Ένας χρόνος πανδημία, γκουρμεδιά στην εξουσία…

Δεν έπεσε σα βόμβα. Ούτε σαν κατάρα. Δεν ήρθε από άλλο πλανήτη. Ενέσκηψε εντελώς φυσικά ο κορονοϊός, σ’ αυτόν εδώ το δικό μας πλανήτη, όπως κι άλλες προηγούμενες πανδημίες, με περισσότερα ή λιγότερα θύματα και καμπύλη μεταδοτικότητας ανάλογα με την εποχή και την περιοχή. Σήμερα, μετά από ένα χρόνο, η φρικωδία του απολογισμού παραμένει αδιανόητη! Κι αυτό όχι μόνον επειδή, για παράδειγμα, οι Αμερικάνοι έχασαν μισό εκατομμύριο ανθρώπους, περισσότερους απ’ όσους αθροιστικά σε δυο παγκόσμιους πολέμους και το Βιετνάμ. Όχι μόνον επειδή οι νεκροί παγκόσμια ήδη μετριούνται σε εκατομμύρια. Αλλά επειδή απ’ το 2020 ως το 2021 η επιστημονική γνώση, τα τεχνολογικά μέσα και άλματα κι αυτή η ρημάδα η κοινή συλλογική μνήμη, εμπειρία και συνείδηση, όχι απλώς επέτρεπαν αλλά και επέβαλλαν και την ανίχνευση του ιού, και την αντιμετώπιση των επιπτώσεών του στην υγεία και την κοινωνία, χωρίς μάγους, φοβίες, παρατσούκλια, πυρές, δεισιδαιμονίες και εξουσιαστικούς μεσσιανισμούς που υπερεξοπλίζουν τους διεστραμμένους ιεροεξεταστές σκοτεινών εποχών.

Κι όμως. Η φρικωδία συνίσταται στην αντίφαση, αισθητή κι ορατή στον καθένα, που προκύπτει από αυτό που έγινε και γίνεται, σε πλήρη αντίθεση με αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Κι αυτή η αντίφαση θα σημαδέψει τουλάχιστον όλον τον 21ο αιώνα. Ας δούμε εξ ελληνικού όνυχος τον παγκόσμιο, κυρίως δυτικό δήθεν πολιτισμένο, λέοντα. Γιατί αυτός ο λέων, τα νούμερα των νεκρών μπορεί να τα ‘χει θολά, των κερδών όμως που κρεμάστηκαν από τη χαίτη του, τα έχει πεντακάθαρα. Οι Κροίσοι έβγαλαν σ’ ένα χρόνο πανδημίας 3,9 τρισεκατομμύρια δολάρια παραπάνω. Και τα δισεκατομμύρια των φτωχών, αν δεν έχασαν τις ζωές τους ακόμα, τις είδαν να σκορπίζονται στους πέντε ανέμους του άθλια εμπορευματοποιημένου, ως ευκαιρία ιμπεριαλιστικής επιβολής, ιού.

Στο νυχάκι Ελλάς, οι ντόπιοι καπιτάλες και οι τοποτηρητές των διεθνών νταβατζήδων έδρασαν κι αντέδρασαν σα διευθύνοντες σύμβουλοι μιας μικρής εταιρείας, που πλασάρει την πεπατημένη ως καινοτομία, την επικοινωνία ως πολιτική, τα νούμερα σαν τράπουλα που διαβάζεται μόνον από χαρτορίχτρες σε τσίρκα, και με μια παγαπόντικη αλυσίδα από ψεύδη που κάνουν την αλήθεια να θέλει να αυτοκτονήσει, πριν συναντηθεί με τον covid 19.

Μέχρι στιγμής οι απώλειες σε ζωές μέσα σ’ ένα χρόνο ισοδυναμούν με σβήσιμο απ’ το χάρτη των Μολάων, της Πάργας, της Νάουσας της Πάρου και του μισού Κάτω Νευροκοπίου… (με βάση στοιχεία απογραφής της ΕΛΣΤΑΤ). Και λένε σαν τον Κακοφωνίξ στο ελληνογαλατικό χωριό πως πήγαμε καλά! Σε μια Ελλάδα στραγγισμένη από τη μνημονιακή νεομετανάστευση, δημογραφικά συρρικνούμενη δραματικά, με σάπιες υποδομές. Σε μια Ελλάδα που εκπαιδεύτηκε δεκαετίες τελικά μόνο να γυαλίζει, με τον ιδρώτα του λαού της, τις μπότες των συμφερόντων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μέσα σ’ ένα χρόνο πέρασαν τόσα αντιλαϊκά νομοσχέδια, όσα δεν πέρασαν μια δεκαετία τώρα, σαν οχιές που βγήκαν απ’ την τρύπα τους και μας δάγκωσαν. Με κλειστά σχολεία. Κλειστά πανεπιστήμια. Κλειστά μαγαζιά. Μέσα σε χρεωμένα και πεινασμένα σπίτια. Μέσα σε άθλιους προσφυγικούς καταυλισμούς. Κυρίως όμως μέσα στην ψυχή και στο μυαλό παιδιών, νέων και γέρων, ανήμπορων γενικώς ή τσακισμένων απ’ την υπερπροσπάθεια επιβίωσης ανδρών και γυναικών της παραγωγικής ηλικίας, που τρώνε στη μάπα τη μετατροπή της ζωής τους σ’ ένα καλά σχεδιασμένο τηλεπαιχνίδι επιβίωσης. Όσοι ψήφισαν εκείνο το απερίγραπτο Μάαστριχτ και το υπηρέτησαν κυβερνώντας ή συγκυβερνώντας με ξεδιάντροπη συνέπεια, τον ένα χρόνο της πανδημίας τον είδαν σαν ευκαιρία να το ολοκληρώσουν. Φτάνοντας να επιβάλλουν μέχρι και υπερδιπλασιασμό στα τέλη κηδείας, με τις ευλογίες της Εκκλησίας. Το είδαν σαν ευκαιρία να το βουλώνεις από φόβο ώστε να μπορεί να σε κλείνει ο εργοδότης στο κελί του σπιτιού σου και να σε βάζει να δουλεύεις δεκάωρα και δωδεκάωρα, χωρίς υπερωρίες, και υπό διαρκή παρακολούθηση. Το δημόσιο αγαθό που αναγνωρίζεται ως υπέρτατο είναι να βλέπεις παντού και να νιώθεις κυρίως στο πετσί σου τον αστυνόμο ελεύθερο να δέρνει, να ψεκάζει, να κατατρέχει και να δένει όποιον τολμάει να ξεμυτίσει απ’ τη γραμμή μιας καταστροφικής σωτηρίας.

Αναρωτιέμαι, σύντροφοι, σε δέκα χρόνια τι ακριβώς πολίτες, πώς και πόσο σκεπτόμενους θα διαθέτει μια χώρα απογοητευμένων και τραυματισμένων παιδιών και εφήβων, και πώς θα βαφτιστεί το… σύνδρομο του ανασφαλούς αμυντικού εγκλεισμού. Καθώς δε είμαστε αντιγραφείς εδώ και δεκαετίες κάθε δυτικής παπαροπρωτοβουλίας, αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο δικός μας υπουργός Μοναξιάς ή ποια πολυεθνική θα είναι χορηγός της έρευνας, που θα αποδεικνύει ότι χάρη στο ελληνικό δαιμόνιο το αθάνατο κρασί του ’21 μετατράπηκε σε ξύδι για αστικές γκουρμεδιές. Όχι, ο ιός ένα χρόνο μετά δε διπλασίασε τις ΜΕΘ. Όχι, άμα περάσει η πανδημία δε θα μας περισσεύουν νοσοκόμες και γιατροί που δεν προσλήφθηκαν ποτέ. Αντιθέτως αυτή η σημαδιακή χρονιά θα έχει εξασφαλίσει το ξεπούλημα κάθε δημόσιου αγαθού και υπηρεσίας σε ιδιώτες. Μέσα σ’ ένα χρόνο, το μόνο που πολλαπλασιάστηκε είναι οι βάσεις των ΑμερικανοΝΑΤΟικών σ’ όλη την επικράτεια, οι ανάγκες για μισθοφορικό στρατό, και η αλλαγή των λέξεων. Όπου σύνταξη θα λες χαρτζιλίκι. Όπου μισθός θα λες επίδομα. Όπου δικαίωμα θα πατάς το κουμπί delete. Όπου χειροκρότημα θα διαβάζεις κοροϊδία. Όπου αρρώστια θα διαβάζεις ή ατυχία ή απροσεξία. Αυτή η χρονιά της πανδημίας είναι για το λαό συμφορά, και για την αστική τάξη ένα μαύρο άλλοθι, μια χαρά.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 27-28/2/2021

Το σκίτσο είναι του Βάη