Φιλίππο Ιντσάγκι – Γεννημένος σε θέση οφσάιντ

Ο Φιλίπο Ιντσάγκι έγινε γνωστός ως Σούπερ Πίπο, που στα ελληνικά προσφέρεται για πονηρούς συνειρμούς, αλλά είναι το ιταλικό όνομα του ήρωα Σούπερ-Γκούφι.

Σε τι ήταν σούπερ όμως ο Ιντσάγκι; Δεν είχε τρομερό εκτόπισμα ή δύναμη, δεν ήταν ο πιο δυνατός επιθετικός στον κόσμο, δεν είχε τα πιο φονικά τελειώματα. Ήταν όμως πάντα στο κατάλληλο σημείο, έχοντας εκπληκτική αίσθηση του χώρου, του παιχνιδιού και κάθε φάσης ξεχωριστά. Έπαιζε πάντα στο όριο, στην ευθεία γραμμή με τον τελευταίο αμυντικό, για να σπάσει τη ζώνη του αντιπάλου, και αυτό ήταν που που έκανε το Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να πει τη διάσημη ατάκα πως ο Ιντσάγκι γεννήθηκε σε θέση οφσάιντ.

Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 9 Αυγούστου του 1973, και έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στην Πιατσέντσα. Έπαιξε δανεικός στην Αλμπινολέφε και στη Βερόνα -που την βοήθησε να ανέβει κατηγορία με τα τέρματά του. Μπήκε στο στόχαστρο της ανερχόμενης τότε Πάρμα, όπου σκόραρε μόλις δύο φορές -τη μία απέναντι στην παλιά του ομάδα, ξεσπώντας σε κλάματα. Αναγεννήθηκε όμως με τη φανέλα της Αταλάντα, σε μια μαγική χρονιά, με 24 γκολ, όπου σκόραρε απέναντι σε όλες τις ομάδες του Καμπιονάτο.

Αυτό ήταν το διαβατήριό του για τη Γιουβέντους του Λίπι, που έψαχνε τον αντικαταστάτη του Κριστιάν Βιέρι. Έγινε η αιχμή του δόρατος μιας φονικής επιθετικής τριάδας, μαζί με το Ζιντάν και τον Ντελ Πιέρο, πέτυχε ένα τσουβάλι γκολ -τιμώντας και τις ελληνικές ομάδες που πέτυχαν τη Γιούβε- κέρδισε τίτλους και διακρίσεις, όχι όμως και το Τσου-Λου, που του αντιστεκόταν, μέχρι να γίνει ροσονέρι.

Το 01′ η έλευση του Νταβίντ Τρεζεγκέ τον οδήγησε στην έξοδο από το Τορίνο. Η Μίλαν έγινε ο επόμενος και τελευταίος σταθμός της καριέρας του, λέγοντας “μίλε γκράτσιε” για το δωράκι. Οι ροσονέρι ήταν από τις καλύτερες ομάδες της εποχής, με παικταράδες ολκής -από το Σεβτσένκο και τον Κρέσπο, ως τον Κακά, τον Πίρλο και το Ζέεντορφ- και ο Ιντσάγκι είχε την ευκαιρία να ακολουθήσει τα χνάρια του Μάρκο Βαν Μπάστεν, που ήταν το παιδικό του είδωλο.

Το βασικό στοιχείο της Μίλαν είναι πως έδινε πάντα μεγαλύτερη αξία και βάρος στην Ευρώπη, παρά στο Καμπιονάτο. Μαζί της ο Σούπερ Πίπο έφτασε τρεις φορές στην πηγή του τελικού, για να πιει τις δύο σαμπάνια από την κούπα του πρωταθλητή. Το 03′ πανηγύρισε κόντρα στην παλιά του ομάδα, τη Γιουβέντους. Το 05′ δεν ήταν παρών στο θαύμα της Πόλης και τη μεγάλη ανατροπή της Λίβερπουλ, που γύρισε τον τελικό από το 3-0 για να βγει νικήτρια στα πέναλτι. Δύο χρόνια αργότερα όμως, ήταν πρωταγωνιστής στον τελικό της Αθήνας και τη ρεβάνς της ομάδας του, πετυχαίνοντας τα δύο γκολ της έβδομης -και τελευταίας ως σήμερα- κούπας με τα μεγάλα αυτιά.

Στο ενδιάμεσο ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου με τη Σκουάντρα Ατζούρα, που έγραψε ιστορία στο Μουντιάλ της Γερμανίας, μετά από μια χρονιά με έντονους κλυδωνισμούς λόγω του σκανδάλου “Καλτσιόπολις”, που έριξε τη Γιουβέντους στη Serie B, χωρίς να αφήσει όμως ανεπηρέαστη τη Μίλαν. Ο Ιντσάγκι δεν ήταν βασικό στέλεχος, πέτυχε όμως ένα γκολ απέναντι στους Τσέχους -σε μια πολυφωνική ομάδα σαν τα μουσικά σύνολα της Κάτω Ιταλίας- και αυτό ήταν ουσιαστικά το κύκνειο άσμα του με την εθνική, στα 33 του χρόνια, αφού κόπηκε από την αποστολή για το EURO του 08′.

Στη συνέχεια ήρθαν αρκετοί τραυματισμοί και η αγωνιστική κατηφόρα της Μίλαν, με τον Ιντσάγκι να το παλεύει όμως σχεδόν μέχρι τα 40 και να επιστρέφει πάντα, σε μια ομάδα που είχε πάντα χώρο για σπουδαίους βετεράνους. Στον τελευταίο αγώνα του απέναντι στη Νοβάρα, πέτυχε το νικητήριο γκολ στα τελευταία λεπτά του αγώνα, αποχαιρετώντας με τον καλύτερο τρόπο το κοινό της ομάδας, που αποχαιρετούσε με τη σειρά της τους Γκατούζο, Ζέεντορφ και Νέστα. Πραγματικό τέλος εποχής…

Η νέα εποχή βρήκε τον Ιντσάγκι να ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, αυτό του προπονητή, όπου μάλλον όμως τα καταφέρνει καλύτερα ο μικρός του αδερφός, Σιμόνε Ιντσάγκι. Ο ίδιος έκανε ένα αποτυχημένο πέρασμα από τη Μίλαν και πλέον ηγείται της Βενέτσια στις μικρότερες κατηγορίες, περιμένοντας το επόμενο “μαγικό φιστίκι” του Σούπερ-Πίπο, που θα στείλει τον ήρωα ξανά στην κορυφή.