες συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου στα χρόνια του οικονομικού αποκλεισμού. Το έργο του εκτός από ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πολιτικές σάτιρες ενάντια στην γραφειοκρατία, ιστορικά δράματα, πολιτικές αλληγορίες, κωμωδίες.

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

Ο Θάνατος ενός γραφειοκράτη/ Muerte de un burócrata εκκινεί από ένα μακάβριο περιστατικό: Ένας εργάτης πεθαίνει σε εργατικό ατύχημα και θάβεται μαζί με το εργατικό βιβλιάριο του. Σύντομα η χήρα του ανακαλύπτει ότι μόνο με αυτή τo βιβλιάριο μπορεί να διεκδικήσει τη σύνταξη που της αναλογεί. Το νεκροταφείο, όμως, δεν επιτρέπει τις εκταφές. Έτσι λοιπόν, ο ανιψιός ξεκινάει μία ξεκαρδιστική μάχη εναντίον των αρχών, για να ξεθάψει και να ξαναθάψει το θείο του, έτσι ώστε να μπορέσει να πάρει το πολύτιμο αυτό έγγραφο. Ο ήρωας θα βρεθεί σε θέση παρόμοια με εκείνη του ήρωα της «Δίκης» του Κάφκα….

Το Μνήμες Υπανάπτυξης/ Historias del Subdesarrollo, βασισμένο στο βιβλίο του Edmundo Desnoes, είναι ένα από τα πιο εμβληματικά του έργα: αφηγείται την ιστορία ενός καλλιεργημένου αστού, που, μετά την επανάσταση, αρνείται να φύγει στις ΗΠΑ με την οικογένειά του. Προτιμά να παραμείνει στην πατρίδα του και να βοηθήσει την επανάσταση, παρόλο που δεν αντιλαμβάνεται πλήρως τους στόχους της..

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

Ο Τελευταίος Δείπνος/ La última cena διανθίζεται με χιούμορ και με ειρωνική διάθεση. Διαδραματίζεται στην Κούβα του 18ου αιώνα, και έχει κεντρικό χαρακτήρα έναν θρησκόληπτου κόμη, που αποφασίζει να κάνει μια αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου ακριβώς τη Μεγάλη Πέμπτη. Η ταινία δίνει μια αφορμή στον Alea να καταγγείλει την υποκρισία και τις αντιφάσεις της θρησκείας και της αριστοκρατίας.

Συν-σκηνοθεσία με τον Juan Carlos Tabío, η ταινία του Alea Φράουλα και Σοκολάτα/ Fresas y Chocolate προτάθηκε το 1993 για το Όσκαρ Ξένης Ταινίας. Αφηγείται την ιστορία μύησης ενός απογοητευμένου κομμουνιστή στην Kούβα του ’50, του Nτάβι, στον κόσμο της ποίησης, της λογοτεχνίας, της όπερας, μέσα από τη γνωριμία του με τον ομοφυλόφιλο Nτιέγκο.

“Μνήμες υπανάπτυξης” του «πρύτανη» του κουβανέζικου κινηματογράφου Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα – Από 14/2 στους κινηματογράφους από την New Star

Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα

Ο Tomas Gutierrez Alea είναι συγγραφέας του θεωρητικού βιβλίου Dialectica del Espectador. Πέθανε το 1996.

Γύρισε μεταξύ άλλων και τις ταινίες: El Megano (συν-σκηνοθεσία, 1955), Esta Tierra Nuesta (1959), Ιστορίες της Επανάστασης/ Historias de la Revolucion (1961), Las Doce Silas (1962), Cumbite (1964), Ο Θάνατος ενός Γραφειοκράτη/ Muerte de un burócrata / Death of a Bureaucrat (1966), Μνήμες Υπανάπτυξης/ Historias del Subdesarrollo/ Memories of Underdevelopment/ Memorias del Subdesarrollo (1968), Una Pelea Cubana Contra Los Demonios/ Cuban Fight Against Demons (1971), Ο Τελευταίος Δείπνος/ La última cena / The Last Supper (1976), De Cierta Manera/ One Way or Another (1977), Οι Επιζήσαντες/ Los Sobrevivientes/ Survivors (1979), Hasta Cierto Punto/ Up to a Certain Point (1984), Cartas Del Parque / Letters from the Park (τηλεοπτικό, 1988), Φράουλα και Σοκολάτα/ Fresa Y Chocolate/ Strawberry and Chocolate (1994), Guantanamera (1995)

 ***

Μια Νύχτα στην Κόλαση”, στους κινηματογράφους από την New Star

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Κουρού, με τίτλο «Μια Νύχτα στην Κόλαση», ξεκινά τη διαδρομή της στις κινηματογραφικές αίθουσες από 7 Φλεβάρη στο Studio new star art cinema New Star Art Cinema, παράλληλα με τη συμμετοχή της σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.

Ξεκινώντας από τη φράση του Μάνου Χατζιδάκι «Όποιος δε φοβάται το τέρας, πάει να πει ότι του μοιάζει», ο Νίκος Κουρού εμπνεύστηκε μια φανταστική, συμβολική ιστορία τρόμου, που πραγματεύεται τις συνέπειες του φασισμού και πως ο φόβος μεταβάλλεται αρχικά σε ανοχή και τελικά σε ταύτιση με το «τέρας».

Με πολλές αναφορές στον κλασικό ελληνικό κινηματογράφο, η ταινία απαριθμεί πάνω από 220 συντελεστές, με πρωταγωνίστρια την Καίτη Φίνου σε ρόλο έκπληξη.

Τα γυρίσματα και η τεχνική της επεξεργασία κράτησαν δυόμισι περίπου χρόνια, ενώ χάρη στη συμβολή των συντελεστών της, η ταινία ολοκληρώθηκε με μηδενικό προϋπολογισμό

Μια Νύχτα στην Κόλαση του Νίκου Κουρού Trailer NEW STAR

Σύνοψη

Κάθε πενήντα χρόνια, ένα τέρας εμφανίζεται και τρομοκρατεί τους κατοίκους ενός χωριού, σπέρνοντας τη συμφορά και τη διχόνοια μεταξύ τους. Ο άρχοντας του χωριού, ο Στασινός, ένας αδίστακτος και διεστραμμένος άνθρωπος, αφού κατάφερε και πήρε με ύπουλο τρόπο τα χωράφια των κατοίκων, τους έχει τώρα να δουλεύουν σαν σκλάβοι στην ίδια τους τη γη. Εμπόδιο στα σχέδια του ο Αρτέμης, που επικαλούμενος το νόμο κράτησε την περιουσία του και αντιτίθεται στις παγίδες που του στήνει ο Στασινός. Το τέρας επανεμφανίζεται στο χωριό και ο Αρτέμης θα αποφασίσει να το διώξει με τη βοήθεια μιας γερόντισσας και ενός μισότρελου λεπρού, μοναδικοί από τους εναπομείναντες που είχαν καταφέρει να το διώξουν όταν εκείνο είχε εμφανιστεί την προηγούμενη φορά, πενήντα χρόνια πριν…

Η Καίτη Φίνου πρωταγωνιστεί στην ταινία “Μια Νύχτα στην Κόλαση” του Νίκου Κουρού

Το τραγούδι των τίτλων ερμηνεύει η μεσόφωνος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Ελένη Βουδουράκη, σε μουσική Γιάννη Παπαδημητρίου και στίχους Κατερίνας Πολιτίδου

Συντελεστές

Σενάριο-Σκηνοθεσία : Νίκος Κουρού
Παίζουν οι Καίτη Φίνου, Αλίκη Παπαχελά, Σταμάτης Παγασαίος, Άννα Πορφύρη, Παναγιώτης Νάκος, Νίκος Κουρού, Γιώργος Κοντορίκος, Γιώργος Παφίλης, Δημήτρης Συνδουκάς, Κωνσταντίνος Ιωαννίδης, Άννα Κατσάνου-Μπούτνιοκ, Κώστας Καρανάτσιος και 90 ακόμα επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιοί.

Παραγωγή : Ομάδα Ανεξάρτητων Δημιουργών, Top Channel Κοζάνης
Δ/νση φωτογραφίας- Κάμερα : Νεκτάριος Σουλδάτος, Δημήτρης Ράδης, Μιχάλης Τεμέλκος, Κωνσταντίνος Μανουσαρίδης, Μάρκος Παπακωνσταντίνου
Μουσική : Γιάννης Παπαδημητρίου
Μοντάζ-Color Grading : Ηλίας Χαρίσης
Ήχος : Ελένη Φασούλα, Δημήτρης Γκλούμπος, Δημήτρης Γαιτάνης, Νίκος Γκουτζιομήτρος, Γιάννης Δήμας, Κώστας Σολωμός
Επεξεργασία ‘Ηχου : Δημήτρης Στασινός, Daniel Steif
Φωτισμοί : Παναγιώτης Μανούσης, Νεκτάριος Σουλδάτος, Δημήτρης Ράδης
Καλλιτεχνική διεύθυνση : Χάρης Καραουλάνης
Σκηνικά : Τατιάνα Ντέρου, Βασιλεία Βακιρτζή, Άννα Κούρα
Κοστούμια : Πάρης Κουκουλόπουλος, Εύη Χλιαρά
Ιερατική ενδυματολογική επιμέλεια : Πατηρ Αθανάσιος Καμπούρης
Μακιγιάζ : Νάνσυ Χαρίση, Λένα Τσαπατώρη, Κατερίνα Αλεξιάδου
Κομμώσεις : Ευαγγελία Παπαβασιλείου, Κική Αδαμίδου, Δέσποινα Αδαμίδου, Θωμαή Ελευθεριάδου
Εναέριες λήψεις : Γιώργος Παπαδόπουλος
Composing Effects : Κώστας Μανταλιάς, Σταύρος Θεοδωρόπουλος
Τίτλοι-γραφικά : Νίκος Κέφαλος
Σχεδιασμός πόστερ : Μιχάλης Τεμέλκος, Αλεξία Τσιμήκα (Dizi)
Φωτογραφίες : Μανώλης Κουτσοσίμος, Ηρακλής Προκοπίου, Χάρης Καραουλάνης. Δημήτρης Μανιάς
Προσαρμογή υποτιτλων : Judi Caso
Supervisor : Γεωργία Δαμίγου
Vocals Recording : MD Recording Studios

***

«Το σιωπηλό μονοπάτι» της Τζέλης Χατζηδημητρίου

Η Τζέλη Χατζηδημητρίου γεννήθηκε στη Λέσβο, σπούδασε κινηματογράφο, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη φωτογραφία με καριέρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια  περνά τον μισό χρόνο της ζωής & εργασίας της στο νησί της Λέσβου ασχολούμενη με τη παραγωγή ντοκιμαντέρ, καταγράφοντας έναν τρόπο ζωής που χάνεται με γοργούς ρυθμούς στην σημερινή Ελλάδα. Το 2017 ολοκληρώνει ταυτόχρονα 4 ταινίες, 1. Γιαγιάδες, 2. Ψωμί κι Αλάτι, 3. Ρούτβας και 4. Αναζητώντας τον Ορφέα, οι οποίες αποτελούν τμήματα του εν λόγω μεγαλύτερου concept με την γενική ονομασία «ΣΙΩΠΗΛΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ».

«Το σιωπηλό μονοπάτι» της Τζέλης Χατζηδημητρίου – Πρεμιέρα στις 3 Φλεβάρη στο Studio new star art cinema

«Το σιωπηλό μονοπάτι» της Τζέλης Χατζηδημητρίου – Πρεμιέρα στις 3 Φλεβάρη στο Studio new star art cinema

Οι «Γιαγιάδες» δίνουν λόγο σε τέσσερις γυναίκες από τη Λέσβο, που τα χρόνια δεν δάμασαν τη ψυχή τους. Αναπολούν μαζί μας κάποιες στιγμές της ζωής τους, με χιούμορ και σοφία. Η καθεμιά με τον τρόπο της. Η Αγγελική πετάει τις φωτογραφίες των πεθαμένων, η Μυρσίνη στην Ερεσό τραγουδάει  «acapella» αμανέδες στο καθιστικό του εξοχικού της, μια γυναίκα στο πάρκο περνάει το απόγευμα με τον γάτο της, που έχει πάρει τη θέση του πεθαμένου άντρα της, κι η Φωτώ υπερήφανα υποστηρίζει πως ποτέ δεν την ένοιαζε να παντρευτεί γιατί «ήθελε να ’ναι ελεύθερη».

“Το σιωπηλό μονοπάτι” – Φωτογραφία από lesvosnews.net

Το «Ψωμί κι Αλάτι» μας γνωρίζει με τους ανθρώπους μιας γειτονιάς στην Ερεσό, ένα ρακαριό στο Μεσότοπο κι έναν ταρσανά στη Σκάλα Καλλονής. Κοινό τους χαρακτηριστικό, η αγάπη γι αυτό που κάνουν. Η οικογένεια Γιαννακέλου κάθε καλοκαίρι φτιάχνει τραχανά κι όλη η γειτονιά μαζεύεται για να φτιάξουν τις χάχλες, ακριβώς όπως γινότανε πάντα στα χωριά, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, μοιράζοντας τη δουλειά και το γέλιο. Η Σοφία Κωνσταντιδέλλη, μοναδική γυναίκα αποσταγματοποιός στη Λέσβο, συνεχίζει τη παράδοση της οικογένειας και βγάζει ρακί από τα τσίπουρα και τα σύκα των γειτονικών χωριών. Ο Τάκης Ψαραδέλλης κατασκευάζει και επισκευάζει ξύλινα σκαριά, στο πείσμα των πλαστικών, που «δεν είναι συμβατά με τα νερά μας», όπως λέει.

Ο «Ρούτβας» είναι ένας οικισμός βοσκών πάνω στα βουνά της Άγρας, δίπλα σε ένα ξωκλήσι με αρχαίες κολώνες, αποκομμένο από τον κόσμο. Εκεί η οικογένεια Τσακαρέλλου περνάει τα καλοκαίρια μαζί με τα κοπάδια τους, μέχρι να πιάσουν τα πολλά κρύα. Χωρίς ηλεκτρικό, καλλιεργώντας τα δικά τους «βιολογικά» λαχανικά, φουρνίζοντας ψωμί, τριγυρισμένοι από σκυλιά, γατιά και πουλερικά. Οι συναντήσεις μας είναι τακτικές, μας ανοίγουν το σπίτι και τη καρδιά τους, κάνοντάς μας ουσιαστικά μέλη της οικογένειάς τους.

«Με τις εικόνες μου, διηγούμαι παραμύθια. Μέσα από τη τέχνη μου, θέλω να “απ-αθανατίσω” τον κόσμο που χάνεται εξ’αιτίας της παγκοσμιοποίησης. Φωτογραφίζω και κινηματογραφώ τοπία, άδεια κτίρια, χώρους, ανθρώπους, την οριακή στιγμή πριν βυθιστούν στη λήθη. Ερείπια, ξεθωριασμένα χρώματα, παλιές συνήθειες και πρόσωπα που μοιάζουν να μην ανήκουν στην εποχή τους, με γοητεύουν και θέλω να τα κρατήσω μέσα στις φωτογραφίες μου. Αναζητώ θέματα που έχουν την αίσθηση της αλήθειας, όλα όσα έχει αγγίξει κι έχει αφήσει τα σημάδια του ο χρόνος. Τα φωτογραφίζω όταν το φως πέφτει πάνω τους, μεταμορφώνοντάς τα και επαναφέροντας τα στη ζωή. Το φως είναι ο οδηγός μου κι αυτό είναι το μυστικό της τέχνης μου»   Τζ. Χατζηδημητρίου

Σκηνοθεσία: Τζέλη Χατζηδημητρίου, Φωτογραφία: Τζέλη Χατζηδημητρίου , Μοντάζ: Γιώργος Σαβόγλου, Τζέλη Χατζηδημητρίου, Color Grading:  Τζέλη Χατζηδημητρίου, Γιώργος Σαβόγλου, Μίξη Ήχου: Νίκος Παλαμάρης, Διεύθυνση Παραγωγής: Τζέλη Χατζηδημητρίου, Παραγωγή: Massive Productions, Παραγωγοί:   Άνεμος Δημιουργίας ΑΜΚΕ, Τζέλη Χατζηδημητρίου, Massive Productions

***

Η Ιστορία της Πράσινης Γραμμής – Μια νέα κυπριακή ταινία στους κινηματογράφους

Μια κυπριακή ταινία, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ του Πανίκκου Χρυσάνθου, προβάλλεται από τις 17 Ιανουαρίου στον κινηματογράφο τέχνης Studio στην Αθήνα. Πρόκειται για μια συμπαραγωγή Κύπρου και Ελλάδας, που υποστηρίχτηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, το ευρωπαϊκό ταμείο Eurimages, την ΕΡΤ, το ΡΙΚ και το πρόγραμμα Media. Η ταινία γυρίστηκε καθ’ ολοκληρίαν στην Κύπρο και ειδικά στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας.

Είναι μια ιστορία της νεκρής ζώνης. Ο Κύπρος, ένας Ελληνοκύπριος στρατιώτης, που στέλλεται να υπηρετήσει στην «πράσινη γραμμή» της Λευκωσίας, ανακαλύπτει ότι ένας από τους απέναντι στρατιώτες, ο Μουράτ, μένει στο σπίτι του. Ο πόλεμος ανάγκασε και τους δυο να μετακινηθούν – τον Κύπρο από το βορρά στο νότο και τον Μουράτ από το νότο στο βορρά. Όταν ο Μουράτ πάει με άδεια στο χωριό, φέρνει στον Κύπρο ένα δώρο από το σπίτι του, μιαν οικογενειακή φωτογραφία, η οποία ξυπνά τα φαντάσματά του. Μέσα είναι ο σκοτωμένος του πατέρας και η κοπέλλα που αγαπούσε. Όταν ο Μουράτ του προτείνει να κάμουν από ένα κρυφό ταξίδι ο καθένας στην «άλλη πλευρά», ο Κύπρος δέχεται χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες.

Στους κύριους ρόλους βρίσκουμε τους ηθοποιούς Μιχάλη Σοφοκλέους, Cihan Tariman, Matthias Lier, Μαρία Μουστάκα, Αντρέα Τσουρή, Θεόδωρο Μιχαηλίδη, Baris Refikoglu, Αχιλλέα Γραμματικόπουλο, Γιάννα Λευκάτη, Δημήτρη Ξύστρα, Erdogan Kavaz, Αντρέα Αργυρίδη, Σκεύο Πολυκάρπου και Σίμο Τσιάκκα.
Η φωτογραφία είναι του Νίκου Καβουκίδη, η μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη, το μοντάζ του Κύρου Παπαβασιλείου,ο ήχος του Ντίνου Κίττου, τα κοστούμια της Κικής Μήλιου και η σκηνογραφία του Πάρη Μανώλη.

Στην Κύπρο η ταινία προβαλλόταν για ένα μήνα σε όλες τις πόλεις.

Το trailer της ταινίας:

Ανθολόγιο απόψεων για την ταινία

Η ταινία με καθήλωσε. Ο Πανίκκος Χρυσάνθου κατάφερε να δημιουργήσει μία ταινία με ατόφια κυπριακή ταυτότητα. Που αναδεικνύει απόλυτα χωρίς να κάνει προπαγάνδα την τραγική μοίρα των ανθρώπων όταν γίνονται υποκείμενα εκείνων που κινούν τα πιόνια στη σκακιέρα. Τοποθετημένη χρονολογικά στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή, πριν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, όταν ακόμα οι Κύπριοι είχαν νωπές τις μνήμες των κριμάτων τους εκείνων που κατέστρεψαν την πατρίδα τους. Με ιδιαίτερη μαεστρία διαχειρίζεται και αναδεικνύει τις διαφορές κουλτούρας των Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από εκείνες των «μητέρων πατρίδων». Χωρίς να τις προσβάλλει από τη μια και χωρίς να κάνει προπαγάνδα από την άλλη. Θαυμάσιες ερμηνείες από τους Κύπριους ερμηνευτές. Ορισμένες σκηνές, όπως εκείνη της συνάντησης του πρωταγωνιστή “Κύπρου” με τον νεκρό πατέρα του κάτω από την ολάνθιστη αμυγδαλιά, εξαιρετικές. Το φινάλε, ένα όνειρο μετέωρο στο χρόνο, με το συναπάντημα των συχωριανών του μικτού χωριού, άλλοι ζωντανοί κι’ άλλοι νεκροί μια σιωπηρή ελεγεία στον πόθο της επανένωσης του τόπου… Θέλω να το ξαναδώ. (Γιώργος Πίττας)

Νοιώθω έντονη ακόμη τη συγκίνηση έντονη την ανάγκη να φωνάξω φτάνει πια να πονάει άλλο αυτός ο τόπος ,να μοιράζονται οι άνθρωποι. Φτάνει να αφήνουμε τον εθνικισμό και την αρρωστημένη μισσαλοδοξία να μας διαλύει. Πανίκκο Χρυσάνθου μου μπράβο σε σένα και σε όλους τους συνεργάτες σου για την πραγματικά εξαίρετη ταινία που κάνατε και για όλα αυτά τα μηνύματα που περάσατε μέσα απο ένα υπεροχο μαγικό τρόπο. (Άντρη Δημητρίου)

Παρακολούθησα απόψε τη νέα ταινία του Πανίκκου Χρυσάνθου. Είναι πιστεύω η πιο ώριμη και πιο δυνατή δουλειά που έκανε ποτέ. Μια γροθιά στο διαχωρισμό και τη λογική του. Ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζι να πάνε μαζί να το παρακολουθήσουν και την επόμενη να παν πίσω στις συνομιλίες και να φέρουν τη λύση. Την ταινία να παρακολουθήσουν όλα τα σχολεία της Κύπρου και στις δύο κοινότητες. Μπράβο Πανίκο. (Χάρης Ψάλτης)

Πήγα να τη δω με πολύ ψηλές προσδοκίες. Τις ξεπέρασε!!!! (Μαίρη Μαχαιρά)

Αξίζει πραγματικά να το δείτε!  Ήμουν στην πρώτη προβολή αγγίζει πραγματικές ιστορίες με τρόπο, να μην ειναι καταθλιπτικό αλλα να θελεις να δεις το παρακάτω!

Και πανω απ’ολα το δίδαγμα. ..ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟΣ για χατίρι των γενιών που έρχονται! (Χριστίνα Παύλου Σολωμή Πατζιά)

Ο Πανίκος Χρυσάνθου αποτελεί μέρος μιας φαινομενικά ιδιόρρυθμης, βαθύτατα κυπριακής, αλλά και ευρύτερα ιστορικής παράδοσης. Αν το δούμε με τους ευρύτερους όρους της νεωτερικότητας παγκόσμια, είναι ένας καλλιτέχνης, ο οποίος αγωνίζεται συνειδητά για προσφέρει μέσα από το έργο του μια αισθητική πρόταση ως απάντηση σε ένα φαινομενικό αδιέξοδο στην πραγματικότητα. Αν ήταν να χρησιμοποιήσουμε ένα τον ορό του Γκράμσι για τη διανόηση, θα του αποδίδαμε με σιγουριά τον όρο του οργανικού διανοούμενου. Η κυπριακότητα και η ιδιομορφία βρίσκονται στην τοπική εκδοχή αυτού του παγκόσμιου φαινομένου. Στην Κύπρο αυτοί που αμείβονται συνήθως για την παραγωγή είτε γνώσης, είτε μορφών τέχνης είναι άτομα που προσέχουν να κρατούν ισορροπίες με την εξουσία [και όχι απλώς την εμφανή αλλά και τη βαθειά εξουσία των αόρατων κατεστημένων]. Στην Κύπρο, και ιδιαίτερα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, η αντιπαράθεση με την ηγεμονική ιδεολογία στις διάφορες παραλλαγές της, έχει κόστος – το 1930 αφορίστηκε ο Τ. Ανθίας, το 1948 εκδιωχθηκαν καθηγητές από σχολεία γιατί «δεν συμμορφώθηκαν προς τα υποδείξεις» [την υπογραφή δηλώσεων «πίστεως» στην κυβέρνηση των Αθηνών [την οποία στήριζαν οι εν Κύπρο αποικιοκράτες] στον εμφύλιο, και από τότε η ελληνοκυπριακή εκπαίδευση παρέμεινε ένας χώρος, όπου η υποταγή εθεωρείτο μέρος του εκπαιδευτικού έργου… Και παρά τις αλλαγές που ακολουθήσαν, ένα βαθύ κατεστημένο παρέμεινε και στην εκπαίδευση και στα πολιτιστικά. Μέχρι και η ίδρυση Πανεπιστημίου, μια απλή διαδικασία σε άλλες χώρες, έγινε μετά από αγώνες και πιέσεις, και έγινε στόχος/αντικείμενο υστερίας – για να αποτραπεί. Μέχρι και απειλές για αφαίρεση τηβέννων ακούσαμε για όσους δεν συμμορφώνονταν. Μέχρι και υπουργοί Παιδείας που τολμήσαν να προωθήσουν αλλαγές [όπως ο Σοφιανός και ο Δημητρίου] δέχτηκαν τις ανάλογες επιθέσεις…

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Π. Χρυσάνθου κουβαλά μια κυπριακότητα, βαθιά ριζωμένη στην πραγματικότητα [ιστορική και βιωματική] η οποία φαίνεται να απειλεί το κατεστημένο. Εστω και η αντίθεση, πια, ανάμεσα στο διεθνές και τοπικό όσον αφορά στην ηγεμονική ιδεολογία αποκτά κωμικές διαστάσεις… … Η ιδιορρυθμία του είναι η επιμονή στην προβολή του αποκλεισμένου. Και πλήρωσε και αυτός το απαραίτητο κόστος. Το αριστούργημά του, ο «Ακάμας» έγινε στόχος, και από τότε πληρώνει, και ως σκηνοθέτης το τίμημα του οράματος που θέλει να καταγράψει σαν αισθητικό βίωμα… και ως παρέμβαση… Αλλωστε ήταν από τους πρώτους που έθεσε με σαφήνεια το ζήτημα ύπαρξης αυτόνομου κυπριακού κινηματογράφου..

Το ότι επιμένει με ένα πείσμα που θυμίζει το αίσθημα του ιστορικού καθήκοντος, δεν είναι μόνο πολιτικό – φαίνεται να αναδύεται από μια εικόνα, παράλληλη, υπαρκτή και υπόγεια στην ίδια την πραγματικότητα, που επιμένει να είναι εκεί, παρά τις υστερίες και τις λογοκρισίες της επιφάνειας..

Η «Ιστορία της Πράσινης Γραμμής» φαίνεται να ακολουθεί το δρόμο που άνοιξε με τα προηγούμενα έργα του – μια διερεύνηση του τραύματος του διαχωρισμού με φόντο από τη μια την κυπριακή ιστορία από τη δεκαετία του 1950 [όπως στον Ακάμα] και του 1960 [όπως στην «Λεπτομέρεια στην Κύπρο»], και από την άλλη την πραγματικότητα του φυσικού χώρου, αλλά και των καθημερινών ιστοριών που δεν χωρούν στα κουτούθκια του διαχωρισμού.. (Αντρέας Παναγιώτου, Δεύτερη Ανάγνωση 27.03.2017 “Υπάρχει κυπριακός κινηματογράφος και είναι δικοινοτικός”

Την ιστορία αυτής της (πράσινης) δικής μας γραμμής αναπτύσσει με τρυφερότητα, με χιούμορ, με ιστορικές αναδρομές, με πολλά συναισθήματα στην ταινία του ο Πανίκκος Χρυσάνθου. Μια ταινία απ’ αυτές που θα έπρεπε να βλέπουμε συχνά και η οποία όμως αποτελεί ουσιαστικά την εξαίρεση σ’ ένα περιβάλλον που δείχνει να αναπολεί τις μάχες που τη χάραξαν. Αξίζει! Όχι ως προς τα πολιτικά της μηνύματα αλλά κυρίως ως προς το δίωρο εκείνο που προσφέρει στον καθένα τη δυνατότητα να ανταμώσει με τον εαυτό του και να επαναπροσδιοριστεί.

Η δική μας γραμμή είναι πράσινη. Και για πρώτη φορά σκεφτόμουν πως αυτό δεν έχει να κάνει με το μελάνι που χρησιμοποίησαν οι Εγγλέζοι χαράζοντάς την. Είναι πράσινη γιατί στην πραγματικότητα κρύβει μέσα της την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Κι ίσως γιατί οι άνθρωποι δεν κατάφεραν ποτέ να την αποξενώσουν από τη φύση αλλά και την ανάγκη τους να έρθουν σε επαφή με το άλλο μισό… (Γιώργος Κασκάνης, Αρχισυντάκτης εφημερίδας Πολίτης)

Αυτή είναι η δική μας ιστορία. Όλων μας. Η ιστορία της Κύπρου και των Κυπρίων. Σακούλες με άμμο, συρματοπλέγματα, νεκρή ζώνη. Χόρτα που μεγαλώνουν άναρχα στα χαλάσματα της νεκρής ζώνης. Θα κοιτάς αυτή την εικόνα πότε ακούγοντας τη φωνή του μουεζίνη και πότε τον ήχο της καμπάνας. Αν θέλετε να βρείτε τον εαυτό σας σε αυτή την ιστορία, θα βγείτε για περπάτημα στην Πράσινη Γραμμή με τον Πανίκκο Χρυσάνθου. Και ξαφνικά θα σταματήσετε ανάμεσα σε δύο σκοπιές, δύο φυλάκια. Στη μια σκοπιά Τουρκοκύπριος στρατιώτης. Στην άλλη Ελληνοκύπριος στρατιώτης. Ο ένας απέναντι στον άλλον. Ανάμεσά τους μόνο μια απόσταση πέντε-δέκα βήματα. Συζητούν. Ο Τούρκος ξέρει λίγα ελληνικά και ο Έλληνας λίγα τουρκικά. Κάποτε αφήνουν τα όπλα τους στη σκοπιά και συναντιούνται στη μέση. Σαν δύο αδέλφια, όχι σαν δύο εχθροί. Δίδουν ο ένας στον άλλο τσιγάρα, φάρμακα κ.λπ. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θα σταθείς και θα σκεφτείς. Ποιος μας έκανε εχθρούς; Ποιος μας έβαλε στο χέρι αυτά τα όπλα για να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας; Ο Πανίκκος θα μας δείξει περισσότερα. Κοιτάξτε. Ποιος είναι αυτός που βλέπετε; Ο Τούρκος διοικητής. Έκανε έφοδο στον Τούρκο σκοπό στο φυλάκιο. Σίγουρα τον έσπρωξε ο διάβολος. Και έπιασε τον στρατιώτη μας καθώς αγκαλιαζόταν με τον Ελληνοκύπριο στρατιώτη. Λύσσαξε από οργή. Έβγαλε το όπλο του και το ακούμπησε στο σβέρκο του στρατιώτη. Η καρδιά σας χτυπάει από αγωνία, έτσι δεν είναι; Θα τον πυροβολήσει ή όχι; Δεν τον πυροβολεί. Αλλά με τις δύο επιλογές που του δίνει είναι σαν να τον πυροβολεί. «Είτε θα πεθάνεις εσύ, είτε θα πεθάνει αυτός, διάλεξε», του λέει. Αυτό μου θύμισε την «Επιλογής της Σοφίας». Ο Γερμανός ναζί διοικητής θα πάρει και θα σκοτώσει το ένα από τα δύο παιδιά της στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και λέει στη Σοφία «διάλεξε». Πώς να κάνει τέτοια επιλογή η καημένη η μάνα; Πώς να θυσιάσει το ένα της παιδί; Αλλά, αν δεν το κάνει, θα πεθάνουν όλοι. Ο στρατιώτης μας κοιτάει με φόβο και δισταγμό τον διοικητή που του ακούμπησε το πιστόλι στο σβέρκο. Το αίμα παγώνει και δυστυχώς δεν μπορεί να ρισκάρει να πεθάνει. Για να σώσει τη δική του ζωή αποφασίζει να σκοτώσει τον Ελληνοκύπριο στρατιώτη, τον οποίο αγαπούσε σαν αδελφό και λίγο πριν αγκάλιαζε. «Άντε, φώναξέ τον να έρθει», τον διατάζει ο διοικητής του. Τον φωνάζει. Ο στρατιώτης έρχεται από την απέναντι πλευρά γελώντας με χαρά, όπως πάντα. Άοπλος. Αλλά αυτή τη φορά ο δικός μας κρατάει όπλο. Ο Ελληνοκύπριος στρατιώτης, που είδε ότι όπλισε το όπλο αυτό, νομίζει ότι αστειεύεται. «Μα τι κάνεις μωρέ;», του λέει.

Ο Πανίκκος δεν θέλει να μας πλακώσει αμέσως η απαισιοδοξία και να εγκαταλείψουμε αυτό το φυλάκιο. Παρά το γεγονός ότι συντελέστηκε ένα ύπουλο έγκλημα εδώ, δεν τελειώνει η φιλία των Τούρκων και των Ελλήνων σκοπών, ο διάλογός τους και οι συναντήσεις τους στη νεκρή ζώνη. Ύστερα, δύο σκοποί γίνονται πιο στενοί φίλοι. Και όταν πιάνουν την κουβέντα, αποδεικνύεται ότι ο Έλληνας στρατιώτης ήταν ερωτευμένος με ένα κορίτσι Τουρκάλα ονόματι Γκιουλ. Ο δικός μας φέρνει την Γκιουλ στο φυλάκιο και κανονίζει να συναντηθούν. Μάλιστα κάνουν έρωτα και κάπου μέσα στα χαλάσματα. Η φιλία προχωράει πολύ. Ο Τούρκος σκοπός περνά τον Έλληνα στρατιώτη στον βορρά μια μέρα που είχε άδεια και αργότερα ο Έλληνας περνάει τον Τούρκο στον νότο. Μήπως ήταν τόσο εύκολο να τολμήσει να το κάνει κάποιος αυτό στα τέλη της δεκαετίας του 1970;

Να μην διηγηθώ περισσότερο. Βγείτε και εσείς σε αυτό το ταξίδι με τον Πανίκκο και δέστε το. Ζήστε το και εσείς με εκείνα τα θαυμάσια ελληνικά τραγούδια και τα μοιρολόγια. «Η Ιστορία της Πράσινης Γραμμής». Η δεύτερη ταινία του Πανίκκου Χρυσάνθου. Διαρκεί περίπου δύο ώρες. Μια ταινία που θα παρακολουθήσετε με κομμένη την ανάσα και θα θέλετε να μην τελειώσει. Μετά την πρώτη του ταινία, τον «Ακάμα», βρήκαμε τον Πανίκκο πιο ώριμο, πιο τελειοποιημένο. Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι στο μέλλον θα ξεπεράσει και αυτή του την ταινία. Σε αυτήν υπάρχει η αύρα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και η αύρα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μας το έδειξε αυτό στο πανί. Γνωρίσαμε λίγο πιο πολύ τον εαυτό μας. Του χρωστάμε ένα ευχαριστώ όλοι. (Shener Levent, Στην τουρκοκυπριακήν εφημερίδα «Afrika”)

***

Ο δρόμος μας – Στους κινηματογράφους το ντοκιμαντέρ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ

Καρέ-καρέ μέσα σε 100 λεπτά διατρέχει την πλούσια Ιστορία του ΚΚΕ. Σπάνια αρχειακά ντοκουμέντα, δραματοποιημένο οπτικοακουστικό υλικό, πρωτότυπη μουσική. Πάνω από 100 συντελεστές, οι οποίοι δούλεψαν ακούραστα και εθελοντικά.

Για τα γυρίσματα του Ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε κινηματογραφική ομάδα, αποτελούμενη από τους: Σήφη Στάμου, Παυλίνα Αγαλιανού, με υπεύθυνο τον Κώστα Σταματόπουλο. Ακόμα, για το σενάριο και την έρευνα του Ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε ομάδα αποτελούμενη από τους: Θανάση Λεκάτη, Φάνη Παρρή, Αλέξανδρο Βαλσαμή, με υπεύθυνο τον Γιάννη Κλεφτογιάννη.

Τη διεύθυνση φωτογραφίας έκανε ο Άκης Αποστολίδης. Μουσικά έντυσε το Ντοκιμαντέρ η Σοφία Καμαγιάννη.

Σπικάζ: Δανάη Κατσαμένη, Μίλτος Δημουλής.

Μοντάζ: Σωτήρης Γκέκας.

Στο Ντοκιμαντέρ εμφανίζονται και αφηγούνται on camera οι: Παύλος Ορκόπουλος, Μαριάνθη Σοντάκη, Δημήτρης Αλεξανδρής και Λίλα Καφαντάρη. Σε αφηγήσεις, απαγγελίες λογοτεχνικών κειμένων και ντοκουμέντων δανείζουν επίσης τη φωνή τους οι: Δημήτρης Καταλειφός, Κώστας Καζάκος, Ελένη Γερασιμίδου, Διονύσης Ξενάκης.

Συμμετέχουν ακόμα δεκάδες ηθοποιοί και μουσικοί.

Διανομή «NEW STAR»

***

Πρόγραμμα προβολών Χειμερινού Κινηματογράφου Δήμου Πετρούπολης

Ο χειμερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης ξεκίνησε τις προβολές του και μας καλεί να ζήσουμε και φέτος τη μαγεία της 7ης τέχνης και να απολαύσετε τις προβολές στον φιλόξενο χώρο του Πνευματικού Κέντρου της πόλης (Μπουμπουλίνας 59 και Αθ. Διάκου), με ποικίλες καλλιτεχνικές παραγωγές ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, μεταξύ των οποίων και βραβευμένες ταινίες.

Η επιλογή των ταινιών είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της Κινηματογραφικής Λέσχης με το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΗ.ΚΕ.ΠΕ. (Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Πετρούπολης).

Ακολουθεί το πρόγραμμα των προβολών:

 

***

Χειμερινός κύκλος κινηματογραφικών προβολών στην Ικαρία

O Δήμος Ικαρίας ολοκληρώνοντας τις προβολές στον θερινό δημοτικό κινηματογράφο, που διοργάνωσε φέτος για  4η συνεχή θερινή περίοδο, ενημερώνει ότι από τις αρχές Οκτωβρίου διοργανώνει – στην ανακαινισμένη αίθουσα εκδηλώσεων του Παλιού δημαρχείου στον Άγιο Κήρυκο– για πρώτη φορά ένα χειμερινό κύκλο κινηματογραφικών προβολών (κάθε Παρασκευή και Δευτέρα) πάντα με ελεύθερη είσοδο για όλους, ανοίγοντας ένα παράθυρο σε αξιόλογα κινηματογραφικά έργα, προσφέροντας μια πολιτιστική διέξοδο στις πολιτιστικά «κρύες νύχτες του χειμώνα».

Η πρωτοβουλία αυτή της Δημοτικής Αρχής, σε συνδυασμό με την προσπάθεια αναβάθμισης των υποδομών (π.χ νέο προβολικό σύστημα στον θερινό,  δημιουργία χειμερινής αίθουσας προβολών) αποδεικνύει τον ουσιαστικό ρόλο που μπορεί και πρέπει να παίξει ένας Δήμος, κόντρα στη ραγδαία εμπορευματοποίηση και την πολιτιστική υποταγή.

Η ανακαινισμένη αίθουσα εκδηλώσεων του Παλιού Δημαρχείου στον Άγιο Κήρυκο

Ταυτόχρονα παραχωρείται δωρεάν η χρήση του χώρου σε όσους συλλόγους  ενδιαφέρονται (Κινηματογραφική λέσχη – συλλόγους γονέων, κλπ) για την παρουσίαση ενός παραλλήλου προγράμματος προβολών.

***

Πρόγραμμα προβολών του STUDIO new star art cinema 

ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ Τηλ 210-8640054

Εισ.: € 7.00,
Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικο €5.00,
Άνεργοι €3.00. Οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00.
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00.
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο

Ώρες προβολών από 11/4 εως 17/4/19

1) ΝΤΑΝΠΟ  του ΤΙΜ ΜΠΑΡΤΟΝ
   ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΡΙΤΗ  18.30 ΜΕ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ
2)ΑΝ Η ΟΔΟΣ ΜΠΙΛ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ  του ΜΠΑΡΥ ΤΖΕΚΙΝΣ   
   ΣΑΒΒΑΤΟ-ΚΥΡΙΑΚΗ  18.30
3) ΑΡΑ ΓΚΙΟΥΛΕΡ -ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ των BINNUR KARAEVLI και FATIH KAYMAK  
   ΔΕΥΤΕΡΑ -ΤΡΙΤΗ  17.30
4)Η ΝΕΑ ΒΑΒΥΛΩΝΑ  των  Κόζιντσεφ-Τράουμπεργκ.
  ΠΕΜΠΤΗ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  19.00
5)«Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ» του VLADIMIR BORTKO.  
   ΠΕΜΠΤΗ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  19.00

Εκθέσεις

ΕΚΘΕΣΗ ΧΑΡΑΓΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗΣ 1941-1944: Aπό τη συλλογή του Χρήστου Π. Μοσχανδρέου

Στο χώρο της βίλας Ζωγράφου, αρχιτεκτονικό τοπόσημο της πόλης μας, η οποία σήμερα αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους χώρους πολιτισμού και αναψυχής της περιοχής Ζωγράφου, θα φιλοξενηθεί για το επόμενο διάστημα, η έκθεση «Χαράγματα μνήμης 1941-1944: Aπό τη συλλογή του Χρήστου Π. Μοσχανδρέου».

Η έκθεση συνδιοργανώνεται από τη Βουλή των Ελλήνων και τον Δήμο Ζωγράφου και παρουσιάζει τη συλλογή του Ζωγραφιώτη Χρήστου Π. Μοσχανδρέου, η οποία περιλαμβάνει σπάνια εικαστικά και εκδοτικά τεκμήρια που αποτυπώνουν ανάγλυφα την περίοδο της Κατοχής-Αντίστασης-Απελευθέρωσης.

Στόχος της έκθεσης είναι να αναδειχθεί η καλλιτεχνική παραγωγή που κατέγραψε τα δεινά του ελληνικού λαού τα χρόνια 1941-1944, ενώ παράλληλα λειτούργησε ως ένας τρόπος αντίστασης απέναντι στον κατακτητή. Καλλιτέχνες όπως οι Σπύρος Βασιλείου, Κώστας Γραμματόπουλος, Χρήστος Καγκαράς, Αντώνης Κανάς, Βάσω Κατράκη, Γιάννης Κεφαλληνός, Αλέκος Κοντόπουλος, Λουκία Μαγγιώρου, Δημήτρης Μεγαλίδης, Κώστας Πλακωτάρης, Α. Τάσσος είναι οι δημιουργοί έργων υψηλής αισθητικής και ιστορικής αξίας.
Από Τρίτη 19 Μαρτίου θα είναι ανοικτή για το κοινό και  θα διαρκέσει έως τις 10 Νοεμβρίου 2019 και θα λειτουργεί Δευτέρα έως Παρασκευή 11 πμ – 2 μμ & 6-9 μμ και Σάββατο & Κυριακή 11:00 πμ – 13:00 μμ & 18:00 μμ – 20:00 μμ.
***

“Ρήγας και επανάσταση” – Για το έργο και το μαρτυρικό τέλος του Ρήγα και των επτά συντρόφων του

Η έκθεση, η οποία αναπτύσσεται στην Αίθουσα “Ελευθέριος Βενιζέλος” και στο Περιστύλιο, επιχειρεί να αναδείξει μέσα από τεκμήρια που συγκεντρώθηκαν απ’ όλη την Ελλάδα -το Βελεστίνο, το Ναύπλιο, την Τήνο, το Μέτσοβο, τον Βόλο, τη Χίο, τη Ζαγορά, την Καστοριά, τη Σιάτιστα, τα Ιωάννινα- τους πνευματικούς και ιδεολογικούς όρους που οδήγησαν τον Ρήγα στη μετάβαση από τον λόγιο πατριωτισμό στη ριζοσπαστική επαναστατική δράση, όπως και στη δραματική κατάληξη με τον βίαιο και οδυνηρό θάνατο του ίδιου και των επτά συντρόφων του.

Μέσα από τις έξι ενότητες της έκθεσης αναδεικνύεται η σημασία της Χάρτας και τα δίκτυα επιρροής και δράσης του Ρήγα. Παρουσιάζονται σπάνιες παλαίτυπες εκδόσεις, χάρτες, εφημερίδες, κειμήλια και έργα τέχνης –πίνακες και γλυπτά– από τις συλλογές της Βιβλιοθήκης της Βουλής και από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Στόχος της είναι να αναδείξει το έργο και το μαρτυρικό τέλος του Ρήγα και των επτά συντρόφων του τα χρόνια που προηγήθηκαν της Ελληνικής Επανάστασης και του Αγώνα που οδήγησε στη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Ο Ρήγας σχεδίασε ένα επαναστατικό κίνημα που οραματιζόταν το πέρασμα από τον δεσποτισμό σε μια δημοκρατική πολιτεία που περιλάμβανε όλους τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κυρίως της Βαλκανικής Χερσονήσου.

Επισκέψεις στην έκθεση «Ρήγας και επανάσταση»:

Κάθε Σάββατο και Κυριακή (από 10:00 έως 14:00) η επίσκεψη στην έκθεση είναι ελεύθερη για όλους τους πολίτες. Είσοδος από τη Λεωφόρο Β. Σοφίας, με επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας.

Μία Κυριακή το μήνα, ώρα 11:00, πραγματοποιούνται ξεναγήσεις στην έκθεση (χωρίς ξενάγηση στο κτήριο της Βουλής). Διάρκεια: περίπου 60΄. Για να δηλώσετε συμμετοχή, τηλεφωνήστε από Δευτέρα έως Πέμπτη (09:00–16:00) στα τηλέφωνα 210 373 5247 ή 210 373 5245.

Είναι προγραμματισμένες ξεναγήσεις για τις ακόλουθες Κυριακές: 7/4/2019, 5/5/2019, 9/6/2019.

Οι επισκέψεις και οι ξεναγήσεις στην έκθεση πραγματοποιούνται σε όλη τη διάρκεια του έτους, εκτός του μηνός Αυγούστου και των επίσημων αργιών.

***

«Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Πηγή αστείρευτης έμπνευσης και αιτία βαθιάς αισθητικής συγκίνησης, το Ωραίο, αποτυπώνεται οπτικά στα αρχαία έργα τέχνης, συνιστώντας μια διαρκώς μεταβαλλόμενη εικόνα στην ιστορία της ανθρώπινης δημιουργίας.

Η νέα περιοδική έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» αναδεικνύει τις διαφορετικές εκφράσεις αισθητικής σε ετερογενή κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα από τη νεολιθική περίοδο μέχρι την ύστερη αρχαιότητα, αξιοποιώντας το εξαιρετικά ευρύ χρονολογικό φάσμα που καλύπτουν οι συλλογές του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Τριακόσιες σαράντα αρχαιότητες από τις πλούσιες συλλογές του σε συνδυασμό με σύγχρονα ψηφιακά μέσα, προσφέρουν μια αισθητική πανδαισία και υπόσχονται ένα ταξίδι στο χρόνο γεμάτο αισθητικές απολαύσεις.

«Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Η περιοδική έκθεση «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» αποτελεί το τελευταίο μέρος της εκθεσιακής τριλογίας που σχεδιάστηκε για να τιμήσει την επέτειο των 150 χρόνων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου από τη θεμελίωση του εμβληματικού κτιρίου που το στέγασε.

Η τριλογία άνοιξε το 2015 με την έκθεση «”Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια…” Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος-19ος αιώνας», όπου μεταξύ άλλωναναδείχθηκε το πολιτισμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η ανάγκη για την ίδρυση του Εθνικού Μουσείου, και συνεχίστηκε με τις «Οδύσσειες», μια έκθεση που αποτύπωσε αφαιρετικά και συμβολικά τη διαχρονική προσπάθεια του ανθρώπου για δημιουργία και εξέλιξη.

Η έννοια του Ωραίου, την οποία πραγματεύεται η τρίτη στη σειρά έκθεση, συνιστά τον ιδανικό επίλογο, αφού η καλλιέργεια έρωτος προς τας καλάς τέχνας ήταν θεμελιώδης ανάμεσα στους καταστατικούς σκοπούς του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (ΒΔ 31.7.1893). Επικεντρωμένη στην πνευματικότερη και υψηλότερη στιγμή της ανθρώπινης δημιουργίας, η έκθεση υποστηρίζει την αισθητική ενατένιση, καλώντας ταυτόχρονα τους θεατές να διερευνήσουν την πνευματική βάση των αισθητικών επιλογών.

Το εκθεσιακό αφήγημα αρθρώνεται σε τέσσερα μέρη

Στην «Αιώνια αισθητική» παρουσιάζονται επιλεγμένα αντικείμενα της καθημερινότητας, που καταγράφουν τις συνεχείς εναλλαγές και τις διαφορετικές εκφράσεις αισθητικής στην ανθρώπινη διαχρονία. «Το ωραίο και το επιθυμητό» επιχειρεί μια ουσιαστική προσέγγιση στις αισθητικές προτιμήσεις των αρχαίων κοινωνιών με βάση όσα αποκαλύπτουν οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για την ομορφιά και τα αρχαιολογικά ευρήματα που αφορούν την ένδυση, την κόμμωση, τα κοσμήματα και τον καλλωπισμό. Το τρίτο μέρος με τίτλο «Προβάλλοντας το σώμα» παρακολουθεί την έκφραση του ωραίου στην εικαστική απόδοση του ανθρώπινου σώματος από τη νεολιθική περίοδο μέχρι τους ιστορικούς χρόνους. Στο τέλος, «Η ατέρμονη αναζήτηση»αποσκοπεί στον αισθητικό στοχασμό ως προς τη σημασία του ωραίου και την αξία του για τον άνθρωπο.

Την έκθεση θα πλαισιώσουν καθ’ όλη τη διάρκειά της πολλά πειραματικά εργαστήρια. Επιστήμονες, καλλιτέχνες και τεχνίτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα προσφέρουν την ειδική τους γνώση για να εξηγήσουν στους επισκέπτες τις πειραματικές τους προσεγγίσεις στην υφαντική της νεολιθικής περιόδου, το ένδυμα στο Αιγαίο κατά τη δεύτερη χιλιετία π.Χ., τη μυκηναϊκή ενδυμασία, την πολυχρωμία των αρχαίων γλυπτών και την απόδοση του Ωραίου στην αρχαία ελληνική μουσική.

Την έκθεση συνοδεύει επιστημονικός κατάλογος στα ελληνικά, έκδοση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων. Θα επακολουθήσει σύντομα και η αγγλική έκδοση.

Η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το κοινό από τις 26 Μάη.

Ώρες λειτουργίας (θερινό ωράριο ως 31/10):

Δευτέρα 13.00-20.00

Τρίτη – Κυριακή 8.00-20.00

 

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: