Όταν ο θεός του μπάσκετ προσγειώθηκε στην Ελλάδα

Στις 2 Δεκέμβρη του 1979, κάνει ντεμπούτο με τη φανέλα του Άρη στο ελληνικό πρωτάθλημα, εναντίον του Ηρακλή, ο Νίκος Γκάλης, που θα γινόταν ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ και πιθανότατα ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών. Ο Nick ήταν εμφανώς τρακαρισμένος, και μολονότι σημείωσε 30 πόντους, οδηγώντας την ομάδα του στη νίκη με 79-78, είχε πολλά άστοχα σουτ, κάτι που ανησύχησε το συμπαίκτη του, Βαγγέλη Αλεξανδρή.

-Βαγγέλη, νομίζεις πως θα τα ξαναχάσω; ήταν η αφοπλιστική απάντηση του Γκάλη, για να τον καθησυχάσει. Και όντως, ελάχιστες βραδιές ήταν τόσο άστοχος, εφεξής, αφού συνήθως έβλεπε την μπασκέτα, σα βαρέλι.

Ο “Τίγρης” (παρατσούκλι του Αλεξανδρή) ήταν αυτός που είχε αναλάβει το μαρκάρισμα του μεγάλου άσου, στην πρώτη προπόνησή του στην Ελλάδα, ως αμυντικός εξολοθρευτής, για να καταλήξει λαχανιασμένος μετά από λίγη ώρα στο συμπέρασμα πως “δεν παίζεται”.

Με αφάνα και το νο 7 στη φανέλα -προτού καταλήξει στο αγαπημένο του 6, που αποσύρθηκε από τον Άρη και κοσμεί την οροφή του γηπέδου που πήρε το όνομά του

Ο Γκάλης επέλεξε το καλοκαίρι του 79′ να έρθει στον Άρη επειδή είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα της περασμέμνης χρονιάς και εξαιτίας της προσέγγισης των ανθρώπων του, που ταξίδεψαν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, μίλησαν με τους γονείς του και τους χάρισαν μια χριστιανική εικόνα. Πολύ μακριά δηλαδή από τα αυστηρά επαγγελματικά κριτήρια που καθόρισαν τις μετέπειτα επιλογές του Γκάλη, που χαρακτηρίστηκε ως ο πρώτος παίκτης που έφερε τον επαγγελματισμό στην Ελλάδα. Είχε βρει μάλιστα δικαστικά τον μπελά του για αυτό το λόγο, καθώς είχε απαντήσει σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου πως το επάγγελμά του είναι μπασκετμπολίστας -σε μια εποχή που θεωρητικά το άθλημα ήταν ερασιτεχνικό. Πρόσθετε όμως πως αγαπούσε τόσο πολύ το άθλημα, που θα το έκανε ακόμα και αν χρειαζόταν να παίζει δωρεάν…

Ο πατέρας του Γκάλη καταγόταν από τη Ρόδο και ονομαζόταν Γεωργαλής, το οποίο κόπηκε και συντμήθηκε κατά τη συνήθη πρακτική των Αμερικάνων, που δυσκολεύονταν να το προφέρουν. Παρόλο που η ελληνική καταγωγή του ήταν αδιαμφισβήτητη, ο Gangster -όπως τον βάφτισαν αργότερα και του έμεινε, αφού βομβάρδιζε τα καλάθια των ευρωπαϊκών γηπέδων κατά συρροή- χρειάστηκε να πολιτογραφηθεί ως δημότης Τριλόφου (!) -ένα χωριό λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη- για να ξεπεραστούν κάποια γραφειοκρατικά εμπόδια.
Πρόδρομος του επαγγελματισμού ή όχι, η μεταγραφή του είχε πάντως κάποια “τυπικά ελληνικά” χαρακτηριστικά.

Από δημοσιεύματα της εποχής για τον πρώτο του αγώνα του Άρη, όπου “ο πολυσυζητημένος Γκάλλης -sic- μονοπώλησε τις προσπάθειες”

Ο Γκάλης είχε σπουδαία κολεγιακή καριέρα στο Σίτον Χολ κι έγινε νταφτ από τους θρυλικούς Σέλτικς της Βοστώνης -όπου πήγε την ίδια περίοδο ο Λάρι Μπερντ. Δεν έπαιξε όμως ποτέ με τη φανέλα τους -και στο ΝΒΑ γενικώς- κάτι που ο εμβληματικός παράγοντας, Ρεντ Άουερμπαχ, θεωρούσε ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της καριέρας του.

Από τέτοιες μικρές συγκυρίες, καθορίστηκε ο ερχομός του Nick στην Ελλάδα και η αλλαγή κεφαλαίου -με ολόχρυσες σελίδες- για το ελληνικό μπάσκετ. Κάτι που λίγοι μπορούσαν να υποψιαστούν 38 χρόνια πριν, στο ντεμπούτο του Γκάλη στην Ελλάδα, αλλά και τα πρώτα χρόνια του στα μέρη μας. Τότε δηλαδή που ο Γκάλης είχε έρθει σε άτυπη κόντρα με τον Χάρη Παπαγεωργίου -το άλλο μεγάλο αστέρι της εποχής για τον Άρη- που παραγκωνίστηκε για το δικό του χατίρι, κι ο προπονητής του, Ντούσαν Ίβκοβιτς, είχε προβλέψει φεύγοντας πως η ομάδα δε θα κατακτούσε ποτέ τίτλους, όσο παραμένει στις τάξεις της ο Γκάλης.

Εναντίον του Ολυμπιακού -στο βάθος διακρίνεται ο Στιβ Γιατζόγλου και ο Αλεξανδρής μυστακοφόρος

Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους: κύπελλα, πρωταθλήματα, χιλιάδες καλάθια, διακρίσεις, και πρόσφατα η είσοδος του Γκάλη στο Hall of Fame του ΝΒΑ. Μπορεί ο Ντούντα να λογιζόταν -και ήταν- σοφός (αν και ο Φασούλας του το έβγαλε ειρωνικά το παρατσούκλι), αλλά διεκδικεί το βραβείο με την πιο αποτυχημένη προφητεία όλων των εποχών στον αθλητισμό…