Ούτε κομμάτι γης δεν σας ανήκει

«Γιατί, ρώτησε ο κ. Κ., έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή; Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή. Μα γι αυτό ακριβώς πρέπει να εξαλείψουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες κι αυτούς που τη συναντούν», γράφει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στις ιστορίες του κυρίου Κόυνερ.

Η παραπάνω φράση αποτελεί την αρχή ενός κειμένου, που θα επιχειρήσει να κάνει το εξής παράτολμο: να τα βάλει με τους εκπροσώπους του συλλαλητηρίου, με τον κίνδυνο ο γράφων να χάσει, επειδή αυτοί έχουν περισσότερη εμπειρία από αυτόν και στον φασισμό και τη βλακεία.

Σε αυτό το κείμενο δεν θα ασχοληθούμε με το «ποιόν» αυτών που διοργάνωσαν το συλλαλητήριο. Το έχουν κάνει, άλλωστε, εξαιρετικά ο Νίκος Μπογιόπουλος και ο Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος στον Ημεροδρόμο. Εμείς θα πιαστούμε από ένα σύνθημα που ακουγόταν έντονα στο συλλαλητήριο, το «αναρχικοί και μπολσεβίκοι, αυτή η γη δεν σας ανήκει», και θα διερευνήσουμε σε ποιόν ανήκει τελικά αυτή η γη ή σε ποιόν τέλος πάντων πρέπει ή θέλουμε να ανήκει. 

Πρώτα απ’ όλα, όσοι φώναζαν αυτό το σύνθημα, πέταγαν παράλληλα τρικάκια της Χρυσής Αυγής στους δρόμους – για αυτούς που νομίζουν πως το συλλαλητήριο είχε να κάνει με την πατρίδα, υπερβαίνοντας κόμματα και πολιτική – και κρατούσαν αντισημιτικά πανό που έγραφαν: «Εβραίοι και Βαλκάνιοι της Βουλής τη βάψατε». Θέλουμε να ανήκει η γη μας σε αυτούς;

Επίσης, δεν έλειψαν τα συνθήματα για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, του οποίου η αδερφή μίλησε στο συλλαλητήριο λέγοντας πως «η παρουσία σας εδώ σήμερα είναι η απάντηση στους προδότες», θυμίζοντας το γνωστό απολιτίκ σύνθημα «αλήτες, προδότες, πολιτικοί», που αφενός τσουβαλιάζει τα πάντα, αφετέρου ψαρεύει στα θολά νερά του εθνικισμού και δεν αναδεικνύει τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων. Μήπως θέλουμε η γη μας να ανήκει σε αυτούς; 

Την ίδια στιγμή, παρακολουθήσαμε αρκετούς από τους πολιτικούς του λεγόμενου  «δημοκρατικού τόξου» να συμμετέχουν στο συλλαλητήριο, όπως τον πρώην πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, τον Γεράσιμο Γιακουμάτο, τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον Δημήτρη Καμμένο και τον Παναγιώτη Ψωμιάδη. Βέβαια, δεν είδαμε κανέναν απ’ αυτούς να φωνάζει κατά της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων. Δεν είδαμε κανέναν τους να αναφέρει τους ευρύτερους ανταγωνισμούς που υπάρχουν στην περιοχή, ούτε τα παζάρια που γίνονται σε Κοσσυφοπέδιο και Σερβία και θα τα βρούμε μπροστά μας το επόμενο διάστημα. Εκτός κι αν τα είπαν οι παρακάτω και δεν το πήραμε χαμπάρι.

Αφού δεν ειπώθηκε τίποτα για τα παραπάνω, λοιπόν, δεν θα ειπώθηκε τίποτα όπως καταλαβαίνετε και για τα σχέδια για τη Μεγάλη Αλβανία, που με τη συμφωνία των Πρεσπών, θα προωθηθούν ακόμα πιο έντονα από την αστική τάξη της Αλβανίας και τους Νατοϊκούς συμμάχους της τα επόμενα χρόνια.

Και εδώ δημιουργείται αυτόματα το ερώτημα: αφού δεν έλεγαν τίποτα από τα παραπάνω στο συλλαλητήριο, ποια ήταν τελικά τα συνθήματά τους; Ας δούμε τις φωτογραφίες παρακάτω και θα καταλάβουμε.

Σε αυτούς θέλουμε να ανήκει η γη μας; Σε αυτούς τους ψευτοπατριώτες, για τους οποίους έχει πει εξαιρετικά ο Μάνος Χατζιδάκις: «ο πατριωτισμός των φασιστών έχει τόση σχέση με την πατρίδα, όση σχέση μπορεί να έχουν με τον πατριωτισμό τα άλογα επειδή συμμετέχουν στις παρελάσεις».

Μέσα σε όλα αυτά, είχαμε και τον Άρη Πορτοσάλτε και τον ΣΚΑΙ να ωρύονται για τη ρήψη χημικών, σαν να ανακαλύφθηκαν σήμερα για πρώτη φορά και δεν υπήρχαν όταν τα έριχναν σε διαδηλωτές που διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας ή έκαναν αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις. Από κοντά και το Πρώτο Θέμα να προπαγανδίζει πως «μία χούφτα κουκουλοφόροι» διέλυσαν το συλλαλητήριο, τη στιγμή που πηγές της ίδια της αστυνομίας έκαναν λόγο πως ακροδεξιοί προκάλεσαν τα επεισόδια, ενώ παρόντες στα επεισόδια που έγιναν με τα ΜΑΤ ήταν και τα υπόδικα στελέχη της Χρυσής Αυγής, Γιάννης Λαγός και Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης. Μήπως θέλουμε να ανήκει η γη μας σε αυτούς;

Αν η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι όχι, τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε σε ποιους πρέπει να ανήκει η γη μας. Είναι σαν τις επιχειρήσεις, που πρέπει να ανήκουν σε αυτούς που τις δουλεύουν. Ή σαν το παιδί, που δεν ανήκει σε αυτόν που το γεννά, αλλά σε αυτόν που το μεγαλώνει και το ανατρέφει. Ή σαν το χρήμα, που άλλοι το κερδίζουν κι άλλοι το καρπώνονται. 

Έχει να κάνει στην τελική με αυτό που είχε πει ο Άρης Βελουχιώτης στον ιστορικό λόγο του στη Λαμία: «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δεν νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε».

Και κάτι τελευταίο… Όσοι στήριξαν το συλλαλητήριο, όπως η Αφροδίτη Μάνου, δεν είναι φασίστες, αλλά η παρουσία τους εκεί ενισχύει τους φασίστες και τους νομιμοποιεί. Αυτό έχει γίνει κατά κόρον όλα αυτά τα χρόνια από τις κυβερνήσεις που τους καλούν σε συγκεντρώσεις και συνδιαλέγονται μαζί τους, είτε φανερά είτε κάτω από το τραπέζι. Γι’ αυτό, όποιος νιώθει δημοκράτης και προοδευτικός, δεν πρέπει ούτε να τους σιγοντάρει ούτε να τους ανέχεται.

Αυτοί διάλεξαν στρατόπεδο. Καιρός να διαλέξεις κι εσύ, προτού να είναι αργά…