Ήρωες!

*Της Ελένης Παπαγεωργίου

Στις 16 του Φλεβάρη 1942, κυκλοφόρησε πλατιά η Ιδρυτική Προκήρυξη του ΕΛΑΣ.

Σ’ αυτή διατυπώνονταν οι σκοποί του λαϊκού στρατού, που ήταν:

-Αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας από τους ξένους κατακτητές

–Περιφρούρηση των κατακτήσεων του λαού και των ελευθεριών του εναντίον κάθε επιβουλής και

–Εξασφάλιση της τάξης μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών, ώστε ο λαός να μπορεί να εκφράσει πραγματικά ελεύθερα τη θέλησή του.

Ο ΕΛΑΣ, το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ έγραψε σελίδες απαράμιλλου ηρωισμού στον αγώνα κατά της τριπλής φασιστικής κατοχή της χώρας μας.

Τα παλικάρια και οι κοπελιές του ΕΛΑΣ, αγωνίστηκαν με αυτοθυσία για τα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Με χίλια ονόματα μια χάρη ακρίτας είτ’ αρματολός

αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα είμ’ ο ίδιος ο λαός

Εμπρός ΕΛΑΣ…

Παντού η πατρίδα μ’ έχει στείλει φρουρό μαζί κι εκδικητή

κι απ’ την ζωή μου θ’ ανατείλει καινούργια λεύτερη ζωή

Εμπρός ΕΛΑΣ…

Και επειδή κάποιοι εξ’ ημών, σταθήκαμε πολλοί τυχεροί και μεγαλώσαμε δίπλα σε λαϊκούς αγωνιστές-ήρωες -αντάρτες! Είναι άξιο μνείας να πούμε, ότι οι ίδιοι ομόφωνα δεν ηρωποίησαν τους εαυτούς τους.

Αντιμετώπισαν σαν φυσικό επακόλουθο την ένταξη τους στον αγώνα και την προάσπιση των συμφερόντων του λαού και της πατρίδας, σαν ιερό καθήκον!

Το αξιοθαύμαστο και εντυπωσιακό όμως είναι και η μετέπειτα πορεία τους, τουλάχιστον, κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία, γτ σίγουρα, κάποιοι «λοξοδρόμησαν», άλλοι ρεφόρμισαν, έχουμε και σαν παραδείγματα αρκετά ηχηρά ονόματα.

Πως διαμορφώθηκαν μέσα από τον αγώνα, πως «αναδύθηκαν» μέσα από τα σπλάχνα του κόμματος. Πόσα ενστερνίστηκαν, πόσο επιμορφώθηκαν παράλληλα με τον αγώνα και αργότερα ως μέλη του κόμματος και απέκτησαν μια ευρύτερη, σφαιρική μόρφωση, εφόσον οι περισσότεροι προέρχονταν από φτωχές, αγροτικές κυρίως οικογένειες και οι γνώσεις τους περιορίζονταν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και επί το πλείστον, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού ή και κάποιοι ήταν αναλφάβητοι.

Και δεν μιλάμε ότι απέκτησαν στείρες γνώσεις, αλλά ουσιαστικές. Όπως αταλάντευτα δόθηκαν στην μάχη και την δίνη του πολέμου, μέχρι και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων τους, ομοίως, με τον ίδιο ζήλο συνέχισαν να επιτελούν το κοινωνικό τους χρέος. Θέλαν να διαφυλάξουν την αλήθεια, να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους και όσα αποκόμισαν, να μην παραχαραχθεί η ιστορία και γίνει λεία στα χέρια της προπαγάνδας της αστικής τάξης.

Οι «αμετανόητοι» δεν παρέκκλιναν ούτε μισή φορά από τα πιστεύω τους, δεν ακύρωσαν, δεν υπονόμευσαν, δεν «ξέπλυναν», δεν λύγισαν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Καταδίκασαν απερίφραστα τους δήμιους του λαού. Η ομοψυχία και οι σύμπνοια μεταξύ των συντρόφων ήταν κάτι το συγκλονιστικό! Τα βασανιστήρια, οι εξορίες ή και το εκτελεστικό απόσπασμα του ενός, «αντικατοπτρίζονταν» αυτομάτως στον ψυχισμό του άλλου.

Δεν μπορώ να μην σταθώ και στο προσωπικό βίωμα, που ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η προσφιλής και μόνιμη επωδός του παππούλη μου, «εσείς να φροντίσετε να μεγαλώσετε σωστά και να πατάξετε την κοινωνική αδικία». Είναι ωραίο να ακούς Ρίτσο, Βάρναλη, Χικμέτ, Καββαδία, Λόρκα, Γκάτσο και να κάνεις συνειρμούς με τον άνθρωπο που σου δίδαξε να τους αγαπάς. Ο Μπάρμπα-Θανάσης λοιπόν, έβαζε την τραγιάσκα του κάθε πρωί και με τον Ρίζο ανά χείρας, πήγαινε και έβγαζε φωτοτυπίες με τα πιο σημαντικά άρθρα και πήγαινε στοχευμένα και τα μοίραζε και τον ένοιαζε κυρίως να τα διανείμει εκεί που υπάρχει πιθανότητα να πιάσουν τόπο μελλοντικά. Πάντα απέβλεπε μελλοντικά, στο καλύτερο.

Όλοι αυτοί αυτοί λοιπόν δεν σώσανε μόνο το λαό από την πείνα και από την σκλαβιά, δεν ήταν μόνο ο εθνικό-απελευθερωτικός αγώνας που κέρδισαν, ήταν ότι παράλληλα συνέβαλαν και στην ψυχική ανάταση ενός ολόκληρου λαού. Εκτός των άλλων άφησαν σαν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές ολάκερο το αξιακό τους σύστημα.

Καλή ώρα λοιπόν στην τεράστια ανταρτο-παρέα, όσων «λείπουν», εκεί που βρίσκονται και αν πιστεύαμε στην μετά θάνατο ζωή, είμαστε σίγουροι πως και από εκεί όπως έλεγε και ένας πολύ οικείος και αγαπημένος τους (Λένιν) “Θα συνεργαζόσασταν και με τον διάβολο…” για να εξυπηρετήσετε τις ανάγκες τις τάξης σας. Ο Άρης (Βελουχιώτης) θα τους έλεγε “καλήν αντάμωση στα γουναράδικα”. Εμείς ένα ευχαριστώ να πούμε θα’ ναι λίγο, μακάρι να μπορέσουμε να σταθούμε αντάξιοι των προσδοκιών τους σε όσα μας επιφυλάσσει το μέλλον.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!!!