“Τ’ άνθη μου τι να τα κάνεις σε τόπο που ύπουλα σε κοιτούν Τα φιλιά μου τι να τα κάνεις σε τόπο που η ζωή χάνεται…”
Δυο ποιήματα του Θανάση Σάλτα για τους πεσόντες στο Μπλόκο της Κοκκινιάς και στο Μπλόκο της Καισαριανής
Οι αστοί δεν δημιουργούν ιστορία. Εμπλουτίζουν το ποινικό τους μητρώο”. Το γεννοβόλημα της πλάσης συνεχίζεται. “Ελευτερία είναι η γνώση της ανάγκης”
Ακατανόητα συναισθήματα και σκέψεις που επιβάλλονται σε ένα αδύναμο Εγώ.
Κι όσοι βγουν στο δρόμο/ από οργάνωση, ένστικτο ή οργή/ εισπράττουν του βούρδουλα το νόμο/ και του σκήπτρου την επιβολή
“Πρωθυπουργός και αρχηγοί του Γ.Ε.Σ. στην περηφάνια μου ανοίξανε πληγές Μεγάλους λόγους εκφωνούν με παρρησία Σπάνιο είδος η εθνική ανεξαρτησία…”
Η Μ είχε ακούσει να λένε πως έχουμε έλλειμμα παιδείας. Αυτή είχε βγάλει κουτσά-στραβά το γυμνάσιο, αλλά τα πιο πολλά σκουπίδια τα μάζευε σε φοιτητικά γλέντια στο Ψυρρή. Ή μάλλον όχι, στο Κολωνάκι, στα πάρτι της καλής κοινωνίας.
Α, φίλε καημένε Σε περίμενε ο έρωτας η ζωή σε περίμενε Δεν πρόλαβες να χαρείς ν’ αντισταθείς δεν πρόλαβες.
Έγινε η καρδιά μας πέτρα που θα κουβαλήσουν στα ξερονήσια του αύριο
Ακόμη κι αν ένας λείπει άδικα όλοι είμαστε μόνοι στη γιορτή και το θρήνο
