Καραντίνα Κορονοϊού, SE01, EP49
Τα αντισώματα τα χτίζουμε μόνοι μας. Την συνείδησή μας επίσης. Είναι στο δικό μας χέρι να ανακτήσουμε ό,τι χάθηκε στο όνομα μιας πανδημίας.
Σε μια από τις επιτρεπτές και καταγεγραμμένες μου εξόδους για άθληση πέρασα από την «μικρή πλατεία» μας. «Μικρή πλατεία», έτσι την αναγνωρίζαμε όλοι από παιδιά. Λίγο παραδίπλα βρίσκεται και η «μεγάλη πλατεία». Εμφανώς αλλαγμένη πια, εμφανώς ανακατασκευασμένη. Η «μικρή» μας, από την άλλη, χρόνια ξεχασμένη με μια ξεριζωμένη παιδική χαρά.
Κάθε φορά που περνάω από εκεί, είναι σαν να γυρίζω το ρολόι μου χρόνια πίσω. Εκεί που όλοι θέλαμε να παίξουμε μπάλα στην «μεγάλη», αλλά όταν οι μεγαλύτεροι βρίσκονταν εκεί καταλήγαμε πάντα στη «μικρή». Ένας άγραφος νόμος, αυτός του δυνατού. Αυτή τη φορά όμως, αυτή η νοσταλγία ήταν λίγο διαφορετική. Κι αν αυτή η «μικρή πλατεία» είναι ο περιορισμός μας; Κι αν εκείνη η «μεγάλη» πολυπόθητη πλατεία είναι το μεγάλο παιχνίδι που πάντα παίζεται στις πλάτες μας;
Ξέρεις, παρατηρώ τους τελευταίους μήνες τα γεγονότα. Σου κόψανε κάποιες από τις ελευθερίες σου. Σου ζήτησαν να δίνεις αναφορά για ό,τι κάνεις. Ταυτόχρονα, έβγαιναν για ψήφισμα τροπολογίες που κανείς δεν ξέρει αν θα φύγουν, και πότε. (Μα αλήθεια, κάποιοι νόμοι που ψηφίστηκαν επί Χούντας, γιατί παραμένουν ενεργοί; Μάλλον τους ξεχάσανε…) Συγκεντρώσεις, εργασιακά, προστασία πρώτης κατοικίας, προστασία περιοχών NATURA 2000 και άλλα πολλά πήγαν περίπατο. Ενώ εσύ αναρωτιόσουν τι μήνυμα να στείλεις για να πας δήθεν για τρέξιμο, κάποιοι χόρευαν στο ταψί εσένα και όλη την υπόλοιπη κοινή γνώμη.
Ταυτόχρονα, περάσαμε στον πολυαναφερόμενο –και προαναγγελθέντα– ψηφιακό μετασχηματισμό. Σχολεία και επιχειρήσεις που δεν είχαν καμία ετοιμότητα για μια τέτοια αλλαγή, βιαίως εισήλθαν σε αυτή την εποχή, άλλοι με επιτυχία, άλλοι με πολλαπλά προβλήματα. Μηχανισμοί ελάχιστα δοκιμασμένοι, πόσο μάλλον σε μια περίπτωση που όλοι βρίσκονται σπίτι με δίκτυα τηλεφωνίας υπερφορτωμένα κάτω από τις ονομαστικές συνδέσεις που υπογράφανε όλοι στα συμβόλαια των 24Mbps. Τυχεροί όσοι είχαν αναβαθμίσει σε VDSL ή FtH.
Μιλάμε για ένα κυβερνητικό bullying που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρύψει τα κενά που δημιούργησαν τόσα χρόνια ατασθαλούς εξουσίας στη δημόσια υγεία, την κρατική πρόνοια αλλά και τις τηλεπικοινωνίες. Ας μην τα ρίχνουμε όλα στην κυβέρνηση όμως, γιατί σίγουρα υπήρχαν και οι διαγωνισμοί για το δημόσιο, με επιχειρήσεις που θησαύριζαν παραδίδοντας ένα απλό τίποτα, με καμία ποιότητα και ελλιπείς προδιαγραφές που βολεύουν πάντα. Έτσι λοιπόν σε περιόρισαν στη «μικρή» πλατεία, να παίζεις με τη μπάλα σου εκεί και να μην ενοχλείς τους μεγάλους.
Μα οι μεγάλοι, μάντεψε… σε έχουν ανάγκη! Οι μεγάλοι τρέφονται με χρήματα, και τον πλούτο τον παράγεις εσύ. Με το να σε έχουν κλεισμένο μέσα για την ασφάλειά σου, διακυβεύεται η δική τους. Σου δώσανε ένα επίδομα, το οποίο κάποιοι εργοδότες το εκμεταλλεύτηκαν για να κοροϊδέψουν τον κρατικό μηχανισμό –για άλλη μια φορά– κάτω από την ανοχή του. Μα αν συνεχίζεις να μη δουλεύεις θα πρέπει και να σε ταΐσουν. Και το ξέρεις καλά πως δεν γίνεται να φας το δικό τους φαΐ. Τι θα κάνουν λοιπόν; Θα σε αφήσουν ελεύθερο φυσικά, αλλά όχι πολύ. Μόνο τόσο ώστε να μην καταλάβεις ότι δεν είσαι ελεύθερος1. Και όλο αυτό, σε ένα παγκόσμιο επίπεδο.
Και θα μου πεις, ρε φίλε συνωμοσιολόγος μας έγινες; Κάθε άλλο. Δεν αμφισβήτησα στιγμή την ύπαρξη και τη σοβαρότητα του ιού. Μα δεν μπορώ να αγνοήσω τα όσα γίνονται με αφορμή τον COVID-19. Δεν μπορώ να αγνοήσω τα όσα γίνονται σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, τα κεκτημένα που χάνονται κάτω από το χαλί με την κάλυψη των ΜΜΕ, και την τρομοκρατία που ασκείται συνεχώς σε ανθρώπους που κρέμονται από τα χείλη της τηλεόρασης. Δεν μπορώ να μην γελάσω με όσους καλλιτέχνες τόσα χρόνια δεν διεκδίκησαν τίποτα μέσω του σωματείου τους και του αγώνα τους για οποιονδήποτε άλλον εργασιακό κλάδο, και τώρα τρέχουν πανικόβλητοι να ζητήσουν αλληλεγγύη από τον κόσμο και να πάρουν το επίδομα στήριξης. Σίγουρα το πρόβλημα που βιώνουν είναι άνευ προηγουμένου και καθόλου αμελητέο, όπως σε όλο το εργασιακό φάσμα. Μα αναρωτιέμαι, θα αλλάξουν μυαλά μετά από αυτό; Θα διεκδικήσουν τα δικαιώματα τα δικά τους αλλά και άλλων κλάδων; Και αυτά τα ερωτήματα απευθύνονται παντού.
Δεν βιώνουμε τον ιό, δεν αφορά μόνο την σωματική μας υγεία, αλλά και την πνευματική. Ο ιός αυτός είναι και ένας ιός λήθης. Και σε αυτό, δεν υπάρχουν εμβόλια, ούτε θα ανακαλυφτούν. Τα αντισώματα τα χτίζουμε μόνοι μας. Την συνείδησή μας επίσης. Είναι στο δικό μας χέρι να ανακτήσουμε ό,τι χάθηκε στο όνομα μιας πανδημίας. Η «μικρή» μας πλατεία θα μείνει μικρή και θα σαπίζει, αν εμείς οι ίδιοι συνεχίζουμε να τη βλέπουμε μικρή.
Γιώργος Καββαδίας
1 παραφράζοντας φράση της δημιουργού Μιχαέλας Κυργιαφίνη
Ο Γιώργος Καββαδίας γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον Κορυδαλλό, έχοντας ρίζες και από την Κω. Σπούδασε Πληροφορική στο Α.Τ.Ε.Ι Θεσσαλονίκης, και έχει MSc στα Πληροφοριακά Συστήματα από την ΑΣΟΕΕ. Μέχρι σήμερα εργάζεται στον χώρο της πληροφορικής.
Παράλληλα γράφει από τα 16 του ποιήματα, στίχους, πεζά και άρθρα. Κατά καιρούς κείμενά του έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορα φιλολογικά και ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστοσελίδες. Έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα έξι ποιητικές συλλογές. Οι δύο από αυτές ανεξάρτητη κυκλοφορία, και οι τελευταίες τέσσερις σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Εντύποις. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες.
Στο παρελθόν, υπήρξε αρχισυντάκτης της στήλης για το Ελληνικό Ροκ στο ηλεκτρονικό περιοδικό SouthernRock.gr του Σάββα Συνοδινού.
Το 2017 πήρε μια μηχανή ανά χείρας και άρχισε να φωτογραφίζει. Ένα χρόνο αργότερα, ξεκίνησε να παρακολουθεί σεμινάρια καλλιτεχνικής φωτογραφίας στη Fokal (Φωτογραφική Ομάδα Καλλιτεχνείου).
Ταυτόχρονα με τη συγγραφή και τη φωτογραφία, ασχολείται με το ραδιόφωνο από το 2008 με τελευταία στάση στον DriverFM.gr.
