Άκου λίγο, ένα μωρό έξι χρονών πέθανε…

Άκου λίγο, ένα μωρό έξι χρονών χτες πέθανε, κάηκε ζωντανό μέσα στο κολαστήριο της Μόριας. Κάηκε, πάει, πέθανε. Φαντάζομαι θα ούρλιαζε, θα φοβόταν, θα έκλαιγε. Το τελευταίο πράγμα που πιθανόν να είδε θα ήταν φλόγες και αποκαΐδια. Ένα παιδάκι, έξι χρονών, σαν το παιδί σου, το ανιψάκι σου, το εγγόνι σου. Πέθανε.

Αυτές τις μέρες χειροκρότησες εκείνους που σώζουν ζωές αλλά δεν ενδιαφέρθηκες για αυτή τη ζωή. Νοιάστηκες για τις ζωές των δικών σου, των παππούδων σου αλλά αδιαφόρησες για τη ζωή ενός μωρού και τις ζωές όλων εκείνων που μια ολόκληρη ΕΕ περιμένει να πεθάνουν αβοήθητοι σε κάποια Μόρια. Δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ για το ότι στοιβάζονται άνθρωποι σε αυτές τις συνθήκες. Σε νοιάζει μόνο να μη γίνεται αυτό στη χώρα, στο νησί ή στο χωριό σου. Δε σου δημιουργήθηκε κανένας κόμπος στο στομάχι, είδες την είδηση και πήγες παρακάτω γιατί αυτοί δεν είναι άνθρωποι είναι εισβολείς ή πράκτορες. Πιθανόν να έγραψες κι ένα αντίστοιχο σχόλιο στα ΜΚΔ σου, κάτω από εικόνες με σταυρούς, όπλα, στρατούς και ψεκάσματα.

Έχω μπουχτίσει να σε μισώ. Πλέον μόνο στεναχωριέμαι που πρέπει να μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί σου.