Ο Φάρα, ο… Μάρα και το κακό συναπάντημα

Ο Μπολτ θα μπορούσε να έχει τελειώσει την καριέρα του πέρσι στο Ρίο, ως χρυσός ολυμπιονίκης κι απόλυτος κυρίαρχος των σπριντ. Διάλεξε έναν τελευταίο χορό στο Λονδίνο, την πόλη όπου ξεκίνησαν όλα για αυτόν, αλλά απείχε πολύ από το να μοιάζει το φινάλε του με κύκνειο άσμα. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση, έχασε μετά από πολλά χρόνια για να αρκεστεί στο χάλκινο μετάλλιο στα 100, αλλά το κοινό τον αποθέωσε κι ήταν σαν να ζητάει ανκόρ σε συναυλία (κι άλλο, κι άλλο). Κι αυτό ήρθε στη σκυταλοδρομία 4Χ100, με τη χρυσή ομάδα της Τζαμάικα. Εξελίχτηκε όμως σε εφιάλτη.

Ο Μπολτ έτρεχε τελευταίος, και στις καλές του εποχές, θα κάλυπτε οποιαδήποτε διαφορά, καταπίνοντας τους αντιπάλους του. Αλλά όχι τώρα. Στα πρώτα βήματα, έπαθε μυικό τραυματισμό κι έπεσε κάτω, σφαδάζοντας, χωρίς να τερματίσει ποτέ. Στην τελευταία του παράσταση, ο άνθρωπος-αστραπή απέδειξε πως είναι κοινός θνητός, σαν όλους τους άλλους. Κι είχε το πιο επώδυνο αντίο, όχι μόνο εξαιτίας του τραυματισμού του, αλλά της τελικής γεύσης που άφησε στους θαυμαστές του.

Ο Μο Φάρα είναι ο Μπολτ των μεγάλων αποστάσεων.  Μεγάλωσε στην εμπόλεμη Σομαλία, που είναι κι η πατρίδα του, πολιτογραφήθηκε ως Βρετανός και άρχισε να κυριαρχεί στα 5 και στα 10 χιλιόμετρα, παραμένοντας αήττητος από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Εκεί όπου επέστρεψε για να κλείσει την καριέρα του, μπροστά στο κοινό του, με δύο ακόμα χρυσά. Στον τελικό των 10 χιλιάδων μέτρων άντεξε την πίεση (και τα σπρωξίματα) των Κενυατών συναθλητών του και κράτησε τα σκήπτρα του. Αλλά στα 5 χιλιάδες μέτρα, η στρατηγική των Αιθιόπων ήταν πιο αποτελεσματική. Τον περικύκλωσαν στον τελευταίο γύρο, τον έκλεισαν, κι η αντεπίθεσή του στην τελική ευθεία, από την εσωτερική, δεν μπόρεσε να του δώσει κάτι παραπάνω από τη δεύτερη θέση.

Ένα ασημένιο μετάλλιο, για να χρυσώσει το χάπι της ήττας. Αλλά και η ύψιστη ανταμοιβή για κάθε αθλητή, καθώς του έλαχε να μιλήσει στη μικτή ζώνη με τον τιτάνα Χατζηγεωργίου, για να ακούσει το:
-So! Mo…
Αντί για το κλασικό: So! First of all… congratulations.
Ο Φάρα και το κακό συναπάντημά του με τις άρες-μάρες του Έλληνα δημοσιογράφου.

Ο Μπολτ κι ο Φάρα έκλεισαν τη σπουδαία καριέρα τους με μια ήττα. Αλλά αυτό δε μειώνει σε τίποτα την πορεία και το μέγεθός του. Ίσα-ίσα, που μια μικρή ατέλεια στο φινάλε τονίζει περισσότερο την τελειότητα που προηγήθηκε και την αξία των κατορθωμάτων τους.

Υστερόγραφο

Η χτεσινή, προτελευταία βραδιά (και τελευταία για τους Μπολτ και Φάρα) είχε πολλούς μεγάλους τελικούς (μικρές και μεγάλες σκυτάλες, ακοντισμό ανδρών) αλλά και μια προσωπική ιστορία, που ξεπερνά το αθλητικό πλαίσιο. Η νικήτρια και παγκόσμια πρωταθλήτρια στο άλμα εις ύψος των γυναικών ήταν η Μαρία Λασιτσκένε (Κούτσινα). Η μόνη αθλήτρια που έχει απειλήσει το τρομερό παγκόσμιο ρεκόρ της Βουλγάρας, Στέφκα Κονσταντίνοβα (με 2.09) από τη δεκαετία του 80′. Πέρυσι δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τον τίτλο της χρυσής ολυμπιονίκη, στο Ρίο, εξαιτίας του “ψυχροπολεμικού” αποκλεισμού σχεδόν σύσσωμης της ρωσικής αποστολής και της υπόθεσης αναβολικών στην οποία εμπλεκόταν η ρώσικη ομοσπονδία.

Φέτος, κατάφερε να πάρει την έγκριση της Διεθνούς Ομοσπονδίας (IAAF) για να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ως ανεξάρτητη κι όχι ως αθλήτρια της Ρωσίας, αφού στο ενδιάμεσο παντρεύτηκε ένα Λιθουανό, άλλαξε επίθετο, ακόμα και την εμφάνισή της. Έτσι στην απονομή των μεταλλίων, μετά τη νίκη της, αντί για το ρωσικό ύμνο (που έχει κρατήσει την ίδια μελωδία με το σοβιετικό), ακούστηκε αυτός της IAAF!

Και μην ξεχνάτε το (αφόρητα κλισέ κι ανακριβές) επιμύθιο: η πολιτική δεν έχει θέση στον αθλητισμό…