Οι χειροπέδες σφίγγουν

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ: Αν οι χειροπέδες σ’ έναν ολόκληρο λαό ήταν φτιαγμένες από νερό, η μια γλυκό η άλλη αρμυρό, τότε η μια θα ‘γραφε Καστελλόριζο κι η άλλη Πρέσπες.

Αν οι χειροπέδες σ’ έναν ολόκληρο λαό ήταν φτιαγμένες από νερό, η μια γλυκό η άλλη αρμυρό, τότε η μια θα ‘γραφε Καστελλόριζο κι η άλλη Πρέσπες. Κι η αλυσσίδα στο μεταξύ τους, με κρίκους από μνημόνια, «ξένους» και συνάμα απόλυτα οικείους ταξικά «δακτύλους», σφαγή εργασιακών κι ανθρώπινων πραγματικά δικαιωμάτων, βία και συνεχή εκφασισμό της καθημερινής ζωής, γιγάντιο νεομεταναστευτικό κύμα λόγω φτώχιας και προσφυγικό τσουνάμι να κρούει κλειστές συνειδησιακές θύρες.

Κλειδί για τη μια χειροπέδα δεν είναι ούτε θα γίνει η έξοδος η οργανωμένη πάνω στα πρότερα σκατά, ως αναγκαστική, τάχαμου δήθεν, αριστερή υποχώρηση ως την προσχώρηση στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Θα σφίξει με περικοπές συντάξεων και διεύρυνση της φορολογικής βάσης ως την εξαθλίωση των μαζών, μέσα στη διετία και συνεχώς εποπτευόμενη μέχρι το 2060. Η δεύτερη που μας περάστηκε διχαστική θηλιά εκτός απ’ το χέρι και στο λαιμό, θα μας εξαντλήσει σ’ έναν πόλεμο που αργά η γρήγορα θα ξανακρωτηριάσει την ευρύτερη βαλκανική. Άλλωστε αυτό είναι το σχέδιο της ευρωνατοϊκής σπουδής περί το μακεδονικό, πάλαι ποτέ ανατολικό ζήτημα, που τώρα εκετείνεται απ’ το Κόσοβο που ακολουθεί, ως την Κύπρο που θα διχοτομηθεί «δίκαια και βιώσιμα»…

Καθώς μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο ενός περίπου έτους ή και μικρότερη, ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος θα μετατραπεί σε συμπυκνωμένη χωματερή και πλημμυρίδα οπορτουνίστικων χυδαιολογημάτων. Ήδη τα πρώτα δείγματα φαίνονται με την εμπροσθοφυλακή, πολιτική και μηντιακή, του εργολαβικής προδιαγραφής αντικομμουνισμού. Θα θεριέψουν οι προσωπικές επιθέσεις-αποδομήσεις χαρακτήρα και εικόνας, απ’ τον Κουτσούμπα ως τον πολίτη της διπλανής πόρτας, που αντιστέκεται στη «διαρροή» ότι με ρουβικονίες, κασιδιαριές και μπαρμπαρούσικα κακαρίσματα αρχίζει η μεγάλη συριζαίικη επανάσταση που θα οδηγήσει στη «συνανάπτυξη» της ντόπιας αστικής τάξης με τις γειτονικές νεοσύλλεκτες του κλυδωνιζόμενου καπιταλισμού.

Τα φασισταριά, καταλύτης της ωραίας και εντελώς καμμένης αριστερής ατμόσφαιρας, φουσκώνουν μπράτσα, ακονίζουν σουγιάδες και… δικάζονται σε συνθήκες γραφειοκρατικού πάρτυ ταραγμένοι στη νομιμότητα.
Ο αμερικάνος πρέσβης περιοδεύει στη ελληνική επικράτεια, εποπτεύοντας την εγκατάσταση των δυνάμεων νέας εποχής προτεκτοροποίησης χώρων κι όχι χωρών, κι ουδείς κάνει τον κόπο να συσχετίσει την πρεσπιάδα με την πορεία του σερβοκοσσοβάρικου διαλόγου, που ξέμεινε από μεσολαβητή και εντός του ψυθυρίζεται πως η διχοτόμηση του νατοϊκού κρατιδίου ίσως να ήταν, κατά τον ποιητή μας, μιά κάποια, λύσις… Δεν ιδρώνει αριστερό αυτί και δεξιός όρχις.

Το τραγούδι του νεκρού αδερφού ξαναγίνεται της μόδας στα Βαλκάνια. Και μετά της τουρκικές εκλογές θ’ ακουστεί μέχρι και στα τουριστικά μπαράκια του φθηνού ποτού και της ακόμα φτηνότερης ζωής… Η Κασσάνδρα, θυμηθείτε, απέρριψε την πρόταση να παρελαύνει σε πασαρέλα φορώντας γόβες με κατοχυρωμένο το κόκκινο ως εμπορικό σήμα για τις σόλες τους!

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: