Βλέπω το φίλο να σηκώνει κάτι με τα χέρια του και να το εναποθέτει στα χορτάρια, μακριά από την άσφαλτο. Πλησιάζω. Εντέλει, πρόκειται για τρία κουταβάκια. Το ένα είναι εμφανώς πεθαμένο ή πιο συγκεκριμένα πατημένο. Έμεινε ένα ακόμη να κλαψουρίζει στην άσφαλτο δίπλα του με κλειστά τα ματάκια του.

Μας πιάνουν οι παραξενιές μας, οι παρεξηγήσεις γίνονται ακόμα πιο εύκολες και το κλείσιμο στο καβούκι μερικές φορές αναπόφευκτο. Έτσι είχε γίνει και εκείνο τον χειμώνα με ένα φίλο. Αλλά παρ’ όλες τις δυσκολίες δεν θα το έβαζα κάτω, θα έκανα την κίνηση και στο τέλος ας μην άξιζε.

Τυφλώθηκα από έναν έρωτα παράφορο και ανελέητο. Την ήθελα, πόσο την ήθελα! Δε λογάριασα τίποτα προκειμένου να την κατακτήσω. Θα κάνω τα πάντα για να μη χάσω την αγάπη μου, θα καταφύγω σε όποιο δόλιο μέσο χρειαστεί για να την κρατήσω κοντά μου. Για να χορτάσω εξουσία και δύναμη, για να γευτώ όσο περισσότερη εξουσία μπορώ!

Γιατί περπατώ; Γιατί έτσι! Γιατί μπορώ! Γιατί δεν γίνεται αλλιώς! Περπατώ όταν υπάρχει λόγος, περπατώ και για πλάκα! Περπατώ με μια γκάμα ατελείωτη…

Θέλω να σου πω μια ιστορία για έναν άνθρωπο που γνώρισα μια φορά, πριν από πολλά χρόνια. Ήταν σαν όλους τους άλλους. Με αδυναμίες, με φόβους, με άγχη, αλλά και μ’ εξυπνάδα πολλή, με σπιρτάδα, καλοσύνη και αγάπη. Είχε όμως ένα διαφορετικό πάνω του. Ήταν μικροσκοπικός!

Χρόνια γεμάτα κατάρα.
Μετά το θάνατο και πριν τη ζωή.

Με μία απορία ξύπναγε και κοιμόταν:
Μα γιατί δεν αλλάζει κάτι; Γιατί δεν έρχεται
κάτι καλύτερο, γιατί η κοινωνία αυτή χειροτερεύει;

Γράφω, όπως γράφουμε λίγο-πολύ όλοι μας. Φωτογραφίζω, όπως το κάνουμε λίγο-πολύ όλοι μας. Όλοι μας έχουμε ένα αφήγημα να μοιραστούμε, έτσι απλά.
Ιωάννα Ζορμπά

Η Σέλι από την Κυψέλη, αγαπούσε πιο πολύ από όλα το μάθημα των καλλιτεχνικών. Ήταν μόλις 8 ετών, όμως ζωγράφιζε υπέροχα. Ο πατέρας της, της είχε δωρίσει ένα μικρό μεταλλικό κουτί με κηρομπογιές που φυλούσε με πολλή προσοχή στο συρταράκι του γραφείου της.

Ένα διήγημα του Μπάμπη Καββαδία