Βασίλης Εφραιμίδης – Μια σεμνή μορφή του Πόντου και του κομμουνιστικού κινήματος
Από τα βουνά του Πόντου στην Αντίσταση και σε δεκαετίες αγώνων στο πλευρό του ΚΚΕ.
Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Εφραιμίδης, μια μορφή ξεχωριστή για τη σεμνότητα και το ήθος της που κέρδισε το σεβασμό και την εκτίμηση των φίλων και των αντιπάλων του. Με πλούσια δράση, στράτευσης από νωρίς στο λαϊκό κίνημα όντας για δεκαετίες μέλος κι έπειτα στέλεχος του ΚΚΕ.
Ήρθε στη ζωή την Πρωτοχρονιά του 1915 στο Ποντιακό χωριό Ακνταμαντανί και σε μικρή ηλικία γνώρισε το δράμα της προσφυγιάς. Το 1923 η οικογένειά του εγκστασταθηκεβστην Αθήνα όπου σπούδασε Νομικά ως το 1939. Εντάχθηκε στο φοιτητικό κίνημα κατά του Μεταξά, ενώ για να βιοποριστεί δούλεψε ως ιδιωτικός υπάλληλος. Ως έφεδρος ανθυπασπιστής της 8ης Μεραρχίας στα σύνορα, διακρίθηκε στον πόλεμο του 1940, κερδίζοντας μάλιστα και “Αριστείο ανδρείας”. Ή Κατοχή τον βρίσκει στην Αθήνα, όπου εργάζεται ως δικηγόρος, ενώ έχει ήδη ενταχθεί στο ΚΚΕ.
Συμμετέχει δυναμικά στην Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, ως διευθυντής της εφημερίδας του Μετώπου “Ελεύθερη Ελλάδα”. Με τη θέσπιση του διαβόητου Γ’ Ψηφίσματος και το νόμο “περί Τύπου” φυλακιζεται το 1947. Μετά την απελευθέρωσή του το 1951, εντάσσεται στην ΕΔΑ ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής, με την οποία εκλέγεται συνεχώς μέχρι τη χούντα ενώ τον επόμενο χρόνο αναλαμβάνει την έκδοση και τη διεύθυνση της Αυγής ως το 1956. Ως βουλευτής υπήρξε ένας από τους μόλις δέκα συναδέλφους του, αποκλειστικά από την ΕΔΑ, που καταψήφισαν την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.
Με την κήρυξη της χούντας κατορθώνει να διαφύγει της σύλληψης και καταφεύγει στη Δυτική Ευρώπη. Συνεχίζει από εκεί να αγωνίζεται κατά του καθεστώτος, και δέχτηκε νέες διώξεις από τη Χούντα, που του στέρησε την ιθαγένεια και τις συντάξεις του ως βουλευτή και δικηγόρου. Κατά τη διάσπαση του 68, στάθηκε στην πλευρά του κόμματος, στάση που επανέλαβε και το 1991. Λίγο πριν τη Μεταπολίτευση εκλέχτηκε στην ΚΕ του κόμματος όπου παρέμεινε ως και το 15ο Συνέδριο. Παράλληλα διακρίθηκε ιδιαίτερα για τη φιλειρηνική του δράση ως Πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης. Από το 1981 ως το 1999 υπήρξε Ευρωβουλευτής του ΚΚΕ κι ένα διάστημα Αντιπρόεδρος της τότε Κομμουνιστικής Ομάδας και προσκείμενων από διάφορες χώρες. Ασχολήθηκε με θέματα εξωτερικής πολιτικής και κοινωνικές υποθέσεις ως μέλος σχετικών επιτροπών.
Ένα σοβαρό επεισόδιο με θύμα τον ίδιο σημειώθηκε το 1994 σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος για τις ευρωεκλογές στην πλατεία Αριστοτέλους, όταν τραυματίστηκε μαζί με δυο ακόμα υποψήφιους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ από χουντικό μαχαιροβγάλτη που κραύγαζε “Άτιμοι κομμουνιστές, θα πεθάνετε!”
Ήταν πατέρας δυο παιδιών και πολύγλωσσος, καθώς ήξερα γαλλικά, αγγλικά και τούρκικα, όπως και ποντιακά, όπως πρόσθετε ο ίδιος. Έφυγε από τη ζωή το Δεκαπενταύγουστο του 2000, σκορπίζοντας θλίψη σε ένα ευρύ φάσμα του πολιτικού κόσμου.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις στο Αφιέρωμα για τα 100 χρόνια ΚΚΕ και τα 50 χρόνια ΚΝΕ
Δείτε ακόμα:
