Δύο ποιήματα του Στρατή Γαλιάτσου
Γνωρίσαμε την Ρίτα Μπούμη – Παπά μέσα από το ποιητικό της έργο και δεν κρύβουμε την έκπληξή μας όταν έπεσε στην αντίληψή μας μια δική της συλλογή διηγημάτων, ένα από τα οποία μοιράζεται σήμερα η στήλη με τους αναγνώστες της. Αν νοιώσατε κι εσείς την ίδια έκπληξη, τότε σίγουρα θα βρείτε τη συνέχεια συναρπαστική…
“…Θα επιμένεις στη ζωή. Ίσως τούτο να μην είναι τύχη καλή για σε. Υποχρέωσή σου όμως είναι, για πείσμα του εχθρού, να ζεις έστω και μια μέρα παραπάνω…”
Από την αρχαιότητα μέχρι και τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου.
“Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, Πουλάκι της φτωχειάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου…”
Είναι τόσο δυνατή η οσμή του φόβου στους ανθρώπους, ώστε χαλάει την ευωδιά της νοτισμένης γης, των φυτών και των δέντρων, των βρύων, των μούρων και των μανιταριών που ο άνεμος μου φέρνει απ’ το πυκνό δάσος.
“Καλέ παππούλη, καλέ σύντροφε, καλέ παιδόπουλο μπάρμπα Βασίλη, ντουφέκια κλέφτικα ελασίτικα κρέμονται στα κλαδιά του τραγουδιού σου…”
Ο κομμουνιστής θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, κριτικός, πεζογράφος Βασίλης Ρώτας, ήταν πάνω από όλα ένας αγωνιστής. Το μεγάλο σχολείο για εκείνον ήταν η φτώχεια, αλλά μέσα σε αυτήν δεν υπήρχε μιζέρια, υπήρχε πνευματικότητα και θέληση για αγώνα…Ένας αγώνας που εμπλουτίζεται καθημερινά από τις εμπειρίες, τα βιώματα, τις ελπίδες και τα όνειρα του εργαζόμενου λαού.
“…Θ’ ανάψω το θυμιατήρι να μυρώσει ο τάφος σου Άλλωστε πάντοτε περπάταγες την άνοιξη Μες στις πασχαλιές ……………………………………………………………. Θ’ ανάψω φύλλα δάφνης να γεμίσει δόξα ο ουρανός.”
“…Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε που βρήκα τη μπογιά Οι τοίχοι του κελιού το μυστικό το κράτησαν…”