Σκοτάδι στο τούνελ

Παίζει να είμαι ένας από τους ελάχιστους κατοίκους αυτής της χώρας που δεν έχει δει ποτέ εκπομπή της Νικολούλη. Διαβάζω μετα μανίας αστυνομικά μυθιστορήματα, βλέπω true crime ντοκιμαντέρ, ταινίες και σειρές εγκλημάτων και μυστηρίου. Αλλά αυτό το κράμα τρασίλας και μπατσίλας δεν μπόρεσα ποτέ να το καταναλώσω.

Όχι ότι είναι η χειρότερη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης. Όταν έχεις μεγαλώσει με Ερωτοδικείο ή όταν ακόμα επιβιώνουν Παρατράγουδα και Σεφερλήδες είναι δύσκολο να δεις πού βρίσκεται ο τηλεπάτος. Όμως η Νικολούλη ανήκει σε άλλη κατηγορία. Επικράτησε τηλεοπτικά σε τέτοιο βαθμό που έγινε λαϊκή ρήση, γι’ αυτό λέμε ότι αν χάσεις κάτι θα πρέπει να πας στη Νικολούλη για να στο βρει. Αυτή την …αντιποίηση αρχής, η έμπειρη δημοσιογράφος ήταν πάντα πρόθυμη να την αναλάβει.

Ερευνούσε πάντα κατόπιν υποσχέσεων για μεγάλες αποκαλύψεις, φωτογράφιζε ύποπτους, τηλεδίκαζε και έβρισκε και καμιά φορά κανέναν αγνοούμενο υπό τους ήχους μουσικής που παραπέμπει σε θρίλερ και σκηνοθεσία που κόβει την ανάσα. Όλα αυτά πάντα μετά απο το απαραίτητο διαφημιστικό διάλειμμα και πάντα αξιοποιώντας τις πληροφορίες που λάμβανε από τις αρχές.

Δε γνωρίζω ποια είναι η πραγματική της συνεισφορά – αν υπάρχει- στην επίλυση κάποιας υπόθεσης. Δεν ξέρω τι ρόλο παίζουν οι συνεργάτες της που κάνουν ότι μιλάνε στο τηλέφωνο όση ώρα διαρκεί η εκπομπή. Γνωρίζω όμως ότι δεν είναι καθήκον καμίας εκπομπής να αναζητά λύσεις σε ανθρωποκτονίες. Γνωρίζω όμως ότι μπροστά στο θέαμα και τα ευρώ της τηλεθέασης καμιά δεοντολογία και κανένας ηθικός φραγμός δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο.

Επίσης αναρωτιέμαι για ποιο λόγο η μακροβιότατη αυτή εκπομπή που ασχολείται με το αστυνομικό ρεπορτάζ δεν έχει αφιερώσει ούτε μισό δευτερόλεπτο έρευνας για βασανιστήρια και περίεργους θανάτους όπως αυτός του Νιγηριανού Εμπουκά που έγινε στο ΑΤ Ομόνοιας. Μόλις πριν λίγους μήνες υπήρξε επώνυμη καταγγελία για σύλληψη και βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ ως συνέχεια της εκδικητικής μανίας της ΕΛ.ΑΣ. να απαντήσει στα επεισόδια της Νέας Σμύρνης. Διορθώστε με αν κάνω λάθος αλλά η ερευνητική ομάδα της εκπομπής δεν αφιέρωσε ούτε μισό δευτερόλεπτο. Για την τραγική σύλληψη του ‘Ινδιάνου’ που τελικά αποδείχθηκε ότι συνελήφθη αναίτια επίσης δεν άναψε φως στο τούνελ. Μήπως για τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα; Μήπως για τη δολοφονία του Ζακ; Για τις καταγγελίες για παιδοβιασμούς που βαραίνουν το Λιγνάδη;

Η δημοσιογραφία υποτίθεται ότι ελέγχει την εξουσία. Ωστόσο ξέρουμε ότι αυτό δεν υπάρχει ούτε στα όνειρα της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων. Στην ελληνική τηλεόραση δε, ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά ερευνητική δημοσιογραφία. Οι τηλεοπτικές εκπομπές που υπόσχονταν αποκαλύψεις και μαχητικά ρεπορτάζ ποτέ δε στρέφονταν ενάντια στην εξουσία ή ενάντια στον ισχυρό. Μεγαλώσαμε με την Κορκολιάδα, τα σουσέλ και άλλες παρόμοιες ιστορίες στις οποίες οι δημοσιογράφοι παρέδιδαν στο μαινόμενο πλήθος κάποιον έτοιμο να κατασπαραχθεί. Ποτέ κάποιον ισχυρό. Η κανονικότητα της δημοσιογραφίας είναι η στενή σχέση της με την εξουσία πολύ πριν μάθουμε να συλλαβίζουμε τις λέξεις «λίστα Πέτσα». Κι αυτό το βλέπει κανείς σε κάθε είδους ρεπορτάζ, αθλητικό, πολιτικό, αστυνομικό.

Γι’ αυτό κάντε τη χάρη στον εαυτό σας. Κλείστε την τιβί. Το βράδυ της Παρασκευής είναι το πιο γλυκό μέρος της εβδομάδας. Βγείτε μια βόλτα, δείτε μια ταινία, διαβάστε ένα βιβλίο κάντε οτιδήποτε άλλο. Αν χρειαζόμαστε φως στο τούνελ είναι γιατί ζούμε στο σκοτάδι.

ΥΓ. Αφήνω αυτό εδώ: