Υπάρχει χειρότερη Ελλάδα. Και την έχουμε.

“Εντάξει δεν τον λες και ισορροπημένο άνθρωπο – drag queen ήταν…”
“Ε, μεταξύ μας δε θα τον λυπηθώ, δε θα τον αγιοποιήσουμε κιόλας…”
“Τι δουλειά είχε να μπει στο κατάστημα;”
“Σιγά ποιος τον κυνηγούσε; Ποιος είπε ότι κάποιος τον κυνηγούσε;”
“Στην τελική κι εγώ δε ξέρω πώς θα αντιδρούσα στη θέση του κοσμηματοπώλη!”

Σήμερα (σ.σ. 21 Νοέμβρη) συμπληρώνονται δύο μήνες από την – αποδεδειγμένα πλέον – δολοφονία του Ζακ. Ο Ζακ όμως δε δολοφονήθηκε μόνο μια φορά. Δολοφονείται κάθε φορά που κάποιος υποστηρίζει επώνυμα ή ανώνυμα κάποια από τις παραπάνω φράσεις. Κάθε φορά που κάποιος σε κάποια συζήτηση αμφισβητεί όσα έχουν αποδειχθεί πια μέσω του ιατροδικαστικού πορίσματος, ρίχνει ακόμα μια κλωτσιά στον άνθρωπο αυτόν, κι ας μην είναι πια 21 Σεπτέμβρη, κι ας μην είναι στη Γλάδστωνος. Μπορεί όσοι συνέβαλαν στο βιολογικό θανάτο του Ζακ να μετρώνται στα δάκτυλα του ενός ή και των δυο χεριών· εντούτοις, ηθικοί αυτουργοί είναι αυτομάτως όλοι οι προαναφερθέντες.

Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθώ – όπως άλλωστε παρακολουθούν και πολλοί άλλοι – όλους όσοι εξουσιάζουν στο χώρο της δημοσιογραφίας (και όχι μόνο) να ποδοπατούν βασικούς κανόνες δεοντολογίας, μνήμες νεκρών, αλλά και να μη διστάζουν να ποδοπατήσουν ακόμα και την ίδια τη ζωή όσων μένουν πίσω.

Τα παραδείγματα όσων ποδοπατούνται αμέτρητα. Εκείνη τη νύχτα στο άβατο των Εξαρχείων η σφαίρα εξοστρακίστηκε και σκότωσε τον Αλέξη γιατί βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Τον Φύσσα τον σκότωσαν για τη μπάλα. Μάντεψε: βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Τον Λουκμάν τον σκότωσαν σε διαμάχη γιατί σε κάποιους έκλεισε το δρόμο. Ο Θανάσης σκοτώθηκε γιατί έπεσε από το λεωφορείο ώστε να αποφύγει τον ελεγκτή. Ο κύπριος φοιτητής σκόνταψε κι έπεσε πάνω στη ζαρντινιέρα, απρόσεκτος καθώς ήταν. Το πρεζάκι, η οροθετικιά αδερφή, η τελειωμένη, ο ένοπλος ληστής, εν ολίγοις, “σκοτώθηκε” γιατί βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, ενώ ο θύτης βρισκόταν “εν θερμώ” και ενεργούσε σε “αυτοάμυνα”.

Τα παραδείγματα των ποδοπατητών, επίσης. Μέρες πριν τη δολοφονία του Φύσσα ο Πέτρος Γαιτάνος δήλωνε πως του αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής. Ο Βύρων Πολύδωρας πως ένα τέτοιο κόμμα δεν αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία. Ο Στέφανος Κασιμάτης (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου) υποστήριζε πως οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Χρυσή Αυγή – όσοι και μόνον όσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης χαρακτήριζε ΝΔ και ΧΑ αδελφά κόμματα. Ο Γιάννης Πλούταρχος έβλεπε στα μάτια της Χ.Α την έξοδο κινδύνου από το …αδιέξοδο. Ο Γιώργος Τράγκας μαρτυρούσε πως οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες τον ενημέρωναν πως δεν είναι ναζιστικό κόμμα. Η Ντόρα Μπακογιάννη ισχυριζόταν πως η ΧΑ της φέρεται με “με το σεις και με το σας”. Ο Ανδρέας Λοβέρδος παρουσιάζε τη ΧΑ ως ένα αυθεντικό κίνημα. Ο Γιάννης Μπέζος αποκωδικοποιούσε στην κοσμοθεωρία του το χαστούκι του Κασιδιάρη ως γροθιά στο κατεστημένο. Ο Σάκης Ρουβάς δεν τρόμαξε που ο κόσμος ψήφισε ΧΑ. Ο Σταμάτης Γονίδης έκρινε πως όσοι δεν τρων κουτόχορτο ψηφίζουν ΧΑ. Ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος ρομαντικά δήλωνε πως η Χρυσή Αυγή μπορεί να καταστεί γλυκιά ελπίδα για τον πολίτη. παραπάνω λίστα συμπληρώνεται καθημερινά με ρήσεις …σημαινουσών προσωπικοτήτων.

Μετά το εξώφυλλο του Π.Θ. με τη φωτογραφία του Παύλου, τώρα ήρθε το επόμενο κερασάκι. Ήρθε η Εφ.Συν. με τη φωτογραφία του Ζακ. Πολλοί αναρωτήθηκαν κατά πόσο αυτή η κίνηση ήταν λάθος. “Στην τελική αυτός δεν είναι ο ρόλος της δημοσιογραφίας; Να αποκαλύπτει την αλήθεια;”, είπε ο συνάδελφος στη δουλειά. Χθες, λοιπόν, γύρισα το κεφάλι μου απ’ την άλλη. Ασυναίσθητα. Για λίγα λεπτά σταμάτησα να σκέφτομαι, σταμάτησα να βλέπω, σταμάτησα να ακούω. Ένιωσα όμως χρέος μου να επανέλθω. Να αντιδράσω. Τελικά αποφάσισα.
Η μετριοπάθειά σας, βρωμάει φασισμό.

Και για σένα που σίγουρα θα αναρωτηθείς, μη ρωτήσεις φωναχτά “πού κολλάει η Χ.Α. εδώ;” Μη διανοηθείς να ρωτήσεις. Κατάπιε τη γλώσσα σου, άνοιξε τα μάτια σου, άνοιξε τα αυτιά σου και ψάξε. Ψάξε να βρεις και να μάθεις. Πριν είναι αργά. Και απαντώντας στον συνάδελφο, θα κλείσω με ό,τι πολύ σωστά είπε η Μαρία: “Χρέος των μέσων είναι να αποκαλύπτουν την αλήθεια όχι να υιοθετούν πρακτικές που ανήκουν σε παρελθούσες καταστάσεις και δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοσιογραφική έρευνα.”