Εγκλωβίζομαι…

Κάποτε ο Ζαραλίκος σατίριζε τον μνημονιακό Κουβέλη (που ήταν ΔΗΜΑΡ, αλλά ξανάγινε ΣΥΡΙΖΑ, απλώς έφτασαν στο ίδιο σημείο με μια διαφορά φάσης) και τις ήπιες διατυπώσεις του, για να κάνει το άσπρο-μαύρο. Όχι, δεν είναι ανεργία. Είναι απαγκίστρωση από τη μισθωτή σκλαβιά.

Αλλά η ζωή ξεπερνά τη σάτιρα και η Κεραμέως έφερε το δόγμα Κουβέλη-Ζαραλίκου στην παιδεία. Δεν είναι ότι ακόμα και άριστοι μαθητές δεν πέρασαν στη σχολή της προτίμησής του και μερικές δεκάδες χιλιάδες έμειναν εκτός Πανεπιστημίων. Απλώς απεγκλωβίστηκαν από αυτά, για να μη γεμίζουν τους τοίχους με υπαρξιακά συνθήματα: εγκλωβίζομαι…!
Και αν το καλοσκεφτείς, τι είναι ο θάνατος; Ένας απεγκλωβισμός από το μαρτύριο της ζωής…

Η κυβέρνηση σκέφτεται για εμάς πριν από εμάς, και για τα παιδιά -χωρίς αυτά. Τα βοηθά να μη γίνουν “αιώνιοι φοιτητές” -που δεν κοστίζουν τίποτα και σε κανέναν. Να μην μπλέξουν με το ψυχοφθόρο άγχος των εξετάσεων, τις βαρετές διδασκαλίες, τον υψηλό κίνδυνο πολιτικοποίησης  που υπάρχει σε αυτά, τις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις. Και όλα αυτά, για να πάρεις στο τέλος ένα χαρτί που θα μπει σε μια κορνίζα για να σου θυμίζει πόσο άχρηστο είναι. Αξίζει τον κόπο άραγε;

Η Κεραμέως δεν εξηγεί βέβαια στα παιδιά τι θα κάνουν στη ζωή τους, τι ευκαιρίες έχουν και πώς θα απεγκλωβιστούν από την κατάμαυρη προοπτική της ανεργίας και της επισφάλειας, που περιμένει πτυχιούχους και μη. Αλλά στην (αστική) δημοκρατία μας δεν υπάρχουν τέτοια αδιέξοδα, αν έχεις λεφτά για να κινήσεις τα κατάλληλα νήματα.

Όσοι δεν είναι αρκετά άριστοι στην τσέπη για να πληρώσουν δίδακτρα σε κάποιο ιδιωτικό κολέγιο, θα είναι ελεύθεροι να καταταχθούν στην πλέμπα. Την ίδια ελευθερία που έχουν δηλαδή και οι προλετάριοι να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν και να την βλέπουν την τιμή της ως εμπόρευμα να κατρακυλά διαρκώς. Ρωτήστε και τα παιδιά από το Περιστέρι, που είναι να γίνουν ψυκτικοί…