34 χρόνια μετά – Δεν μπορεί να περιμένει…

Όλα τα άλλα κινούνται σε σουρεαλιστικά ύψη και δεν προσεγγίζονται με λογικά κριτήρια. Εκτός κι αν θεωρούμε λογικό να πέφτει κατηγορία ο Λεβαδειακός του Κομπότη.

Πώς ήταν ο ΠΑΟΚ πρωταθλητής με ΠΑΣΟΚ και πώς είναι τώρα με ΣΥΡΙΖΑ; Πώς ήταν η ζωή το μακρινό 1985; Και πόσα χρόνια θα χρειαστεί να περιμένουν οι οπαδοί του για το επόμενο;

Αυτά δεν έχουν και τοση σημασία. Σημασία έχει πως ο ΠΑΟΚ είναι πρωταθλητής, εξασφάλισε μαθηματικά τον τίτλο, μία αγωνιστική πριν το τέλος, και οι οπαδοί του που έχουν κάνει όλη την πόλη μια κινούμενη φιέστα, δεν μπορούν να περιμένουν να δούνε την ομάδα να σηκώνει το τιμημένο.

Όλα τα άλλα κινούνται σε σουρεαλιστικά ύψη και δεν προσεγγίζονται με λογικά κριτήρια. Εκτός κι αν θεωρούμε λογικό να πέφτει κατηγορία ο Λεβαδειακός του Κομπότη.

Οι χασάπηδες του νομού ρίχνουν την τιμή στα αμνοερίφια, για να γιορτάσουν την Ανάσταση της ομάδας τους, ενώ στην Αθήνα ανεβαίνει η τιμή στα σουβλάκια -κι ας είναι διφορούμενο, σαν πέναλτι στο 90′, τι σημαίνει αυτό σε κάθε πόλη.

Βάλτε φωτιά, κάψτε καλά…

Ο Βιερίνια μπαίνει να παίξει τραυματίας στο 5-0, στις καθυστερήσεις, για να τον αποθεώσει το γήπεδο. Ένα χρόνο μετά από το “τι είναι αυτό ρε”, που αποδείκνυε ότι έχει γίνει οριστικά Έλληνας, παίρνει τη σκυτάλη από τους αρχηγούς των προηγούμενων τίτλων, τον Ιωσηφίδη (85′) και τον Κούδα. Κι είναι κρίμα που δεν μπορεί να σχολιάσει πολιτικά τον Κούδα για την επιλογή του να είναι υποψήφιος του Ορφανού:
-Ο que é isso?

Το γήπεδο αποθέωσε ακόμα και το διαιτητή κι υπάρχει λόγος σοβαρός. Όχι για τα δύο πέναλτι που έδωσε, αλλά γιατί πέντε μήνες πριν είχε γίνει θύμα επίθεσης τραμπούκων, και τώρα επανέρχεται στα γήπεδα και το μαγικό κόσμο του ελληνικού πρωταθλήματος.

Η κερκίδα ζητούσε από το Λουτσέσκου να εκτελέσει πέναλτι ο γκολκίπερ-Σούπερμαν Πασχαλάκης. Αλλά αν θεωρείτε γραφικό αυτό -ή τη στολή και το μαλλί του Πασχαλάκη- είναι γιατί δεν έχετε δει τα τουί του Τσίπρα και των Συριζοτρόλ…

Ο ΠΑΟΚ είχε να δει τίτλο από την εποχή του ΠΑΣΟΚ, με το αρκτικόλεξο του οποίου τον χώριζε ένα σίγμα, που δεν ήταν ο σοσιαλισμός, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ως δυσφημιστής του, αλλά ο Σαββίδης. Για το Σαββιδισμό αγωνιζόμαστε όλοι σύντροφοι. Και για το σουρεαλισμό ίσως. Κι αλίμονο αν παίρνετε τα παραπάνω τοις μετρητοίς…

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: