Στην Τατιάνα… Τατιανιές

Μην τρίβετε χαιρέκακα τα χέρια σας. Δεν πρόκειται να την περάσω στην μηχανή του κιμά που τόσο αγαπά εκείνη να βάζει τους καλεσμένους της. Θα αποδώσω τα του  Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.

Το πιο εύκολο είναι να γελάσουμε με την Τατιάνα που ανέβηκε στον Έβρο αυτές τις μέρες.  Το δύσκολο είναι να μιλήσουμε για το πώς εμφανίζεται και πώς επιζεί το φαινόμενο ”Τατιάνα” στις οθόνες και στις ζωές μας.

Θα πω ανοιχτά την γνώμη μου για εκείνη: Για μένα είναι μια μεσοαστή με πνεύμα μικροαστής, που κατάφερε όπως πολλές άλλες να ανέβει στον αφρό χάρης στις παχιές αγελάδες των περασμένων δεκαετιών. Κατάφερε να γίνει γνωστή και να βγάλει χρήματα, τόσα ώστε να μπορεί να πείσει τον εαυτό της πως ανελίχθηκε κοινωνικά. Το όνειρο κάθε μεσαίου να απλώσει τα πόδια του πέρα από το πάπλωμά του.

Μόνο που, ένας φουσκωμένος τραπεζικός λογαριασμός δεν σε κάνει αυτόματα και μέλος μιας κοινωνικής τάξης. Αυτό το έχει αναδείξει καλύτερα μέσα από το έργο του ο Μολιέρος. ”Ο αρχοντοχωριάτης” είναι η τέλεια παρομοίωση για πολλούς και πολλές νεο-κάτι μέχρι νεοπλούτου.

Αυτό αποδεικνύεται και μέσα από την συνεχή επίδειξη ακριβών πραγμάτων και ιδανικών, ιλουστρασιόν στιγμών σε καλοστημένα σκηνικά μπροστά σε κάμερες για τα κοινωνικά δίκτυα. Ένας άνθρωπος που απολαμβάνει την ζωή του, δεν σκέφτεται να στηθεί στον φακό. Ένας άνθρωπος που  έχει τοποθετήσει σωστά στο μυαλό του το χρήμα και την χρηστικότητά του, δεν φωτογραφίζεται με πανάκριβες τσάντες και κοσμήματα.

Ένας άνθρωπος που τα έχει βρει με το μέσα του, δεν μπορεί την μια μέρα να δείχνει η κυρία ”Τέλεια” και την άλλη να προσποιείται την γυναίκα της διπλανής πόρτας που συναισθάνεται το πόνο μιας γυναίκας από το Πέραμα.

Η Τατιάνα ξεκίνησε σαν δημοσιογράφος στο πάνελ του Γιώργου Παπαδάκη και ως εκφωνήτρια ειδήσεων του Αντέννα. Γρήγορα κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί προς αυτή την κατεύθυνση και είπε να ανέβει στο άρμα της εποχής με το όνομα ”το πιο εύκολο”. Πριν την κρίση είχαμε ζήσει μια μακριά εποχή ματαιοδοξίας, εύκολου πλουτισμού, ακαματοσύνης, υπερφίαλης αντίληψης και χαμηλής πνευματικότητας. Το χρήμα έρεε, τα δάνεια μοιράζονταν σαν αστεράκια νίντζα και όποιος δεν βούταγε τα χέρια, όχι τα δάκτυλα, τα χέρια του ως τους ώμους στο μέλι αρπάζοντας ό,τι έβρισκε, ήταν ο χαζός, ο ονειροπόλος, ενίοτε ο κομμουνιστής που έχει μείνει σε παλιές εποχές.

Και η Τατιάνα βούτηξε και έγινε η ”Μεσημεριανού” μας. Σε μικρά καναλάκια αμφιβόλου ποιότητας και ήθους, έστηνε πανελάκια με τον κάθε τυχαίο που αποκτούσε λόγο στα ξεκούδουνα. Η Τατιάνα, μάγκες, είχε ανακαλύψει ένα πρωτόγονο Facebook πριν το Facebook, που ο κάθε αδιάγνωστος ψυχικά έβγαινε και έλεγε ό,τι του φαινόταν του Λωλοστεφανή και όλης της οικογένειας του Λωλοστεφανή.

Υπο-celebrities γέμιζαν τα πάνελ της. Άνθρωποι με προβλήματα ψυχικά, σωματικά ή πνευματικά γινόντουσαν ρετάλια μπροστά της. Γυρνούσαμε σαν παιδιά το μεσημέρι στο σπίτι και βλέπαμε στις οθόνες μας την Χειλουδάκη, την Μπάρκα και μια μπανάνα, την κυρία Πιταούλη με ένα δύσμοιρο τσιουάουα, μια σοπράνο πρώην ηθοποιό βιντεοκασέτας που δεν θυμάμαι πώς την λένε πια, την οικογένεια Φλωρινιώτη κ.α. Ένα πολύχρωμο universe by Τατιάνα. Το οποίο είτε το ήθελες είτε όχι, έπαιζε μετά σε όλες τις υπόλοιπες εκπομπές μέσα στην μέρα. Πρωί σε ειδησεογραφικές εκπομπές, βράδυ σε σατιρικές εκπομπές, σε ειδήσεις. Σου πολτοποιούσε το μυαλό.

Σε αυτή την αναπαραγωγή δεν έφταιγε φυσικά η Τατιάνα. Είναι υπεύθυνη μόνο για τις εκπομπές της. Το ότι έγινε δημοφιλής μέσω άλλων εκπομπών, έχει να κάνει με την επιλογή των υπεύθυνων ανθρώπων προγράμματος που έφτιαχναν την σκαλέτα. Μετά άρχισε το παραμύθι πως τάχα “ο κόσμος αυτά θέλει να βλέπει”. Αυτά του έδωσες και βλέπει.

Μετά έπεσε η αντιγραφή της αντιγραφής και βγήκαν άλλες χειρότερες από την Τατιάνα, με ακόμα χειρότερα πάνελ και με περισσότερους αδιάγνωστους ανθρώπους. Δεν μπορούσες να ανοίξεις  την τηλεόραση και να μην δεις μια ρώγα, έναν κώλο, μια αρρωστημένη κατάσταση, στριγγλιές και χαστούκια.

Τι κι αν τα πρόστιμα έπεφταν βροχή; Άρχισαν όλοι αυτοί να αμφισβητούν όσους ήταν απέναντι. Άρχισαν να χλευάζουν το ΕΣΡ, την κρατική τηλεόραση, τους κουλτουριάρηδες, όσους έλεγαν ”’Ημαρτον”. Και η Τατιάνα έχοντας αναγνώριση ως τηλε-κουτσομπόλα, απολάμβανε τις δάφνες της και μας έφερνε μέχρι και την Φιλιππινέζα της μπροστά στα μάτια μας, τότε που είχε πιάσει φωτιά ο σταθμός του New Channel που ναυάγησε σαν όνειρο. Μια από μας… αλλά με Φιλιππινέζα. Αχ, μωρέ Φιλιππινέζα, τι σκεφτόσουν όταν γεννιόσουν;

Μετά, πρώτη στροφή στην καριέρα της. Το μουσικό reality show. Πολτοποιήσαμε ανθρώπους με ιδιαιτερότητες, καιρός να πολτοποιήσουμε και το μυαλό νέων παιδιών.

Έπειτα κάνα δυο αποτυχημένες προσπάθειες αναπαραγωγής ξένων concept όπως το φιλόδοξο ”Μίλα” όπου 5 γυναίκες θα παρουσίαζαν μαζί μια εκπομπή. Έξω πέτυχε γιατί η κάθε μια ήξερε τον εαυτό της, τον ρόλο της στο πάνελ και κυρίως την ηλικία της. Όταν όλες θέλουν να το παίξουν πρώτες και κουμπαρομπεμπέκες, τα πράγματα έχουν ατυχή κατάληξη.

Μετά ήρθε η κρίση και δεν είχε πέραση το ξέμπουρλο των προηγούμενων ετών. Έπρεπε επειγόντως να βρεθεί ένα concept που να ταιριάζει στην εποχή και να αποτελέσει σωσίβιο για την καριέρα της Τατιάνας. Κάτι που να μιλά για κοινωνικά θέματα, ”τώρα που τα πράγματα έγιναν στριμόκωλα και στον οισοφάγο βάλαμε ψαρόκολλα” που έλεγαν και τα Ημισκούμπρια. Και βρέθηκε έτοιμο concept-άκι από την Αμερική. Η Τατιάνα έγινε Όπρα ή προσπάθησε να γίνει, όπως μπορούσε.

Στήθηκε μια εκπομπή με μια παρουσιάστρια χωρίς γνώσεις πάνω σε κοινωνικά ζητήματα, χωρίς γνώσεις ψυχολογίας, χωρίς καλά-καλά γνώσεις δημοσιογραφίας, αφού πάντα ο κώδικας δεοντολογίας ξετιναζόταν στα χέρια της. Άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα κάθονταν δίπλα στην Τατιάνα να πούνε τι και σε ποιον;

Για άλλοθι φέρναμε και κάποιον ειδικό, ψυχολόγο ή ψυχίατρο, ο οποίος μέσα σε ελάχιστη ώρα έβγαζε διάγνωση ή έλεγε κάτι γενικόλογα. Ανάλογα το θέμα, στήναμε 3-4 εκπομπές, τον/την ξεζουμίζαμε και μόλις νιώθαμε πως αρκετά, κούρασε, δεν κάνει νούμερα πλέον, ένα πατ-πατ στην πλάτη και άντε μου από εδώ.

Αυτές οι εκπομπές είναι επικίνδυνες με τον τρόπο που στήνονται και με τον τρόπο που επιδερμικά παρουσιάζουν τα θέματα. Ούτε αυτό είναι ευθύνη της Τατιάνας και της κάθε Τατιάνας. Είναι ευθύνη του επιστήμονα να μην αφήνει ούτε τον εαυτό του, ούτε ανθρώπους με προβλήματα να γίνονται ξεφτιλίκι για τα νούμερα. Το κλάμα στην κάμερα έφερε νούμερα και ευρώ στην Τατιάνα και σε όλους μας θα έπρεπε να φέρει ντροπή.

Τα τελευταία χρόνια έχει απασφαλίσει σαν παρουσιάστρια και λογικό μου ακούγεται. Τόσα χρόνια κάτω από τα φώτα, να σερβίρει τόσα σκουπιδο-προγράμματα και να καταφέρνει να επιβιώνει, και μόνο γι’ αυτό δείχνει απίστευτη εξυπνάδα και προσαρμοστικότητα. Έχει απασφαλίσει τόσο, ώστε να βγαίνει απροκάλυπτα και να μιλά υπέρ των επενδύσεων, των δεξιών πολιτικών και των συντηρητικών ιδεοληψιών. Το κατά πόσο τα πιστεύει η ίδια και πόσο και σε ποιο βαθμό απλά προσπαθεί να γαλιφιάσει τα αφεντικά της, αυτό δεν το γνωρίζω.

Θα μου πει κάποιος ”Δημοκρατία υπάρχει. Να μην πει την γνώμη της;”. Μόνο την γνώμη της λέει και απ’ τα λίγα που ξέρω γύρω από την δημοσιογραφική δεοντολογία, την παραλέει κιόλας. Αν όντως θέλουμε και σεβόμαστε τον πλουραλισμό και την ελευθερία, τότε γιατί ομοειδείς γνώμες σαν της Τατιάνας προβάλλονται νυχθημερόν και δεν υπάρχει σε κάθε κανάλι και ένας κομμουνιστής που θα κάνει καθαρή προπαγάνδα όσες ώρες κάνουν οι δεξιοί ή οι κεντρώοι δημοσιογράφοι; Έχουμε ξεμείνει από κομμουνιστές δημοσιογράφους;

Καθαρή προπαγάνδα υπέρ του ”Ναι” έκανε απροκάλυπτα την εποχή του δημοψηφίσματος, ποδοπατώντας την έννοια της αντικειμενικότητας. Δεν ήταν η μόν,η αλλά ήταν η μόνη που ξεφτιλίστηκε δημόσια από Συριζαία (Συριζαία της καρδιάς μας ομολογουμένως, που δυστυχώς προδόθηκε αλλά να αγιάσει το στόμα σου, όπου και αν βρίσκεσαι τώρα).

Στα 8 λεπτά που διαρκεί το βίντεο κάποιος μαζεύει τα αντικείμενα του γραφείου του μέσα σε κούτα για να φύγει πριν τον/την διώξουν αναμφίβολα…

Ο Σύριζα πρόδωσε ανθρώπους και έδωσε την χαρά στους θιασώτες του ”Ναι” να γελάσουν με τους ”αριστερούς”, κάνοντας μάγκα το κάθε κατακάθι. Όπως τους τυπάδες που χτύπησαν και δολοφόνησαν μπροστά στα μάτια όλων μας τον Ζακ Κωστόπουλο. Και δώσ’ του ξέπλυμα του καρκινοπαθούς κοσμηματοπώλη που είδε τάχα ένα πρεζάκι με μαχαίρι να μπαίνει στο μαγαζί του και τι άλλο να έκανε από το να τον σκοτώσει; Και να τα γκάλοπ ..

Χαϊδεύει τα αυτιά σιγά-σιγά του κάθε συντηρητικού και επιτέλους βγαίνει και ο Κούλης και είναι ”Και αγάπες και λουλούδια και ζωή παραμυθένια”. Μιλάνε για αλλαγή κλίματος, για ανάπτυξη, για σικ. Αποσιωπούν το ξεπούλημα, την φτώχεια, την ανεργία, την οικονομική ανισότητα. Πάλι δυστυχισμένοι άνθρωποι στους καναπέδες μας ”Πείτε μας για την δυστυχία σας  καλέ! Πόσο πολύ πονάτε; ” και άτομα με ανούσιες ζωές χωρίς λόγο που απλά απασχολούν την δημοσιότητα και το χρόνο μας ”Αχ, πες μου, πώς γνωριστήκατε; Πότε με το καλό ένα παιδάκι; Έχεις κατάθλιψη; Είναι της μόδας οι καλλιτέχνες να έχουν ξέρεις”.

Η ίδια παρουσιάζεται συμπονετική, ηθική, άμεμπτη, σοβαρή, περήφανη ως Ελληνίδα χριστιανή. Όπως χιλιάδες εκεί έξω που σκαλίζουν τις ζωές των άλλων και νιώθουν ηδονή πως είναι καλύτερες από την πλέμπα. Την αγκίδα στο μάτι του άλλου βλέπουμε και όχι το δικό μας το δοκάρι.

Στο σήμερα, φορά την καμπαρτίνα της σικάτη και πάει με τις μποτούλες της πάνω στον Έβρο. Να συμπαρασταθεί στις γυναίκες των συνόρων. Μια σικάτη στις καλαμιές. Να βγάλουμε φωτογραφίες στην τρίχα και λίγο πιο πέρα η δυστυχία να μας κοιτά από τα συρματοπλέγματα.# είμαι περήφανη ελληνοπούλα # μια απο εσάς, # σύνορα η υποκρισία μου δεν γνωρίζει, πόσο μ΄αγαπώ, #τι άλλο να κάνω Σκάι για τον Κούλη.

Φταίει αυτή μόνο; Ξέρετε πόσες Τατιάνες υπάρχουν εκεί έξω; Μιμήτριες ή original που χρησιμοποιούν τα σοβαρά θέματα για selfies και προβολή; Που το μυαλό τους φτάνει ως ένα σημείο;

Αν επιπλέει η Τατιάνα είναι γιατί στο πρόσωπό της κάποιοι βλέπουν τον εαυτό τους ή μάλλον μια ”βελτιωμένη εκδοχή” του. Μας αρέσει σαν λαό η κλειδαρότρυπα, χαιρόμαστε με την δυστυχία του άλλου, να κουτσομπολεύουμε, μας αρέσει να αμαυρώνουμε το κάθε τι ωραίο, ψάχνουμε το λάθος στο σωστό, το ανήθικο στο ηθικό, μας αρέσει να είμαστε όχι έξυπνοι αλλά οι Πονηρίδηδες, αυτοί που θα βάλουν τρικλοποδιά στον άξιο για να καθίσουν στην θέση του, μας αρέσει να μπαρουφολογούμε νομίζοντας πως λέμε σοφίες. Ταυτόχρονα είμαστε και υποκριτές, θέλουμε όλες τις βρωμιές μας να τις εκτελούμε με χαμόγελο, να δείχνουμε μειλίχιοι, καλοί, ηθικοί, καθαροί σαν την Τατιάνα.

Δεν φταίει μόνο η Τατιάνα για ό,τι είναι ή για ό,τι έγινε αλλά και εμείς. Αν δεν ήμασταν σαν την Τατιάνα, δεν θα ‘χαμε καμιά Τατιάνα στις οθόνες, στις ζωές μας και στα σύνορα.